να παίξει στον Ολυμπιακό«Πότε Βούδας, πότε Κούδας...» Συμβολικοί οι στίχοι του Μανώλη Ρασούλη για να παραπέμψουν σε κάτι μεγάλο. Για τους Ελληνες φιλάθλους είναι... απλά ο «Μεγαλέξανδρος» του ποδοσφαίρου μας, ο άνθρωπος που, αντί για σπαθί, είχε μια μπάλα και μ' αυτή κατέκτησε τα πάντα: τίτλους, καταξίωση, αγάπη. Αλλά και μίσος. Η μοίρα των μεγάλων. Ο Γιώργος Κούδας ομολογεί με αυθορμητισμό μικρού παιδιού, παρά την τεράστια προσωπικότητά του, ότι μπορεί και να... γεννήθηκε με μια μπάλα στα πόδια, λιώνοντας πολλά ζευγάρια παπούτσια στις αλάνες. Ποιος ξέρει...
Βγαλμένος από τα σπλάχνα της Μακεδονίας, έλαμψε εκτυφλωτικά ως ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά αστέρια όλων των εποχών. Τον είπαν «γητευτή της μπάλας», σίγουρα γαλούχησε ποδοσφαιρικά γενιές φιλάθλων, σε σημείο σήμερα να αποτελεί ζωντανό μύθο. «Αν ο Τσιτσάνης αντιπροσωπεύει τον νεοελληνικό πολιτισμό, τον αντίστοιχο ρόλο για τον ποδοσφαιρικό πολιτισμό έχει ο Κούδας» τόνισε ο δημοσιογράφος (και βιογράφος του ποδοσφαιριστή) Κώστας Μπλιάτκας σε πρόσφατη εκδήλωση στην οποία ο Κούδας βραβεύτηκε ως ένας από τους «Επίμονους Θεσσαλονικείς». Δεν ήταν ποδοσφαιριστής απλά, ήταν ένας καλλιτέχνης, δημιουργός, άλλωστε.
Ο «Μεγαλέξανδρος» ξεκίνησε τη δική του «εκστρατεία» από τα 12 του χρόνια, όταν από το χέρι του κυρ Πρόδρομου πέρασε την πύλη της Τούμπας και του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το 1963, ενώ δεν είχε κλείσει καν τα 18 του χρόνια, ο Κούδας έπαιζε πια στην Α΄ Εθνική κατηγορία (το ντεμπούτο του έγινε στις 17 Δεκεμβρίου του 1963, Σάββατο, στο γήπεδο της Λ. Αλεξάνδρας κόντρα στον Εθνικό). Κέρδιζε τη μία μάχη μετά την άλλη και μαζί τις καρδιές της Ελλάδας. Τρία χρόνια μετά, η είδηση της καθόδου του Κούδα στον Πειραιά για τον Ολυμπιακό ερχόταν να ταράξει τους ήρεμους ρυθμούς ζωής της Θεσσαλονίκης.
Το σχίσμα
Ο ποδοσφαιρικός ιστορικός θα μιλήσει για το «σχίσμα» Βορρά - Νότου. Εγιναν πολλά, αποδοκιμασίες, μίσος πραγματικό, όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια για τον «Μεγαλέξανδρό» της. Η επιστροφή του Κούδα στον ΠΑΟΚ το 1968 επανέφερε την τάξη πραγμάτων και ξετύλιξε μία από τις πιο όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες όλων των εποχών!
«Μπορεί ο Γιώργος Κούδας να μην ήταν ο Κένεντι ή ο Κάστρο που άλλαξαν την παγκόσμια Ιστορία, σίγουρα κατάφερε όμως να αλλάξει το ελληνικό ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι εκείνης της εποχής» έχει πει εύλογα ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ Κούλης Αποστολίδης! Και μάλλον έχει απόλυτο δίκιο.
Κύριε Κούδα, θα μας... συστηθείτε;
Γεννήθηκα στον Αγιο Παύλο στη Θεσσαλονίκη. Σαββατογεννημένος, 23 Νοεμβρίου του 1946. Είμαι το δεύτερο παιδί του Γιάννη και της Ελευθερίας Κούδα. Ο αδελφός μου ο Αθανάσιος γεννήθηκε το 1942 και η αδελφή μου η Ευδοξία το 1954.
Λίγο μετά τον πόλεμο. Δύσκολα χρόνια...
