συνθήκες το τέλος του ΔΟΛ και η αποχώρηση της οικογένειας Ψυχάρη από τα ΜΜΕ. Την ίδια στιγμή οι τελευταίοι ηρωικοί εργαζόμενοι των ΝΕΩΝ, του ΒΗΜΑτος, του ραδιοφώνου και των περιοδικών μαζεύουν σε κούτες τα προσωπικά τους είδη και αποχαιρετούν τα όπλα με την ΑΥΓΗ Καταπιστευματική να σπεύδει-από χθες βράδι-να ετοιμάσει το επικήδειο πρωτοσέλιδο θρηνώντας για το Συγκρότημα που έδινε νόημα και στην δική της ύπαρξη μέσα από τις επιθέσεις που κατά καιρούς εξαπέλυε στα ΜΜΕ του ΔΟΛ. Ο ΔΟΛ όπως η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και το MEGA θα κατεβάσουν ρολά μετά την απόφαση των τραπεζών να τραβήξουν την πρίζα των δανείων τους.
Το ερώτημα που θα κληθεί να απαντήσει ο χρόνος είναι αν την ίδια αντιμετώπιση θα έχουν και τα υπόλοιπα ΜΜΕ θαλασσοδανεισμένων εκδοτών οι οποίοι έχουν ένα ακόμη λόγο να υμνούν την πολυχρονεμένη μας κυβέρνηση καθώς παρατηρούν έντρομοι κολοσσούς να καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι. Tι θα γίνει με τους λοιπούς θαλασσοδανεισμένους μηντιάρχες που ζώντας μέσα στις πολυτελείς επαύλεις τους θεωρούν υποχρέωση της πολιτείας να περισώσει το σαρκίο τους; Για την ώρα ποντάρουν στους ανταγωνισμούς και την ματαιοδοξία των εγχώριων βαρόνων που έχουν ακόμη ανάγκη και λεφτά για δημοσιογραφικά 45αρια. Με τις τράπεζες να απειλούνται με νέα ανακεφαλαιοποίηση ως πότε θα συντηρούνται οι χρεοκοπημένοι μηντιάρχες, οι παραδοσιακοί αλλά και τα πιο νέα τζάκια;
Στα δημοσιογραφικά πράγματα ο ΔΟΛ, το περίφημο «Συγκρότημα», αποτέλεσε για πάνω από μισό αιώνα σημείο αναφοράς για εργαζόμενους και πελάτες-διαβάζουμε στο σχετικό αφιέρωμα του economy365. Ένας πανίσχυρος οργανισμός με κατά κανόνα έντυπα Μέσα, εφημερίδες – περιοδικά, και παγκοίνως ομολογούμενη καλή έξωθεν μαρτυρία. Ήταν το «γέννημα» του δημοσιογράφου – εκδότη Δημήτρη Λαμπράκη και το «θρέμμα» του πολυτάλαντου γιου του, Χρήστου. Στήθηκε με κόπο δεκαετιών, ισχυροποιήθηκε στον εκδοτικό-δημοσιογραφικό χώρο και διήνυσε λαμπρή πορεία. Αλλά -κατά τον κανόνα της ζωής- ό,τι γεννιέται με κόπο, πεθαίνει με εξοργιστική ευκολία….
Το πρώτο εκδοτικό εγχείρημα του Χανιώτη δασκάλου, Δημήτρη Λαμπράκη, χρονολογείται από το 1912 στο Γιοχάνεσμπουργκ της νότιας Αφρικής. Εκεί βρέθηκε ύστερα από την αποφυλάκισή του από τις τουρκικές Αρχές (συλληφθείς μακεδονομάχος, γαρ). Πρόκειται για μια εβδομαδιαία ελληνόγλωσση εφημερίδα. Αλλά, το μέλλον της δεν είναι μακρύ. Ο πρώτος βαλκανικός πόλεμος βρίσκει τον εκδότη, εθελοντή στο μέτωπο. Το 1914 εγκαθίσταται στην Αθήνα και εργάζεται στην εφημερίδα «Πατρίς» ως δημοσιογράφος κι αργότερα ως διευθυντής. Ο Λαμπράκης στηρίζει με τη δουλειά του τη δημοκρατική κυβέρνηση του Βενιζέλου και όταν εκείνος ηττάται εκλογικά στις Νοεμβρίου του ΄20 και αποχωρεί, προτείνεται ο Λαμπράκης για την αρχηγία του κόμματος των Φιλελευθέρων. Το όνομά του θα καταγραφεί στη λίστα των υποστηρικτών του κόμματος, αλλά όχι των αρχηγών… Δεν αποδέχεται την πρόταση. Έχει άλλα στο μυαλό του…
Στις αρχές του 1922, με χρηματοδότηση ομάδας ηγετικών προσωπικοτήτων του Κόμματος, εκδίδει την εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα» που σύντομα φτάνει να διεκδικεί την πρώτη κυκλοφορία. Το 1926 εκδίδει τον εβδομαδιαίο «Οικονομικό Ταχυδρόμο» και τρία χρόνια μετά, τα «Αθηναϊκά Νέα». Το ΄32 για σύντομο διάστημα κυκλοφορεί τη «Φωνή του Λαού». Το «Συγκρότημα» είναι πια γεγονός…
Παρά το ταραγμένο πολιτικό κλίμα, ο Δημήτρης Λαμπράκης εξακολουθεί να εκδίδει τα έντυπά του.
