στα λασπόνερα του Μαλέλιου lifestyle.
Eίχαν προηγηθεί ο Κυριακού, ο Κοντομηνάς, ο Μπόμπολας, ο Λεωνίδας με τις ψησταριές.
(Μπροστά τους ο Σειρηνάκης είναι Τεντ Τέρνερ.)
Για τον ειδησεογραφικό ΣΚΑΙ το SURVIVOR έρχεται να οπτικοποιήσει τις αναλύσεις του Μπάμπη Παπαδημητρίου, του Αλέξη Παπαχελά και του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Είναι λογικό σε μια χώρα που κυβερνάνε οι κατσιαπλιάδες του ΣΥΡΙΖΑ, τους οποίους σημειωτέον ψηφίζουν οι οξυδερκείς πολίτες, ακόμη και τα ενημερωτικά κανάλια να παρουσιάζουν πρόγραμμα αντίστοιχου επιπέδου.
Τηλεθεατής και ψηφοφόρος είναι συγκοινωνούντα δοχεία (οι εκλογές τελειώσανε γυρνάμε με βαπόρι, ότι σκατά ο βουλευτής το ίδιο και οι ψηφοφόροι) ως εκ τούτου ο ΣΚΑΙ δεν θα μπορούσε να μείνει απαθής στα υψηλά στάνταρ αισθητικής του Ελληνα ψηφοφόρου (από τον Μπούρα και τον Τραγάκη, στον Πολάκη, την Αναγνωστοπούλου, τον Μπαλαφίνιο) και αποφάσισε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
killbill
Στην συνέχεια το λόγο έχει η Αλεξάνδρα Τσόλκα ως πιο ειδικός επί του θεάματος:
Σαν από τα βάθη του περασμένου αιώνα, αλλά μόλις 14 χρόνια πριν, έρχονται αμυδρές αναμνήσεις από τηλεοπτικά προγράμματα, σε μια εποχή χρυσή για την παγκόσμια για την ελληνική τηλεόραση, που τα έχει ξεπεράσει, θυμόμαστε το Survivor. Κάπου στην Μαλαισία τον Αρναούτογλου με ένα πλήθος καλεσμένων δημοσιογράφων να παραληρούν για τ εμπνευσμένο σόου, αμερικάνικου σκληρού τύπου, που κάτι τύποι σε ομάδες αφήνοντας σε ένα αφιλόξενο, εξωτικό νησί. Μετά, ο Μαρκουλάκης ως παρουσιαστης δράσης όχι θεατρικής. Ενας σταρ ΟΥΚας που τα παράτησε, η Ορθούλα, η Ευαγγελία και ο Σπύρος Σούλης!
(Μπροστά τους ο Σειρηνάκης είναι Τεντ Τέρνερ.)
Για τον ειδησεογραφικό ΣΚΑΙ το SURVIVOR έρχεται να οπτικοποιήσει τις αναλύσεις του Μπάμπη Παπαδημητρίου, του Αλέξη Παπαχελά και του Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Είναι λογικό σε μια χώρα που κυβερνάνε οι κατσιαπλιάδες του ΣΥΡΙΖΑ, τους οποίους σημειωτέον ψηφίζουν οι οξυδερκείς πολίτες, ακόμη και τα ενημερωτικά κανάλια να παρουσιάζουν πρόγραμμα αντίστοιχου επιπέδου.
killbill
Στην συνέχεια το λόγο έχει η Αλεξάνδρα Τσόλκα ως πιο ειδικός επί του θεάματος:
Σαν από τα βάθη του περασμένου αιώνα, αλλά μόλις 14 χρόνια πριν, έρχονται αμυδρές αναμνήσεις από τηλεοπτικά προγράμματα, σε μια εποχή χρυσή για την παγκόσμια για την ελληνική τηλεόραση, που τα έχει ξεπεράσει, θυμόμαστε το Survivor. Κάπου στην Μαλαισία τον Αρναούτογλου με ένα πλήθος καλεσμένων δημοσιογράφων να παραληρούν για τ εμπνευσμένο σόου, αμερικάνικου σκληρού τύπου, που κάτι τύποι σε ομάδες αφήνοντας σε ένα αφιλόξενο, εξωτικό νησί. Μετά, ο Μαρκουλάκης ως παρουσιαστης δράσης όχι θεατρικής. Ενας σταρ ΟΥΚας που τα παράτησε, η Ορθούλα, η Ευαγγελία και ο Σπύρος Σούλης!