Πόλεμος και μετά αδελφοκτόνος Εμφύλιος. Η φτώχεια ήταν κανόνας. Εμείς δεν ήμασταν η εξαίρεση. Αλλάζαμε σπίτι για τις δουλειές του πατέρα μου ή από οικονομική ανάγκη. Από τον Αγιο Παύλο στην παλιά λαχαναγορά κι από κει στην Ιωνος Δραγούμη, στη Φιλίππου, στην Παστέρ.
Τι θυμάστε από κείνα τα παιδικά χρόνια;
Δεν ξέρω εάν είναι ένστικτο ή ταλέντο, αλλά από τη νηπιακή μου ηλικία είχα αγαπήσει το ποδόσφαιρο. Δεν ξέρω πότε κλότσησα για πρώτη φορά την μπάλα, νιώθω ότι ήρθα στον κόσμο με μια μπάλα στα πόδια. Ηταν μέσα μου ανάγκη. Εχω πει κατ' επανάληψη ότι πολύ λίγες μέρες της ζωής μου πέρασαν χωρίς να έχω παίξει έστω και για λίγο μπάλα. Τέτοια αγάπη! Εμπαινε η δεκαετία του '50 και στην πλατεία της παλιάς λαχαναγοράς ήδη είχαμε αρχίσει τις... ντρίμπλες. Από εκείνη τη χρονιά ξεκίνησαν οι Πασχαλίδηδες που έπαιξαν στον Αρη, ο Γρηγόρης ο Ζαφειρίδης, ο Κωστάκης ο Παπαϊωάννου, ο πρόωρα χαμένος φίλος μου και συμπαίκτης μου στον ΠΑΟΚ Γιάννης Γιακουμής.
Σαν παλιά ασπρόμαυρη ταινία...
Ηταν τα ηρωικά χρόνια του ποδοσφαίρου. Ακριβώς όπως τα απαθανάτισε η υπέροχη ασπρόμαυρη ταινία «Οι άσσοι της μπάλας», όπου πρωταγωνιστούσαν ο Μανταλόζης, ο Λάκης Πετρόπουλος, ο Κώστας Λινοξυλάκης, ο Πούλης και ο Μουράτης. Γύριζα το βράδυ στο σπίτι με σκόνες, λάσπες και μώλωπες στα χέρια και στα πόδια από τις «μονομαχίες» στα τσιμέντα και τα χώματα, με φθορές στα παπούτσια. Αυτό το τελευταίο δεν μπορούσε να μου το συγχωρέσει η μητέρα μου. Τα παπούτσια εκείνη την εποχή ήταν είδος πολυτελείας και δεν μπορούσε να το χωνέψει ότι τα κατέστρεφα γιατί έπαιζα μπάλα με τις ώρες. Ετρωγα και τις σχετικές «ψιλές».
Από παιδί με μια «μπάλα στο μυαλό και στην καρδιά»;
Ναι, ναι. Τα πρώτα χαράγματα από μωρό παιδί. Το καλοκαίρι του 1954 όλη η Θεσσαλονίκη μιλούσε για τον μυθικό τελικό του Μουντιάλ Γερμανία - Ουγγαρία 3-2. Τότε άκουγα για τον Λόραντ σαν σε παραμύθι, μετά η ζωή τα έφερε έτσι και τον γνώρισα στον ΠΑΟΚ. Στα 12 μου χρόνια το Παγκόσμιο της Σουηδίας, όπου πρωτοεμφανίστηκε ο Πελέ. Ολα γύρω από την μπάλα. Κι ο ΠΑΟΚ, φυσικά, ομάδα με λαϊκό έρεισμα. Οταν τυχαίνει να περάσω από την πλατεία της παλιάς λαχαναγοράς, νιώθω εκείνο το παλιό χτυποκάρδι: να έρθουν οι συνομήλικοι για να αρχίσουμε το δίτερμα.
Μεγαλουργήσατε στα... μαρμαρένια αλώνια της Θεσσαλονίκης...
Αυτή η πλατεία (σ.σ.: Διοικητηρίου) ήταν τρόπος ζωής. Υπήρχε και η πλατεία Δικαστηρίων, υπήρχαν κι άλλες πλατείες, αλλά εδώ ήταν το κάτι άλλο. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι ήταν ένα «Γουέμπλεϊ». Δεν είχε κάτω κοτρόνες ούτε χώμα ούτε τίποτε άλλο. Το μάρμαρο ήταν λείο. Επεφτες και δεν χτυπούσες. Υπήρχαν άνθρωποι που τελείωνε το σχολείο και έρχονταν εδώ και έφευγαν για το σπίτι τους το βράδυ. Εγώ κάποια στιγμή έπαιζα στην πρώτη ομάδα του ΠΑΟΚ και πήγαινα να παίξω το απόγευμα με τους φίλους μου. Αν δεν συμπληρώναμε οκτάωρο, δεν φεύγαμε. Πάντως το ένα-δύο το έμαθα εδώ. Και τα φάλτσα.
