ΑΠΟΣΤΟΛΗ O ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ συναντά τους Ταλιμπάν στο μυθικό Πεσαβάρ

To καλοκαίρι του 1987, στον πρώτο πόλεμο των μουτζαχεντίν με τους Ρώσους, ο Πέτρος Κασιμάτης βρέθηκε στη μυθική Πεσαβάρ. Την πόλη των
πολέμαρχων, των τυχοδιωκτών, των συμμοριών και των λαθρεμπόρων. Αυτή είναι η εμπειρία του.


«Πού πήγαινα; Πώς τους εμπιστευόμουν; Τι ήταν εκείνο που με έκανε να ακολουθώ τους σιωπηλούς, πάνοπλους, ”μουτζαχεντίν του Θεού” στα κρησφύγετά τους;»


Αποστολή>Πέτρος Κασιμάτης_fermor.gr

Απόμακροι, με μάτια ακίνητα, βαθιά στην κοιλάδα της Πεσαβάρ, ανυπομονούσαν να μου δείξουν τις ικανότητές τους. Να βυθιστούν στο σκοτάδι ψάχνοντας στα βουνά το πέρασμα Καϊμπέρ για το Αφγανιστάν. Τα σκυλιά τους γάβγιζαν και τα παιδιά στον καταυλισμό των προσφύγων άρχισαν να κλαίνε. Πού πήγαινα; Πώς τους εμπιστευόμουν; Τι ήταν εκείνο που με έκανε να ακολουθώ τους σιωπηλούς, πάνοπλους, «μουτζαχεντίν του Θεού» στα κρησφύγετά τους;

Πεισματικά επίμονοι, απόλυτα καχύποπτοι, με μάτια που γυάλιζαν, γενειάδες που σχεδόν ακουμπούσαν στο χώμα, μαλλιά λιγδωμένα, σκληροτράχηλο, γεμάτο τραύματα δέρμα, με τις μαχαίρες αυτοκτονίας πάνω τους να αστράφτουν στον θεό Ήλιο, που για χάρη του οι αρχαίοι πρόγονοί τους θυσίαζαν στον Ζωροάστρη. Με ορμητήριο την Πεσαβάρ στις γραμμές των συνόρων, οι αντικαθεστωτικοί αντάρτες πολεμούσαν το καθεστώς της Καμπούλ. Ήταν καλοκαίρι του 1987, στον πρώτο πόλεμο των μουτζαχεντίν με τους Ρώσους. Τότε δεν υπήρχαν ακόμα οι ταλιμπάν.
Ήταν οι παππούδες τους οι μουτζαχεντίν. Οι τελευταίο ήταν πολύ πιο μετριοπαθεις από τα «άγρια σκυλιά» που ξαμολήθηκαν απ’ τα θρησκευτικά μαντράσε. Με αυτούς μπορούσες να μιλήσεις. Με τους άλλους σου έκοβαν τη γλώσσα. Είδα όμως πολλούς απ’ τους παλιούς «φίλους» να επανδρώνουν δυο δεκαετίες μετά τις τάξεις των ταλιμπάν. Τους συναντήσαμε και τότε και τώρα. Πρώτα τους παίρνουμε συνεντεύξεις και μετά τις γράφουμε…

Στο μυθικό Πεσαβάρ

Στις ακτές του Καράτσι, πριν φτάσω στο μυθώδες ισλαμοκρατούμενο Βορειοδυτικό Πακιστάν, είχα συναντήσει έναν ντόπιο ρεπόρτερ, που άνοιξε μπροστά μου ένα θεσπέσιο γαλλικό κονιάκ. «Εδώ βρίσκεις εύκολα. Στην Πεσαβάρ το πληρώνεις χρυσάφι. Όσο αγοράζεις έναν στρατηγό….», μου είπε.

«Μην μπαίνετε με το όπλο σας» γραμμένο στην είσοδο του νοσοκομείου του Πεσαβάρ.

Στην Πεσαβάρ. Την πόλη των τυχοδιωκτών, των παρανόμων, των πολέμαρχων, των συμμοριών και των λαθρεμπόρων («Μην μπαίνετε με το όπλο σας», διάβασα σε μια επιγραφή στην είσοδο του νοσοκομείου του Ερυθρού Σταυρού…).

Υπαίθριο κουρείο στην πόλη των… θαυμάτων.

Εδώ ταξιδεύουν, ακόμα και σήμερα, όσοι θέλουν να εξασφαλίσουν χαρτιά για τη μετακίνησή τους στην περιοχή, οι λαθρέμποροι που συνεργάζονται με αρχαιολόγους –και οι τελευταίοι υποδεικνύουν σημεία ανασκαφών (!) για τη φυγάδευση αρχαιολογικών θησαυρών–, πολέμαρχοι επικηρυγμένοι από τους Ταλιμπάν, έμποροι όπλων που σηκώνουν μια κουβέρτα στο μαγαζί τους κι από κάτω βρίσκεις από καλάσνικοφ μέχρι καταλύτες για θερμοπυρηνικές κεφαλές… Εδώ, στο ξενοδοχείο «Γκριν», βρέθηκε νεκρός ο θυελλώδης «κομάντερ Γκρικ», Κάρλος Μαυρολέων.

Σ’ ένα μυστικό κρησφύγετο των ανταρτών.

Συνάντησα τον στρατηγό Νοουρούζ, αρχηγό ανταρτών στην περιοχή Ερακάτ, κι αυτός μου παρουσίασε μια επίλεκτη ομάδα ορκισμένων στο Κοράνι να πεθάνουν για την αφγανική υπόθεση. «Στον ανορθόδοξο πόλεμο δεν έχουμε συγκεκριμένες θέσεις. Πολεμάμε παντού», μου είπε. Με υπακοή σκλάβου, οι σκληροτράχηλοι άνδρες με τις μακριές γενειάδες και τις διπλές σειρές πυρομαχικών στο στήθος μού προσέφεραν τσάι, μπισκότα και κόκα-κόλα. «Κλείστηκαν τα ραντεβού, μας περιμένει ο κομάντερ Χαν. Αύριο θα δούμε τον Μασούντ…», μας ανακοίνωσε, λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα, ο Εκράμ, ένας νεαρός Αφγανός συνοδός μας. «Πάμε, Εκμέκ», του λέμε εμείς, παραφράζοντας το όνομά του.

Χωρίς αμφιβολία, ονειρευόμαστε εκμέκ παγωτό με βύσσινο, σε μια απερίγραπτη πείνα για τα αγαθά της Δύσης, καθώς η περιπέτεια συνεχίζεται στη μυθική κοιλάδα...kourdistoportocali.com