Αρχιτέκτονας κάτω απ τους κοκοφοίνικες και τα κουνούπια – θηρία! Θυμόμαστε και το πρόγραμμα με Έλληνες και Τούρκους αντιπάλους, σε ύδατα άνευ προβλήματος υφαλοκρηπίδας, πιο εξωτικά.
Το συγκεκριμένο ριαλιτι ήταν σκληρό, όλο ωμότητα, με πείνα, δίψα και επικινδυνότητα και όχι σαν τα άλλα, που κάρφωνα σε ένα σαλόνι ο ένα παίκτης τον άλλον, λέγοντας «θα θελα να φύγει ο Τάδε, γιατί, να, δεν ήρθαμε πολύ κοντά». Φέτος, τον καιρό της φτώχειας μας, από τα συρτάρια ανασύρονται όλα αυτά τα ριαλιτέ προγράμματα, σα πειράματα για την αντοχή των ανθρώπινων αξιών. Η πονηριά, η μοχθηρία, ο τακτικισμός, το «ζήσε και άσε τους άλλους να κάνουν ότι μπορούν» κυριαρχεί σ αυτού τους είδους τα «παιχνίδια» επιβίωσης. Σα ψυχαναλυτικό πείραμα. Άλλωστε το Big Brother βασίστηκε πάνω στο ολέθριο για τους συμμετέχοντες πείραμα του πανεπιστήμιου του Στάνφορντ!
Στο πείραμα του Στάνφορντ διερευνούσε τις ψυχολογικές επιπτώσεις του εγκλεισμού και την βαρύτητα των κοινωνικών ρόλων, αλλά και το πως επιδρά η εξουσία σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους. Εικοσιτέσσερις φοιτητές επιλέχθηκαν, με δεδομένη την απουσία ψυχολογικών, ιατρικών προβλημάτων και ποινικού μητρώου, για να παίξουν τους ρόλους των φυλακισμένων και των δεσμοφυλάκων και να ζήσουν σε μια αυτοσχέδια φυλακή, πλήρως καλωδιωμένη, ώστε να παρατηρούνται συνεχώς οι αντιδράσεις μέσα από τις κάμερες. Η φυλακή ήταν στα υπόγεια του του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ. Χωρίστηκαν στους εξουσιαστές και στους φυλακισμένους από τύχη, με ένα απλό «κορώνα ή γράμματα». Σε έξι μόλις μέρες, όπου και σταμάτησε το πείραμα, άνθρωποι κουρελιάστηκαν, διαλυθήκαν, ενώ οι συμφοιτητές και φίλοι τους μετουσιωθήκαν σε αδίστακτους σαδιστές. Ανάρμοστες συμπεριφορές, σεξουαλικής φύσης προσβολές, φόβος, κρίσεις πανικού ήταν τα δεδομένα όπου η επιστήμη προκάλεσε αλλά και μπορούσε να παρακολουθήσει. Στα ριαλιτι της τηλεόρασης, με τη λήξη της σεζόν, ας σωθεί όποιος είναι από μόνος του…
Και ενώ στη χώρα μας, αυτού του είδους τα παιχνίδια είχαν μια ηπία υποδοχή και έδειχναν να ξεπεράστηκαν νωρίς, που τώρα 24 παίκτες θα συμμετέχουν στο νέο Survivor, οι 12 εκ των οποίων, είναι… διάσημοι και οι άλλοι άσημοι!
Το συγκεκριμένο ριαλιτι ήταν σκληρό, όλο ωμότητα, με πείνα, δίψα και επικινδυνότητα και όχι σαν τα άλλα, που κάρφωνα σε ένα σαλόνι ο ένα παίκτης τον άλλον, λέγοντας «θα θελα να φύγει ο Τάδε, γιατί, να, δεν ήρθαμε πολύ κοντά». Φέτος, τον καιρό της φτώχειας μας, από τα συρτάρια ανασύρονται όλα αυτά τα ριαλιτέ προγράμματα, σα πειράματα για την αντοχή των ανθρώπινων αξιών. Η πονηριά, η μοχθηρία, ο τακτικισμός, το «ζήσε και άσε τους άλλους να κάνουν ότι μπορούν» κυριαρχεί σ αυτού τους είδους τα «παιχνίδια» επιβίωσης. Σα ψυχαναλυτικό πείραμα. Άλλωστε το Big Brother βασίστηκε πάνω στο ολέθριο για τους συμμετέχοντες πείραμα του πανεπιστήμιου του Στάνφορντ!