Αυτοδίδακτος στο ποδόσφαιρο λοιπόν...
Αυτές ήταν οι «σπουδές» μου. Σχολείο της μπάλας με «μάθημα» που γινόταν στις αλάνες. Εκεί έκανες ό,τι ήθελες. Ούτε προπόνηση ούτε τακτική, τίποτα που να σε καταπιέζει. Πρέπει να ξέρετε κάτι. Πολλοί με ρωτάνε αν ο Κούδας άλλαζε μπαλιές ή ήθελε μια μπάλα μόνος του, όπως λέμε. Ημουνα λοιπόν πάρα πολύ ομαδικός.
Εκτός από το ποδόσφαιρο, τι άλλο σας άρεσε;
Από πολύ μικρός μου άρεσαν το αθλητικό ρεπορτάζ των εφημερίδων και η περιγραφή των αγώνων από το ραδιόφωνο. Τότε υπήρχε μόνο αυτό. Στην πορεία με πολλούς δημοσιογράφους γίναμε φίλοι, όσο κι αν πολλές φορές η κριτική τους με στενοχώρησε. Συνολικά πάντως από τότε μέχρι σήμερα αφιέρωσα τη ζωή μου όλη στο ποδόσφαιρο. Με ενδιέφεραν και με ενδιαφέρουν πάντοτε τα κοινά, για τη μοίρα του τόπου, ενώ χαρακτηρίζω τον εαυτό μου βιβλιοφάγο.
Και ο ΠΑΟΚ πώς προέκυψε;
Με κέντρισε από πολύ νωρίς, ήταν λαοφιλής σύλλογος. Υπέγραψα το 1958. Μια συνηθισμένη μέρα στην αλάνα, με πλησίασε ο κυρ Πρόδρομος, ένας Πόντιος που δεν ζει πια, και μου είπε εάν θέλω να πάω στον ΠΑΟΚ. Πράγματι σε λίγες μέρες πήγαμε μαζί στην Τούμπα. Το γήπεδο ήταν υπό κατασκευή, γεμάτο χώματα. Ηταν πάνω από 100 παιδιά την πρώτη μέρα. Προπονητής ήταν ο Βίλυ Σέφσκι, αλλά δεν με διάλεξε. Εγώ στενοχωρήθηκα. Ξέρετε, για να πας έπρεπε να πληρώσεις το εισιτήριο του λεωφορείου, περίπου 70 λεπτά... Την άλλη μέρα ο κυρ Πρόδρομος με ξαναπήγε στην Τούμπα. Η προπόνηση γινόταν σε ένα χώρο δίπλα στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας. Θυμάμαι ότι εκείνη την ημέρα φορούσα ένα παπούτσι ελβιέλα αρκετά μεγαλύτερο από το νούμερό μου - είχα και μικρό πόδι! Ο Σέφσκι με επέλεξε. Πέταξε κάποια στιγμή την μπάλα στον αέρα, έκανα κοντρόλ και χαμογέλασε. Αυτό ήταν. Παίξαμε δίτερμα και μετά οι φωτογραφίες για το δελτίο, από μια μηχανή που την έφεραν από την εκκλησία του Αγίου Θεράποντα. Ηρθε ο φωτογράφος, έστησε τον τρίποδα, έβγαλε φωτογραφία και ο συγχωρεμένος Βασίλης Σιδηρόπουλος, που ήταν το κουμάντο στα γραφεία του ΠΑΟΚ, μου λέει: «Σπάσε μια υπογραφούλα». Εγώ βάζω την υπογραφή και μου λέει «καπάντζα!», που σήμαινε παγίδα! Μια υπογραφή για μια ολόκληρη ζωή.