Το 1934 γεννιέται ο γιος του, Χρήστος. Είναι ταραγμένη πολιτική περίοδος. Στην κυβέρνηση είναι το Λαϊκό Κόμμα του Παναγή Τσαλδάρη. Παρασκηνιακά εκκολάπτονται πραξικοπήματα για ανατροπή της δημοκρατίας και ανάδειξη της μοναρχίας. Οι Φιλελεύθεροι περνούν κρίση, ο Βενιζέλος έχει εγκαταλείψει την Ελλάδα, ύστερα από μια αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του.
Τα επόμενα χρόνια οι εφημερίδες του Συγκροτήματος, εκφραστές των προοδευτικών ιδεών, γίνονται στόχος. Οι διώκτες τους λιθοβολούν τα γραφεία, όπου στεγάζονται, στέλνουν απειλητικές επιστολές στον ιδρυτή τους, κατάσχουν αυθαιρέτως φύλλα τους, απαγορεύουν την κυκλοφορία τους στα Σώματα Ασφαλείας, στον Στρατό, ακόμη και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Όταν αρχίζει η Κατοχή, οι Ναζί αναγκάζουν τον Δημήτρη Λαμπράκη να παραχωρήσει την ιδιοκτησία των «παιδιών» του σε τρία από τα στελέχη του Συγκροτήματος, τους δημοσιογράφους Α. Ζαφειρόπουλο και Γ. Συριώτη και τον οικονομικό διαχειριστή Ι. Τζαρτίλη, οι οποίοι, όμως, τον προδίδουν και συνεταιρίζονται με ημικρατική γερμανική εταιρεία. Ο ίδιος αναγκάζεται να καταφύγει στη Μέση Ανατολή.
Στο μεταξύ, ο γιος, ο Χρήστος, είναι μόλις εννιά και ζει κάθε στιγμή μέσα από τον μεγεθυντικό φακό του παιδιού, του οποίου η οικογένεια βιώνει ενεργά κάθε εξέλιξη στο πολιτικό σκηνικό…. Η καταζητούμενη από τους Γερμανούς μητέρα του, παίρνει τον ίδιο και την αδελφή του Λένα και φεύγουν στη Μέση Ανατολή για να συναντήσουν τον πατέρα της οικογένειας.
Μετά την απελευθέρωση, η οικογένεια επιστρέφει, αλλά ο Δημήτρης έχει άλλα να αντιμετωπίσει. Οι εφημερίδες του, που εν τη απουσία του είχαν «παραδοθεί» στους Γερμανούς, τίθενται υπό μεσεγγύηση ως εχθρική περιουσία και η επανέκδοσή τους απαγορεύεται Έτσι, ο εκδότης αναγκάζεται ν΄ αλλάξει τους τίτλους, από «Ελεύθερον Βήμα» σε «Βήμα» και από «Αθηναϊκά Νέα» σε «Τα Νέα». Το ΄54 ιδρύει και το θρυλικό περιοδικό «Ταχυδρόμος».