Στο πείραμα του Στάνφορντ διερευνούσε τις ψυχολογικές επιπτώσεις του εγκλεισμού και την βαρύτητα των κοινωνικών ρόλων, αλλά και το πως επιδρά η εξουσία σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους. Εικοσιτέσσερις φοιτητές επιλέχθηκαν, με δεδομένη την απουσία ψυχολογικών, ιατρικών προβλημάτων και ποινικού μητρώου, για να παίξουν τους ρόλους των φυλακισμένων και των δεσμοφυλάκων και να ζήσουν σε μια αυτοσχέδια φυλακή, πλήρως καλωδιωμένη, ώστε να παρατηρούνται συνεχώς οι αντιδράσεις μέσα από τις κάμερες. Η φυλακή ήταν στα υπόγεια του του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ. Χωρίστηκαν στους εξουσιαστές και στους φυλακισμένους από τύχη, με ένα απλό «κορώνα ή γράμματα». Σε έξι μόλις μέρες, όπου και σταμάτησε το πείραμα, άνθρωποι κουρελιάστηκαν, διαλυθήκαν, ενώ οι συμφοιτητές και φίλοι τους μετουσιωθήκαν σε αδίστακτους σαδιστές. Ανάρμοστες συμπεριφορές, σεξουαλικής φύσης προσβολές, φόβος, κρίσεις πανικού ήταν τα δεδομένα όπου η επιστήμη προκάλεσε αλλά και μπορούσε να παρακολουθήσει. Στα ριαλιτι της τηλεόρασης, με τη λήξη της σεζόν, ας σωθεί όποιος είναι από μόνος του…
Και ενώ στη χώρα μας, αυτού του είδους τα παιχνίδια είχαν μια ηπία υποδοχή και έδειχναν να ξεπεράστηκαν νωρίς, που τώρα 24 παίκτες θα συμμετέχουν στο νέο Survivor, οι 12 εκ των οποίων, είναι… διάσημοι και οι άλλοι άσημοι!
Οι 12 διάσημοι είναι: ο ηθοποιός Χρίστος Βασιλόπουλος, ο ράπτε (!) ΒΟ, πολίστας Κώστας Κοκκινάκης, ο διεθνής ποδοσφαιριστής Λάμπρος Χούτος, ο ηθοποιός Γιώργος Χρανιώτης, η δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ, Ευρυδίκη Βαλαβάνη, η αθλήτρια του Μουάι-Τάι -που συμμετείχε και στο «Dancing on ice» αλλά σιγά μη θυμόμαστε κιόλας!- Μαριάννα Καλλέργη, η ηθοποιός Μαρία Κορινθίου, η καλλιτέχνης κόρη του Λευτέρη Πανταζή, Κόνι Μεταξά, η παρά τον Θέμο κάποτε, Λάουρα Νάργες και η τραγουδίστρια Ειρήνη Παπαδοπούλου!
Είναι πως λεμέ η Μιμή Ντενίση, ο Νταλάρας, ο Λαζόπουλος, ο Πύρρος Δήμας και η Μαρινέλλα; Ε! καμία σχέση! Ο ράπερ Βοά με τ όνομα και πολύς μας πέφτει!
Αν νυχτερινές ώρες, περάσεις τηλεθεατή, απ τη συχνότητα του ΣΚΑΪ της ενημέρωσης, θα πέσεις η στο Voice που κάνει πια κάτι εκπομπές, ιδανικές για όσους έχουν αυπνία, να τους έρθει νύστα, ή στο Survivor που κατορθώνει το απίστευτο: Σε γυρνά δυο δεκαετίες πίσω και ξαναζείς τη νιότη σου!