Το ποδόσφαιρο ήταν αγάπη για εσάς, το είδατε τότε ως επάγγελμα;
Ηταν η εποχή της επιβράβευσης του ποδοσφαιριστή με μια... γκαζόζα, με ένα χτύπημα στην πλάτη, με ένα απλό μπράβο. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που γίνεται σήμερα με τα εκατομμύρια και τις μεταγραφές. Ποιο επάγγελμα; Ο πατέρας μου ήταν φίλαθλος, αλλά πάνω απ' όλα συγκροτημένος άνθρωπος, ήξερε από τη ζωή. Είχε τους ενδοιασμούς του.
Εχετε μιλήσει πολλές φορές και με αγάπη για τον πατέρα σας...
Είμαι τυχερός που πήρα κάποια στοιχεία από τον χαρακτήρα του. Με καθόρισαν τρία: εργατικότητα, προσφορά με ανιδιοτέλεια, συμπεριφορά με ευθύτητα χωρίς υποκρισία. Το ότι έπαιζα στον ΠΑΟΚ του το... πρόλαβαν φίλοι του που σύχναζαν στον «Στρατή», όπου δούλευε ως σερβιτόρος. Το θυμάμαι σαν τώρα. Μου ζήτησε να μην παρατήσω το σχολείο. Είχα φτάσει στην έκτη δημοτικού, αλλά τρία καρπούζια δεν μπορούσα στις μικρές μου μασχάλες: νυχτερινό σχολείο, δουλειά για να ζήσουμε και μπάλα. Γύρισα και του είπα: «Πατέρα, θα τα καταφέρω, όσο κουραστικό κι αν είναι». Το πρόγραμμά μου: δουλειά από το πρωί μέχρι το μεσημέρι, μετά προπόνηση και το βράδυ σχολείο. Σαν σε ελληνική ασπρόμαυρη ταινία.
Τι δουλειές κάνατε;
Πήγα σε ένα ηλεκτροσιδηρουργείο φίλου του πατέρα μου. Δούλεψα σε κουρείο, σε φούρνο, τότε που ζωγραφίζαμε τα πιάτα για να ψηθούν σαν σχέδια, αλλά και στο ξενοδοχείο «Αιγαίον». Ξεκίνησα από γκρουμ, συνέχισα στο μπαρ, έκανα καφέδες, ώσπου κατέληξα στη ρεσεψιόν.
Κάποια ιστορία που σας έμεινε στο μυαλό;
Στο «Αιγαίον» γνώρισα τον αξέχαστο ηθοποιό και πολύ ευχάριστο άνθρωπο Νίκο Σταυρίδη, που το 1963 ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη για θεατρικές παραστάσεις. Είχαμε κερδίσει τον Ολυμπιακό 3-2 (το πρώτο μου κόντρα στην ομάδα του Πειραιά), είχα παίξει καλά, έβαλα και γκολ. Την άλλη μέρα ο Σταυρίδης, που ήταν ένθερμος Ολυμπιακός και ήταν στο γήπεδο, έρχεται στη ρεσεψιόν και μου λέει: «Εσύ είσαι, βρε παιδάκι μου, που μας έκανες ρεζίλι; Μπράβο σου, αγόρι μου, να σε φιλήσω, είσαι μεγάλο ταλέντο». Ηταν μεγάλος τζέντλεμαν.
Σιγά σιγά σας γνωρίζει ο κόσμος μέσα από τον ΠΑΟΚ. Κάπου εκεί προέκυψε και ο Ολυμπιακός;
Από το 1963 που έπαιξα στην Α' Εθνική μέχρι το 1966 είχαμε ημιεπαγγελματική σχέση. Ελάχιστα χρήματα. Ποδόσφαιρο και δουλειά. Ο πατέρας μου μια μέρα γυρίζει και μου λέει: «Μια και έγινε έτσι, αγόρι μου, ζήτησε μια βοήθεια από τον ΠΑΟΚ, να γλιτώσω κι εγώ, να κάνουμε ένα μαγαζάκι». Ξεκινάμε με τις οικονομίες μας ένα ουζερί δίπλα στο Αχίλλειον. Μας υποσχέθηκαν από τον ΠΑΟΚ ένα ψυγείο, μια κουζίνα και έπιπλα. Τα πήραμε, αλλά αθέτησαν την υπόσχεσή τους και τα γραμμάτια έτρεχαν. Αν θυμάμαι καλά, με καλούσαν να πληρώσω πάνω από 100.000 δραχμές, όταν ο μισθός ήταν 3.000! Ο πατέρας μου ήταν τυπικός στις υποχρεώσεις του, αλλά οξύθυμος όταν τον κορόιδευαν. Πάνω στον θυμό του μου λέει: «Δεν θα ξαναπαίξεις στον ΠΑΟΚ». Του απάντησα ότι αυτό δεν γίνεται και μέσα σε αυτήν την ένταση ήρθε κάποια... σειρήνα και με πήγε στον Ολυμπιακό.