Η σκυτάλη στην επόμενη γενιά
Το 1957 ο Δημήτρης φεύγει απ΄ τη ζωή. Ο Χρήστος είναι 23 χρόνων. Μεγάλος για να συνειδητοποιήσει το βαρύ κληροδότημα, μικρός για να υποσχεθεί επιτυχία…Ευτυχώς, διαθέτει κοφτερό μυαλό και μια μικρή εμπειρία. Γιατί, αφού έχει τελειώσει το Γυμνάσιο, έναν κύκλο νομικών και οικονομικών σπουδών στην Αγγλία κι έχει υπηρετήσει στο Ναυτικό, ο πατέρας του έχει προλάβει να τον … προσλάβει ως δόκιμο συντάκτη στο «Βήμα», δίνοντας μάλιστα εντολή στους συνεργάτες του να μην αντιμετωπίζουν τον μικρό ως γιο του εκδότη, αλλά ως νεαρό συντάκτη που έχει έρθει για να δοκιμαστεί στο επάγγελμα.
Έτσι, με τον θάνατο του Δημήτρη, ο … νεότευκτος συντάκτης καλείται να μπει τιμονιέρης στο πλοίο. Και κάθεται πρώτη μέρα, στο γραφείο του πατέρα του, στον πρώτο όροφο του «Βήματος», στην περίφημη Χρήστου Λαδά 3, και ανοίγει το συρτάρι και βλέπει ότι το «μαγαζί» χρωστάει 6.400 δραχμές. Και τον πιάνει πανικός… Όπως αργότερα θα δηλώσουν πολλοί συνεργάτες του, η κάλυψη των οικονομικών εκκρεμοτήτων του συγκροτήματος ήταν πάντα το άγχος του. Και από εκείνη την… αποφράδα μέρα της ανακάλυψης του πρώτου χρέους, ο Χρήστος Λαμπράκης θα υιοθετήσει το περιβόητο «τεφτέρι», όπου κάθε Παρασκευή θα καταγράφει το ταμείο της εβδομάδας σε δύο στήλες: Δώσαμε… Πήραμε!
Ο νεαρός είναι παθιασμένος με τη δουλειά, ευγενής, χαμηλόφωνος και κυρίως, ξέρει να ακούει. Ακούει προσεκτικά τους μεγαλύτερους και εμπειρότερους. Στα επόμενα χρόνια αποδεικνύει την αξία του και κερδίζει σεβασμό από ανθρώπους του χώρου και όχι μόνον των δικών του εντύπων. Αλλά ο ίδιος παραμένει απλός, κλειστός, σχεδόν μονόχνοτος… Ανεβοκατεβαίνει με εντυπωσιακή ευελιξία τις σκάλες μεταξύ των ορόφων του Συγκροτήματος, προσεγγίζει με συστολή και κατεβασμένο κεφάλι τους συνεργάτες του, περιμένει υπομονετικά τη σειρά του στο κυλικείο.
Χρήστος Λαμπράκης – Λέων Καραπαναγιώτης / Το δίδυμο της επιτυχίας
Τα έντυπα του Συγκροτήματος συμμετέχουν ενεργά στα πολιτικά δρώμενα. Καταγράφοντας, στηρίζοντας, στηλιτεύοντας… Ο Λαμπράκης ζει από πρώτο χέρι τις πιο δραματικές ιστορίες της σύγχρονης Ελλάδας από τα γεγονότα του ΄65 έως τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη.
Οι ερπύστριες απειλούν το Συγκρότημα
Ώσπου ξημερώνει μια ζοφερή Επταετία και η εκδοτική δραστηριότητα του Συγκροτήματος περνά έντονους κλυδωνισμούς. Η χούντα των συνταγματαρχών φυλακίζει τον εκδότη και στραγγαλίζει την κυκλοφορία των εντύπων του.
Πολλά χρόνια μετά, σε κείμενό του στο «Βήμα», ο Γιώργος Ρωμαίος περιγράφει: «Το πρωί της 21ης Απριλίου 1967, με τα τανκς της χούντας στους δρόμους, έπρεπε να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση. Θα συνεχίζαμε την έκδοση της εφημερίδας υπό καθεστώς λογοκρισίας, ή θα την κλείναμε; Ήταν μια δύσκολη απόφαση. Το κλείσιμο ήταν ο ευκολότερος δρόμος, ο ηρωικός. Ο Χρήστος Λαμπράκης συζήτησε όλες τις πτυχές με τους βασικούς του συνεργάτες και αυτοί με όσους συντάκτες μπόρεσαν να περάσουν τα μπλόκα και να φθάσουν στη Χρήστου Λαδά.