Συνοψίζουμε: Συμπαθής ο Τανιμανίδης, τα είπαμε! «Κοινοί θνητοί», όπως απρεπώς αποκαλέστηκαν οι παίχτες στα διαφημιστικά και «διάσημοι», που δεν τους ξέρουν ως τέτοιους ούτε τα πρώτα – ξάδελφα τους! Ωραία τοπία εξωτικά και όμορφα γυρίσματα! Αλλά τρεις ώρες να θαυμάζουμε τους φοίνικες και τα νερά να σπάνε στους ύφαλους, δεν αντέχεται! Οι υπερβολές τύπου «συναρπαστικές στιγμές» για αγώνες, όπου οι διαγωνιζόμενοι τρέχουν πάνω σε κάτι τραμπάλες, είναι τουλάχιστον αστείες. Παρόμοια παιχνίδια κάνουν προ νήπια στις παιδικές χάρες και οι μάνες ούτε καν ανησυχούν για να φωνάξουν «μη Γιαννάαακη, θα πέσεις από τη τραμπάλα και μετά θα σε χτυπήσω».
Νομίζεις καλέ μου, πολύπαθε τηλεθεατή, πως έχεις μεταφερθεί πίσω στο χρόνο, στην τηλεοπτική, εφηβική εποχή των ριάλιτι, όπου τσακώνονταν μπροστά στις κάμερες, άνθρωποι για ένα στραβό βλέμμα και υποψίες πως ο ένας κακολόγησε τον άλλον! Δεν δείχνει καν τρυφερά νοσταλγικό να βλέπεις να ψηφίζουν προς αποχώριση άτομα διότι «δεν ήρθαν κοντά» ή γιατί «είναι πολύ γλυκό πρόσωπο και δεν αντέχει»!
Τα μεγάλα υπαρξιακά τύπου «ποιος έφαγε δυο πατάτες και λείπουν από το τρίχινο τσουβάλι;» είναι άνευ σημασίας, ειδικά αν αφορούν σε ανθρώπους που ασχολούνται με την εμφάνιση τους και υδατάνθρακες πρέπει να έχουν πάρει μόνο ως αντίδωρο στην βάφτιση τους. Το ότι συγκλονίζονται για να παραμείνουν σε ένα παιχνίδι που αν αφαιρέσεις τον εξωτισμό του Αγίου Δομίνικου, θυμίζει κατασκήνωση χωρίς σιωπητήριο τα βράδια από τα μεγάφωνα, είναι αφελές, τουλάχιστον!
Η τεράστια διάρκεια δεν αντέχεται! Βάζεις πλυντήριο, στεγνωτήριο, πατάς και ένα σίδερο και η Λάουρα Νάργες ακόμα προσπαθεί να βάλει τη μπάλα σε ένα στεφάνι μεγάλο σαν τις Σπέτσες.
Αν νυχτερινές ώρες, περάσεις τηλεθεατή, απ τη συχνότητα του ΣΚΑΪ της ενημέρωσης, θα πέσεις η στο Voice που κάνει πια κάτι εκπομπές, ιδανικές για όσους έχουν αυπνία, να τους έρθει νύστα, ή στο Survivor που κατορθώνει το απίστευτο: Σε γυρνά δυο δεκαετίες πίσω και ξαναζείς τη νιότη σου!
Συνοψίζουμε: Συμπαθής ο Τανιμανίδης, τα είπαμε! «Κοινοί θνητοί», όπως απρεπώς αποκαλέστηκαν οι παίχτες στα διαφημιστικά και «διάσημοι», που δεν τους ξέρουν ως τέτοιους ούτε τα πρώτα – ξάδελφα τους! Ωραία τοπία εξωτικά και όμορφα γυρίσματα! Αλλά τρεις ώρες να θαυμάζουμε τους φοίνικες και τα νερά να σπάνε στους ύφαλους, δεν αντέχεται! Οι υπερβολές τύπου «συναρπαστικές στιγμές» για αγώνες, όπου οι διαγωνιζόμενοι τρέχουν πάνω σε κάτι τραμπάλες, είναι τουλάχιστον αστείες. Παρόμοια παιχνίδια κάνουν προ νήπια στις παιδικές χάρες και οι μάνες ούτε καν ανησυχούν για να φωνάξουν «μη Γιαννάαακη, θα πέσεις από τη τραμπάλα και μετά θα σε χτυπήσω».
Νομίζεις καλέ μου, πολύπαθε τηλεθεατή, πως έχεις μεταφερθεί πίσω στο χρόνο, στην τηλεοπτική, εφηβική εποχή των ριάλιτι, όπου τσακώνονταν μπροστά στις κάμερες, άνθρωποι για ένα στραβό βλέμμα και υποψίες πως ο ένας κακολόγησε τον άλλον! Δεν δείχνει καν τρυφερά νοσταλγικό να βλέπεις να ψηφίζουν προς αποχώριση άτομα διότι «δεν ήρθαν κοντά» ή γιατί «είναι πολύ γλυκό πρόσωπο και δεν αντέχει»!