Η αρχή του «πολέμου»... Βόρειοι και Νότιοι;
Έκανα κι εγώ τα δικά μου λάθη, αλλά δείτε την ιστορία από το 1960 έως σήμερα. Οι μεγάλοι σύλλογοι Αθήνας, Πειραιά με το χρήμα και τη δόξα παίρνουν τους καταξιωμένους παίκτες από ΠΑΟΚ, Αρη, Ηρακλή. Πολλά ονόματα. Θα χρειάζονταν... σελίδες για να τα καταγράψουμε. Γιατί μόνο στη δική μου περίπτωση έγινε χαλασμός; Τότε, πάντως, ο πατέρας μου με επιστολή του στις εφημερίδες έδωσε και τη δική του εκδοχή για τη στάση του ΠΑΟΚ που αθέτησε τη συμφωνία. Με τον Ολυμπιακό το 1966 έπαιξα κάποια φιλικά. Κανένα επίσημο. Ο ΠΑΟΚ δεν έδωσε ποτέ τη συγκατάθεσή του. Επέστρεψα έπειτα από δύο χρόνια στη Θεσσαλονίκη μέσα σε καχυποψία. Είναι αλήθεια ότι μου έδιναν πολλά λεφτά από τον Ολυμπιακό, αλλά η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο και τον ΠΑΟΚ νίκησε.
Λένε ότι έπαιξε ρόλο τότε η χούντα.
Οχι, όχι. Για πολλά μπορούμε να κατηγορήσουμε τη χούντα, αλλά μόνος μου πήγα και μόνος μου γύρισα. Κι επειδή προέρχομαι από μια οικογένεια λαϊκή, φτωχή και αριστερή, μπορώ να σας βεβαιώσω ότι παντού υπάρχουν οι σωστοί άνθρωποι. Ενας τέτοιος υπήρξε κάποιος ονόματι Παπαποστόλου, άνθρωπος της χούντας, που ήταν εκπρόσωπος στον Ολυμπιακό, ο οποίος γύρισε και μου είπε κάποια στιγμή: «Δεν πρόκειται να παίξεις στον Ολυμπιακό ενώ ανήκεις στον ΠΑΟΚ. Δεν μπορεί να γίνει πραξικόπημα. Φύγε και πάνε στον ΠΑΟΚ γιατί εγώ θέλω να σε βλέπω να παίζεις μπάλα».
Στον Πειραιά γνωρίσατε τη Μαρί Μπονέ;
Ημουν 20 χρονών, το 1966. Η Μαρία Μπόνου, όπως ήταν το όνομά της, έναν χρόνο μικρότερη. Ηταν τραγουδίστρια σε νυχτερινά κέντρα. Γνωριστήκαμε, δύο χρονιά μετά ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη. Ημασταν συγκάτοικοι και όλοι μπορούν να καταλάβουν την πίεση των ηθών της εποχής. Έπρεπε να κάνω κάτι γι' αυτή τη σχέση. Παντρευτήκαμε με κουμπάρο τον Γιώργο Παντελάκη. Η μεγαλύτερη κακοήθεια και ανακρίβεια που γράφτηκε ποτέ ήταν ότι αυτή κινούσε τα νήματα της καριέρας μου. Όποια απόφαση πήρα στη ζωή μου την πήρα μόνος μου. Ο γάμος μας διαλύθηκε το 1976, λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων. Το 1982 παντρεύτηκα τη δεύτερη σύζυγό μου Μαρίζα Ευστρατίου.
Νέος, στα... ντουζένια σας, όλο και κάποια πάθη θα είχατε;
Το καλό ντύσιμο και το τσιγάρο μού άρεσαν πάντα. Δεν θα τα πω πάθη. Παρακολουθούσα τη μόδα από μικρό παιδί, έπαιρνα ό,τι πιο προσεγμένο, ανάλογα με τα οικονομικά μας. Τα κοστούμια τότε λίγα και απλησίαστα. Το τσιγάρο προσπάθησε ο Λόραντ με κατσάδες να το σταματήσω. Επί Σάνον κάπνιζα 10 τσιγάρα, επί Λόραντ 15 ημερησίως και, όταν σταμάτησα την μπάλα, το 1984, ένα πακέτο. Τώρα καπνίζω πολύ λιγότερο.