Το πρώτο σοκ οδηγούσε την πλειοψηφία στο κλείσιμο. Τέθηκαν όμως προς συζήτηση δύο προβληματισμοί. Ο πρώτος διαζευκτικά: Η συνέχιση της έκδοσης, έστω και υπό λογοκρισία, θα διατηρούσε την επαφή των δημοκρατικών πολιτών με ένα δημοκρατικό δημοσιογραφικό όργανο, ενώ το κλείσιμο δεν επρόκειτο να προσφέρει τίποτε στην αντίσταση, που ήταν αδιανόητη τις πρώτες ημέρες της δικτατορίας.
Ενισχυτικό επιχείρημα στην πρώτη εκδοχή ήταν ότι πάντοτε θα βρισκόταν τρόπος με τις εξωτερικές ειδήσεις ή τους τίτλους να διατηρείται άσβεστη η ελπίδα της απελευθέρωσης. Και ακόμη, αν οι εξελίξεις οδηγούσαν σε άρση της λογοκρισίας, η εφημερίδα θα ήταν έτοιμη να μπει στην πρωτοπορία του αντιστασιακού αγώνα.
Τέθηκε και ένας δεύτερος προβληματισμός: Τι θα απογίνονταν οι εκατοντάδες εργαζόμενοι στις εφημερίδες του ΔΟΛ; Δουλειά αλλού δεν επρόκειτο να βρουν. Σοβαρό το πρόβλημα. Αλλά πρέπει να βεβαιώσω ότι όλοι οι εργαζόμενοι δηλώσαμε πρόθυμοι να στηρίξουμε τη διακοπή, αν αυτή θα ήταν η απόφαση.
Τελικά αποφασίστηκε η συνέχιση της έκδοσης. Ήταν απόφαση συλλογική. Απόφαση πολιτική. Και ήταν η σωστή. Επιβεβαιώθηκε η ορθότητα αυτής της απόφασης και στα χρόνια της λογοκρισίας και κυρίως στους κρίσιμους σταθμούς – εξέγερση της Νομικής, του Πολυτεχνείου, δίκη της Δημοκρατικής Άμυνας, πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου, τουρκική εισβολή και πολλά άλλα γεγονότα».
Η βαριά προσωπικότητα του εκδότη Χρήστου Λαμπράκη
Δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγε κανείς ότι ο Χρήστος Λαμπράκης σφράγισε με την προσωπικότητα και το δημοσιογραφικό του ταλέντο ολόκληρες πολιτικές εποχές… Διατηρούσε πολλές επαφές με πρωθυπουργούς, ηγέτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ τα γραφεία της Χρήστου Λαδά ήταν κέντρο… διερχομένων πολλών παλιών και νέων πολιτικών. Ο ίδιος είχε θαυμάσιες σχέσεις τόσο με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όσο και με τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη.
Συνήθως δεν υπέγραφε τα άρθρα του, πλην ελαχίστων που έφεραν τα αρχικά Χ.Δ.Λ. Ήταν παρεμβατικά και διέβλεπαν εξελίξεις… Τέσσερα άρθρα του, την άνοιξη του 1966, με τον τίτλο «Η ώρα της ειρηνικής επανάστασης» ανάγκασαν την κυβέρνηση Στεφανόπουλου να δώσει προσοχή στα προβλήματα της καθημερινότητας. Και όταν επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου έγραψε πάλι για το «αδιέξοδο», στο οποίο είχε φθάσει η Παιδεία, ο πρωθυπουργός έδωσε εντολή και ανακοινώθηκαν κάποιες δεσμεύσεις, ένα μέρος των οποίων υλοποιήθηκε.
Το 1989, με την «απελευθέρωση» των τηλεοπτικών συχνοτήτων, ο ΔΟΛ με τη Χ.Κ. Τεγόπουλος, την Πήγασος ΑΕ, τη Γενική Εκδοτική-Μεσημβρινή ΑΕ και την Καθημερινή ΑΕ δημιούργησαν τον πρώτο ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό, το Mega, ιδρύοντας την εταιρεία Τηλέτυπος ΑΕ.