Τα μεγάλα υπαρξιακά τύπου «ποιος έφαγε δυο πατάτες και λείπουν από το τρίχινο τσουβάλι;» είναι άνευ σημασίας, ειδικά αν αφορούν σε ανθρώπους που ασχολούνται με την εμφάνιση τους και υδατάνθρακες πρέπει να έχουν πάρει μόνο ως αντίδωρο στην βάφτιση τους. Το ότι συγκλονίζονται για να παραμείνουν σε ένα παιχνίδι που αν αφαιρέσεις τον εξωτισμό του Αγίου Δομίνικου, θυμίζει κατασκήνωση χωρίς σιωπητήριο τα βράδια από τα μεγάφωνα, είναι αφελές, τουλάχιστον!
Η τεράστια διάρκεια δεν αντέχεται! Βάζεις πλυντήριο, στεγνωτήριο, πατάς και ένα σίδερο και η Λάουρα Νάργες ακόμα προσπαθεί να βάλει τη μπάλα σε ένα στεφάνι μεγάλο σαν τις Σπέτσες.
Φυσικά από το να δεις άλλο ένα ταλεντ σόου, άνευ ταλέντων, καλύτερα να χαζέψεις πως ανοίγει ο διάσημος Έλληνας ράπερ, που δε θυμάμαι τ όνομα του, μια καρύδα χτυπώντας επι μισή ώρα σε κάτι βράχια! Ακόμα καλύτερα να βάλεις και άλλο πλυντήριο βέβαια και να μειώσεις τον όγκο από τα άπλυτα! Αλώστε τι θα χάσεις; Έναν μισθοφόρο (σ.σ: που είχαμε και τέτοιους στην πατρίδα αποσβολωμένους μας αφήνει), να γκρινιάζει γιατί δε τον παίζουν όλα τα παιδάκια και δεν τον κάνουν αρχηγό ή τον Σπαλιάρα -ντυμένο, άρα μας έχασε!- να γραφεί το «Σόφη» με «ι» και να μας αποτελειώνει!
Καρφώματα, συμμαχίες, στρατηγικές, κακιούλες, πισώπλατες κουβέντες, αγκαλίτσες παρηγοριάς, ιαχές εμψύχωσης, τάχα μου ενδιαφέρον του ενός για τον άλλον, πείνες, μουσώνες, αποχωρήσεις, τσακωμοί, εντάσεις, φωνές, πόζες ρομαντικές προς την κάμερα στο ηλιοβασίλεμα… Μωρέ; Δε μεγαλώσαμε για όλα αυτά; Δεν είναι πολύ παλιακά, ξεπερασμένα, προβλέψιμα, απλοϊκά και αφόρητα γνωστά, ώστε να είναι πληκτικά; Μοιάζει ο πιο αντοχής Survivor, πια να είναι μόνο ο θεατής!
Γιατί ο πόλεμος μοιάζει να μη τέλειωσε ποτέ και «Η Ευρώπη δεν γνωρισε ποτέ τέτοια καταστροφή και κανείς δε μπορεί να προβλέψει πότε και κατά πόσο θα συνέλθει από τις επιπτώσεις», Manchester Guardian, Νοέμβριος του 1945.
Σε μια αποχαύνωση σχεδόν τηλεοπτική, με επίκεντρο το πόσο πεινάνε στο Survivor, άτομα που τόσο τρώγανε και πριν την εξωτική τους διαμονή στον Άγιο Δομίνικο και τον θυμό του κυρίου Χωμενίδη για την Ανθή Βούλγαρη και την Κατερίνα Καινούργιου, που αναδείχτηκε σε μέγιστο πολιτιστικό θέμα της εποχής, η Αθήνα ορίζει την σκηνογραφία της απελπισίας μας. Κέντρο! Βρώμικο, αγέλαστο, βιαστικό! Παλιά αυτοκίνητα, λεωφορεία με σκυθρωπούς οδηγούς, παλαιά και σκονισμένα, διαβάτες τυλιγμένοι σε ρούχα, σε αναμονή μιας άνοιξης που δεν εμφανίζεται με τίποτα, θυμωμένη μαζί μας κι αυτή, σα να κατασκευάζεται στην Γερμανία. Νεάπολη Εξαρχείων, ψηλά προς τον λόφο. Ακόμα και τα γκράφιτι και τα αντιξιεουσιαστικά μηνύματα στους τοίχους έχουν λερώσει!