Ολα αυτά τα χρόνια με υψηλή δημοτικότητα κάνατε και υψηλές γνωριμίες...
Γνώρισα τον Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και τον Χαρίλαο Φλωράκη, τον Μανόλη Αναγνωστάκη. Και τους δικούς μας τους Σαλονικιούς, τον Κώστα Βουτσά, τη Ζωή Λάσκαρη, που πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο. Γνώρισα επίσης τον Γιώργο Νταλάρα, τον Γιάννη Πάριο, τον Στράτο Διονυσίου. Ακόμα ακούω τα αυτοσχέδια τραγούδια στα επινίκια: «Πάρε ό,τι θέλεις, παοκτσή»! Φίλος ακόμη και τώρα ο Γιώργος Λιάνης.
Τι μουσική ακούγατε;
Ακουγα Μπιτλς, αλλά και Ολύμπιανς. Στο σπίτι μας όμως υπήρχαν Τσιτσάνης, Βαμβακάρης, Μπιθικώτσης, Διονυσίου και, βέβαια, ο Θεοδωράκης, οι δίσκοι του οποίου απαγορεύτηκαν από τη χούντα, αλλά δεν έφυγαν ποτέ από το σπίτι του Γιάννη Κούδα.
Μέχρι που φτάσαμε στο «Πότε Βούδας, πότε Κούδας»...
Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να μιλώ τόσο για το τραγούδι του Μανώλη Ρασούλη που έγινε επιτυχία από τον συμπολίτη τραγουδιστή Νίκο Παπάζογλου, όσο και το άγαλμα που έστησαν στην Τούμπα. Τον Ρασούλη τον γνώρισα το 1980, αφού είχε ήδη γράψει το τραγούδι. Μου λέει: «Εγώ είμαι ΟΦΗ αλλά πήγαινα στο γήπεδο και σε παρακολουθούσα». Παρακολουθούσε εμένα μες στο γήπεδο, στις εκδηλώσεις του κόσμου και του ήρθε έμπνευση.
Η πολιτική σάς άγγιξε ποτέ;
Αρκετές φορές μού έγιναν και λόγω δημοτικότητας προτάσεις να πολιτευτώ. Αρνήθηκα ευγενικά και σταθερά. Είμαι πολιτικοποιημένο άτομο, ποτέ δεν έκρυψα ότι ανήκω στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς. Ο φυσικός μου χώρος όμως είναι ο ελληνικός αθλητισμός και την πρόοδό του οραματίζομαι και δηλώνω έτοιμος να προσφέρω τις υπηρεσίες μου, αν μου ζητηθεί.
Τι σημαίνει ΠΑΟΚ για εσάς;
Η λέξη «ΠΑΟΚ». Τα τέσσερα ιερά γράμματα είναι πάνω απ' όλα. Ολα τα υπόλοιπα είναι από εκεί και κάτω. Το λέω, ξέρετε, με όλη τη συναίσθηση της ευθύνης, γιατί το έζησα αυτό.
Τον σημερινό ΠΑΟΚ του Σαββίδη πώς τον βλέπετε;
Φαίνεται ότι ο άνθρωπος έχει όραμα, ιδέες και την οικονομική δυνατότητα να τις πραγματοποιήσει, αρκεί να κάνει σωστές επιλογές.
Σήμερα τι κάνει ο Γιώργος Κούδας;
Παρακολουθώ πάντα ποδόσφαιρο, τι άλλο; Από το 1986 έχω μια βιοτεχνία ενδυμάτων, αλλά και με πιτζάμες και εσώρουχα, τη Scherzo, με τα διακριτικά «GK», η οποία, παρά τα χρόνια της κρίσης, επιβιώνει. Πριν ανοίξω την επιχείρηση είχαν προηγηθεί δύο χρόνια μαθητείας κοντά στον Τάκη Πανελούδη και συμβουλές από τους Θωμά Βουλινό και Στέφανο Κατέρογλου. Είναι δύσκολο να περάσεις από το πετσί στο πανί. Πέρασα δύσκολες στιγμές πρόσφατα, μπλόκαραν όλα τα περιουσιακά μου στοιχεία, εξαιτίας της συμμετοχής μου στη διοίκηση Μπατατούδη. πηγή
0 comments:
Πείτε μας την γνώμη σας
Έχετε κάτι να μας'προτείνετε ... !