Με τον Βίλυ Μπράντ
Με τον Φρανσουά Μιτεράν
Όλα τα χρόνια της εκδοτικής-δημοσιογραφικής του πορείας η προτεραιότητα του Χρήστου Λαμπράκη ήταν στραμμένη στο Συγκρότημα, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού κρατούσε φυλαγμένη τη μουσική. Όνειρο μεγάλο που 40 χρόνια μετά, κατάφερε να κάνει πραγματικότητα –όχι χωρίς κόστος- ήταν η δημιουργία του Μεγάρου Μουσικής.
Το 1991, δημιούργησε το Ίδρυμα Μελετών Λαμπράκη με στόχο τη «διαμόρφωση ενός ανανεωτικού πυρήνα μελετών και σχεδιασμού ανάπτυξης σε τομείς υψηλής προτεραιότητας για την Ελλάδα», όπως σημείωνε η ιδρυτική πράξη -την οποία συνέταξε ο ίδιος.
Με διαφορά λίγων μηνών, το 1991, ο Λαμπράκης εγκαινίασε και το όνειρο της ζωής του: το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ένα έργο που ταυτίστηκε με τον ίδιο κι έμελε να αποδειχθεί και η αχίλλειος πτέρνα, που έκαμψε την ψυχολογία του.
Η εξέλιξη του Μεγάρου σημαδεύτηκε από χρέη. Το ίδιο κτίριο μαζί με τα υπέρογκα χρέη του, κρατικοποιήθηκαν με στόχο να διατηρηθεί στην «ζωή» το πολιτιστικό ίδρυμα.
Το Ελληνικό Δημόσιο πλέον ελέγχει την πλειοψηφία του Διοικητικού Συμβουλίου του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και παράλληλα πήρε όλη την ακίνητη περιουσία.
Επιπλέον, στο ελληνικό Δημόσιο περνούν και οι δανειακές υποχρεώσεις του Μεγάρου. Έτσι κι αλλιώς, αυτές οι υποχρεώσεις καλύπτονταν από το κράτος και στο παρελθόν, καθώς οι δανεισμοί του γινόταν με εγγυητή το Ελληνικό Δημόσιο.
Η εντυπωσιακή πορεία στο Χρηματιστήριο
Στο μεταξύ, το 1998, ο ΔΟΛ γίνεται η πρώτη εταιρεία του εκδοτικού κλάδου που εισάγει τις μετοχές της στην Κύρια Αγορά του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών. Την περίοδο της «έκρηξης» της εσωτερικής αγοράς, οι μετοχές του Οργανισμού εκτοξεύονται στα ύψη. Είναι η περίοδος που στη χρηματιστηριακή αγορά το «Συγκρότημα» αποτιμάται σε αξία όσο και μία τράπεζα! Ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη μαζί με τις θυγατρικές του, με σημαντικές επενδύσεις σε πάγια και συμμετοχές έχει τη σημαντικότερη και πλέον διευρυμένη παρουσία στο χώρο των μαζικών μέσων ενημέρωσης:
Λειτουργεί και αναπτύσσει – μέσω της θυγατρικής εταιρείας ΔΟΛ DIGITAL AE – τη μακροβιότερη και μεγαλύτερη ελληνική πύλη στο διαδίκτυο www.in.gr.
Συμμετέχει στον ραδιοφωνικό σταθμό ΒΗΜΑ FM.
Συμμετέχει στην εταιρεία ΕΚΤΥΠΩΣΕΙΣ ΙΡΙΣ ΑΕΒΕ, η οποία διαθέτει μία καθετοποιημένη βιομηχανική εκτυπωτική μονάδα και καλύπτει όλο το φάσμα της εκτύπωσης, από την εισαγωγή και την εμπορία χάρτου μέχρι την ολοκλήρωση του εντύπου και τη συσκευασία του.
Δραστηριοποιείται – μέσω της θυγατρικής εταιρείας STUDIO ATA AE – στην παραγωγή τηλεοπτικών εκπομπών, συμμετέχει στον τηλεοπτικό σταθμό MEGA CHANNEL και στο δίκτυο διανομής τύπου ΑΡΓΟΣ ΑΕ.
Ο θάνατος Λαμπράκη και το τέλος της «χρυσής εποχής»
Ο Χρήστος Λαμπράκης άφησε την τελευταία του πνοή στις 21 Δεκεμβρίου 2009, στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο.
Ήταν 75 ετών. Είχε εισαχθεί στις 24 Νοεμβρίου λόγω βαρύτατης καρδιακής ανεπάρκειας. Υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση αλλά μέρες μετά, κατέληξε λόγω προϊούσας πολυοργανικής ανεπάρκειας.