Γκρι σχεδόν στερεοποιημένο παντού και βιασύνη. Για που; Για τι;… Σε μια γωνιακή πολυκατοικία, επιτέλους κόσμος, καθαρό λευκό στους τοίχους και χρωματιστά πράσινα γράμματα και παράθυρα. Πλησιάζοντας με καρναβαλική ελπίδα, ζωής και νιότης ανθισμένης στην άσφαλτο, καραδοκεί η απολυτή θλίψη σαν θηρευτής για αποπλάνηση αθωότητας. Σιωπηλοί, καθαροί, με το βλέμμα κλειστό, αξιοπρεπείς στην ουρά, που διπλώνει στο πλάι του κτηρίου, άνθρωποι σε αναμονή. Τι κάνουν; Βλέμμα από μεσήλικα, με ελαφριές ρυτίδες πικρίας γύρω από τα χείλη του:
-«Μα που ζείτε κυρία μου; Συσσίτιο είναι!»…
Σε ένα κλουβί ζούμε, ατραξιόν ετοιμοθάνατων ειδών για τους απ έξω! Προσποιούμενοι τους ήσυχους! Τους καθωσπρέπει! Τους χωρίς πρόβλημα! Ο Χωμενίδης δεν έχει να δει να τρώνε από σκουπίδια σ αυτή τη πόλη, την αρχαία, την μεγαλύτερη από μας όλους μαζί και αιώνια! Δεν έχει δει, το μίσος, τις μαύρες κουκούλες, τα κουρεμένα κεφάλια, τατουάζ με τις σβάστιγγες! Όλα καλά τα βλέπει και ευτυχώς που δε ζήσαμε στον Εμφύλιο, που εκεί είχε προβλήματα! Μόνο! Στα αθέατα, αόρατα συσσίτια για τους Χωμενίδιδες, η έξοδος! Όσοι κρατάνε σακούλες και πακέτα είναι βιαστικοί και αλαφροπάτητοι! Πάντα μέσα σε μια σιωπή, άηχη εντελώς, κωφάλαλη! «Στο Σουδάν να δείτε πείνα» βοά εντός βρεγματικού κρανίου η φωνή του κυρίου Χωμενίδη! Και στον Άγιο Δομίνικο, εντός της ομάδας των «διάσημων» κύριε λογοτέχνη!
Πενιχρό ψιλικατζίδικο, με ελάχιστες μάρκες τσιγάρων και ό,τι έχει απομείνει από εφημερίδες, λεπτές σε όγκο στα μανταλάκια.
Κάπου η απόλυτη ασχημία του υπάνθρωπου μέσα μας, του σιχάματος, του βοθρώδους αμόρφωτου μαλάκα, που ουρλιάζει εναντίον 7 παιδιών στο Ωραιόκαστρο, μόνων τους, που πάνε σε ένα έρημο σχολείο, πως θα κολλήσουν τα μωσαϊκά αρρώστιες και θα μολυνθούν, ποιοι;
Καρφώματα, συμμαχίες, στρατηγικές, κακιούλες, πισώπλατες κουβέντες, αγκαλίτσες παρηγοριάς, ιαχές εμψύχωσης, τάχα μου ενδιαφέρον του ενός για τον άλλον, πείνες, μουσώνες, αποχωρήσεις, τσακωμοί, εντάσεις, φωνές, πόζες ρομαντικές προς την κάμερα στο ηλιοβασίλεμα… Μωρέ; Δε μεγαλώσαμε για όλα αυτά; Δεν είναι πολύ παλιακά, ξεπερασμένα, προβλέψιμα, απλοϊκά και αφόρητα γνωστά, ώστε να είναι πληκτικά; Μοιάζει ο πιο αντοχής Survivor, πια να είναι μόνο ο θεατής!
Γιατί ο πόλεμος μοιάζει να μη τέλειωσε ποτέ και «Η Ευρώπη δεν γνωρισε ποτέ τέτοια καταστροφή και κανείς δε μπορεί να προβλέψει πότε και κατά πόσο θα συνέλθει από τις επιπτώσεις», Manchester Guardian, Νοέμβριος του 1945.
Σε μια αποχαύνωση σχεδόν τηλεοπτική, με επίκεντρο το πόσο πεινάνε στο Survivor, άτομα που τόσο τρώγανε και πριν την εξωτική τους διαμονή στον Άγιο Δομίνικο και τον θυμό του κυρίου Χωμενίδη για την Ανθή Βούλγαρη και την Κατερίνα Καινούργιου, που αναδείχτηκε σε μέγιστο πολιτιστικό θέμα της εποχής, η Αθήνα ορίζει την σκηνογραφία της απελπισίας μας. Κέντρο! Βρώμικο, αγέλαστο, βιαστικό! Παλιά αυτοκίνητα, λεωφορεία με σκυθρωπούς οδηγούς, παλαιά και σκονισμένα, διαβάτες τυλιγμένοι σε ρούχα, σε αναμονή μιας άνοιξης που δεν εμφανίζεται με τίποτα, θυμωμένη μαζί μας κι αυτή, σα να κατασκευάζεται στην Γερμανία. Νεάπολη Εξαρχείων, ψηλά προς τον λόφο. Ακόμα και τα γκράφιτι και τα αντιξιεουσιαστικά μηνύματα στους τοίχους έχουν λερώσει!
Γκρι σχεδόν στερεοποιημένο παντού και βιασύνη. Για που; Για τι;… Σε μια γωνιακή πολυκατοικία, επιτέλους κόσμος, καθαρό λευκό στους τοίχους και χρωματιστά πράσινα γράμματα και παράθυρα. Πλησιάζοντας με καρναβαλική ελπίδα, ζωής και νιότης ανθισμένης στην άσφαλτο, καραδοκεί η απολυτή θλίψη σαν θηρευτής για αποπλάνηση αθωότητας. Σιωπηλοί, καθαροί, με το βλέμμα κλειστό, αξιοπρεπείς στην ουρά, που διπλώνει στο πλάι του κτηρίου, άνθρωποι σε αναμονή. Τι κάνουν; Βλέμμα από μεσήλικα, με ελαφριές ρυτίδες πικρίας γύρω από τα χείλη του:
-«Μα που ζείτε κυρία μου; Συσσίτιο είναι!»…
Σε ένα κλουβί ζούμε, ατραξιόν ετοιμοθάνατων ειδών για τους απ έξω! Προσποιούμενοι τους ήσυχους! Τους καθωσπρέπει! Τους χωρίς πρόβλημα! Ο Χωμενίδης δεν έχει να δει να τρώνε από σκουπίδια σ αυτή τη πόλη, την αρχαία, την μεγαλύτερη από μας όλους μαζί και αιώνια! Δεν έχει δει, το μίσος, τις μαύρες κουκούλες, τα κουρεμένα κεφάλια, τατουάζ με τις σβάστιγγες! Όλα καλά τα βλέπει και ευτυχώς που δε ζήσαμε στον Εμφύλιο, που εκεί είχε προβλήματα! Μόνο! Στα αθέατα, αόρατα συσσίτια για τους Χωμενίδιδες, η έξοδος! Όσοι κρατάνε σακούλες και πακέτα είναι βιαστικοί και αλαφροπάτητοι! Πάντα μέσα σε μια σιωπή, άηχη εντελώς, κωφάλαλη! «Στο Σουδάν να δείτε πείνα» βοά εντός βρεγματικού κρανίου η φωνή του κυρίου Χωμενίδη! Και στον Άγιο Δομίνικο, εντός της ομάδας των «διάσημων» κύριε λογοτέχνη!
Πενιχρό ψιλικατζίδικο, με ελάχιστες μάρκες τσιγάρων και ό,τι έχει απομείνει από εφημερίδες, λεπτές σε όγκο στα μανταλάκια.