Για τη διάδοχο κατάσταση στο Συγκρότημα είχε φροντίσει από το 2005. Στις 9 Αυγούστου «πέρασε» τις μετοχές του στον στενό συνεργάτη του Σταύρο Ψυχάρη.
Για πολλά πολλά χρόνια και έως πριν την κρίση, στη δημοσιογραφική πιάτσα το όνομα του Συγκροτήματος με όλα τα Μέσα, που συμπεριλαμβάνει -εκτός από «κλείδι» ακόμη και για την πιο δύσκολη πόρτα άντλησης της πληροφορίας- είναι συνυφασμένο με την απόλυτη, ακλόνητη, αδιαπραγμάτευτη εργασιακή ασφάλεια. Οι εργαζόμενοί του μπαίνουν (στη Χρήστου Λαδά αρχικά και στη Μιχαλακοπούλου, όπου μετεγκαταστάθηκε), παιδιά γνωρίζοντας ότι από εκεί μπορούν και να συνταξιοδοτηθούν.
Για τις επόμενες γενιές των επαγγελματιών, ο ΔΟΛ θα αποτελεί μία σελίδα στην ιστορία της δημοσιογραφίας, που γράφτηκε από τους γονείς του με χρυσά γράμματα και μουτζουρώθηκε από την κακοδιαχείριση των επιγόνων του…
ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ>Σας ευχαριστούμε για όλα όσα ΔΕΝ κάνατε για μας…
Παραμένουν απλήρωτοι για πέντε μήνες και λίγο πριν τα Χριστούγεννα αποφάσισαν να ξεκινήσουν 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες. Για τους εργαζόμενους στον ΔΟΛ έφτασε η ώρα μηδέν… Η Έλενα Ακρίτα, που μετράει δεκαετίες στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, συγκλονίζει με το κείμενο που ανέβασε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook.
«ΔΟΛ, λοιπόν. Από σήμερα σωπαίνουμε όλοι οι εργαζόμενοι στα Νέα και στο Βήμα. Αδειάζουν τα γραφεία… ερημώνει το κτίριο. Οι συνάδελφοι βγαίνουν στη Μιχαλακοπούλου με τις κούτες αγκαλιά. Λουκέτο; Απεργία; Ανεργία; Θα μου πεις ούτε οι πρώτοι είμαστε ούτε οι τελευταίοι.
Προσωπικά έζησα εκεί όλη την ενήλικη ζωή μου. Από τα 18 μου χρόνια στον Ταχυδρόμο, στο Βήμα, στα Νέα. Φιλίες, αγάπες, έρωτες, χωρισμοί, παρέες που χάθηκαν, παρέες που άντεξαν. Τότε καπνίζαμε ακόμα στην Χρήστου Λαδά, τότε τρώγαμε παρέα τα μεσημέρια στο Κεντρικόν… τότε που στο ‘Χάραμα’ μας έβρισκε το χάραμα με τον Τσιτσάνη και τη Μπέλλου. Τότε που ο κυρ Σταύρος μας έφερνε καφέδες στα ξενύχτια της δουλειάς πάνω σε γραφομηχανές Olivetti. Δεν χαθήκαμε οι παλιοί μεταξύ μας. Σμίξαμε με τους καινούργιους και καινούργιες σχέσεις χτίσαμε.
Όλοι μαζί λοιπόν τώρα. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Όυτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι.
Τώρα που σιγούν τα πληκτρολόγιά μας, να…ευχαριστήσουμε όλους όσους χάρηκαν με το τέλος μας, όσους τρίβουν τα χέρια τους, όσους αναφωνούν “ψόφος στους εργαζόμενους στον ΔΟΛ”. Μα πάνω από όλα να ευχαριστήσουμε το σούπερ σωματείο μας την ΕΣΗΕΑ που με σταυρωμένα χέρια κι αμέτοχο βλέμμα παρακολουθούσε όλα τα τραγικά λάθη της εργοδοσίας χωρίς να κουνήσει το μικρό της δαχτυλάκι. Καλές γιορτές, συνάδελφοι.
Σας ευχαριστούμε για όλα όσα ΔΕΝ κάνατε για μας…».
0 comments:
Πείτε μας την γνώμη σας
Έχετε κάτι να μας'προτείνετε ... !