Κάπου η απόλυτη ασχημία του υπάνθρωπου μέσα μας, του σιχάματος, του βοθρώδους αμόρφωτου μαλάκα, που ουρλιάζει εναντίον 7 παιδιών στο Ωραιόκαστρο, μόνων τους, που πάνε σε ένα έρημο σχολείο, πως θα κολλήσουν τα μωσαϊκά αρρώστιες και θα μολυνθούν, ποιοι;
Οι μολυσμένοι! Βρισιές σε δασκάλους και δημοσιογράφους. Μια μας, από τον ΣΚΑΪ, στέκεται με μόνο όπλο το μικρόφωνο της, απέναντι από την συμμαχική κάμερα της. «Καριόοοοολα» της φωνάζει ένας ηλικιωμένος, ούτε γονιός σ αυτή την ηλικία, αλλά ούτε παππούς. Γιατί αν αυτός μεγάλωσε παιδιά, πρέπει να επέμβει εισαγγελέας γιατί είναι τοξικός, δηλητηριώδης, επικίνδυνος σαν λυσσομανόν στέλεχος του έμπολα. Και βρισιές στους δασκάλους που κάνουν με αξιοπρέπεια τη δουλειά που επιβάλλεται από τη φύση της εργασίας τους της ιδίας. Μορφώνουν και φτιάχνουν παιδιά. Άσχετα από έθνη, φυλές, θρησκείες!
Οι πλάτες των παιδιών να μπαίνουν σε ένα λεωφορείο. Έχουν ζήσει πολέμους, θανάτους, βομβαρδισμούς, περιπλανήσεις, πνιγμούς, θαλασσοταραχές, κίνδυνους βιασμών, μπούρδες, ενοχοποιήσεις, ορφάνια, βία, κακοποιήσεις λογιών. Κάτι μαλάκες ακόμα θα τα τρομάξουν; Τι να τους κάνουν πια! Τι παραπάνω; Και η τοξικότητα μολύνει καθετί γύρω μας.
Οι πλάτες των παιδιών να μπαίνουν σε ένα λεωφορείο. Έχουν ζήσει πολέμους, θανάτους, βομβαρδισμούς, περιπλανήσεις, πνιγμούς, θαλασσοταραχές, κίνδυνους βιασμών, μπούρδες, ενοχοποιήσεις, ορφάνια, βία, κακοποιήσεις λογιών. Κάτι μαλάκες ακόμα θα τα τρομάξουν; Τι να τους κάνουν πια! Τι παραπάνω; Και η τοξικότητα μολύνει καθετί γύρω μας.
«Μας είπε η παιδίατρος μας να κάνουμε το εμβόλιο της μηνιγγίτιδας» λέει κυρία στο υπόλοιπο Αττικής, γιατί τα παιδιά του πολέμου ανασαίνουν κοντά στα βλαστάρια της. Χαρά στα πτυχία της ιατρού και φτου να μη ματιάσουμε τον όρκο του Ιπποκράτη, δηλαδή! Τοξική δηλητηρίαση παντού!
Και ναι εμείς φταίμε! Και μαζί τα φάγαμε και όταν τρώγαμε καλά ήταν; Ας δεχτούμε τις ποινές άνευ ασυλίας σαν τηλεσοου τώρα! Υπενθυμίζουμε και υιοθετούμε όμως την φράση του Καρλ Μαρξ, πως «οι άνθρωποι δημιουργούν πράγματι την ιστορίας τους, αλλά κάτω… από δεδομένες και επιβεβλημένες συνθήκες».
Και ναι εμείς φταίμε! Και μαζί τα φάγαμε και όταν τρώγαμε καλά ήταν; Ας δεχτούμε τις ποινές άνευ ασυλίας σαν τηλεσοου τώρα! Υπενθυμίζουμε και υιοθετούμε όμως την φράση του Καρλ Μαρξ, πως «οι άνθρωποι δημιουργούν πράγματι την ιστορίας τους, αλλά κάτω… από δεδομένες και επιβεβλημένες συνθήκες».
Ας κάνουμε λοιπόν, πως δεν βλέπουμε τις ουρές στα συσσίτια, τους συνταξιούχους που ψάχνουν στα σκουπίδια τις νύχτες.
Ας βρούμε εχθρούς στο μπόι μας, δηλαδή των 7χρονων! Και ας προσποιηθούμε σα ποντίκια σε γυαλιά που τρέχουν πάνω σε τροχό, πως «ευτυχώς δεν έχουμε Εμφύλιο» και όλα καλά… Το μόνο «πεινάω» που ισχύει είναι της Παπαδοπούλου στο Survivor…kourdistoportocali.com
0 comments:
Πείτε μας την γνώμη σας
Έχετε κάτι να μας'προτείνετε ... !