Ο Μουαβίγια Σιασνέχ ήταν τότε
14 ετών. Ένα μήνα νωρίτερα, τον Φεβρουάριο του 2011 ο Μουαβίγια μαζί με μερικούς φίλους του είχαν πάει στο σχολείο του στην πόλη Deraa στη νότια Συρία και είχαν γράψει με ένα μαύρο σπρέι στους τοίχους: «σειρά σου, γιατρέ»!
Το μήνυμα είχε αποδέκτη τον πρόεδρο της χώρας Μπασαρ Αλ Άσαντ. Τότε κανείς δεν περίμενε πως αυτές οι τρεις λέξεις θα αλλάξουν την ιστορία της Συρίας.
Η μυστική αστυνομία, λίγες ώρες αργότερα εισβάλει στο σπίτι του νεαρού μαθητή και τον συλλαμβάνει. Τις επόμενες ώρες μαζί με τους φίλους του θα υποβληθεί σε βασανιστήρια.
Επί 26 ημέρες, χιλιάδες άτομα διαμαρτύρονται καθημερινά μέχρι τα παιδιά να επιστρέψουν στους γονείς τους.
Τα παιδιά ελευθερώνονται, αλλά πλέον τίποτα δεν είναι το ίδιο, ένα ισχυρό αντικυβερνητικό κίνημα είχε δημιουργηθεί.
15 Μαρτίου, η ημέρα αυτή οδήγησε στην έκρηξη μια γενικευμένης εξέγερσης η οποία με την σειρά της οδήγησε σε έναν αιματοβαμμένο εμφύλιο πόλεμο που κρατάει μέχρι σήμερα.
Ο 20χρονος σήμερα Μουαβίγια Σιασνέχ έδωσε τηλεφωνική συνέντευξη στην «Telegraph» λέγοντας ότι πως η όλη ιστορία με το σύνθημα ξεκίνησε περισσότερο σαν πλάκα.
Ο νεαρός αναφέρει: «Είδαμε τις εξεγέρσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο και μας ενθάρρυνε να εξαπλώσουμε το μήνυμα... αλλά ήταν περισσότερο μια πλάκα, ποτέ δεν φανατιστήκαμε πως θα γινόταν εξέγερση στη Συρία».
«Με έδειραν με καλώδια, μου έριχναν παγωμένο νερό και μου έκαναν ηλεκτροσόκ. Με κρέμασαν από τους καρπούς στην οροφή του κελιού και με άφησαν εκεί για μία ημέρα μέχρι που ομολόγησα και τους έδωσα τα ονόματα των άλλων αγοριών. Ήταν πολύ σκληρό, ήμουν μόνο ένα παιδί. Δεν ήμουν σίγουρος αν θα έβγαινα από τη φυλακή ζωντανός», λέει περιγράφοντας τα βασανιστήρια που υπέστη.
Μετά την απελευθέρωσή του ακολούθησε τους διαδηλωτές, που τον θεωρούσαν ήρωα. Εντάχθηκε μετά σε αντικαθεστωτικές πολιτικές ομάδες- ωστόσο ο πατέρας του σκοτώθηκε το καλοκαίρι του 2013. Ο Σιασνέχ στη συνέχεια, σε ηλικία 16 ετών έπιασε για πρώτη φορά όπλο, αποφάσισε να ενταχθεί στον αντικαθεστωτικό «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» και στα 17 του σκότωσε τον πρώτο κυβερνητικό στρατιώτη. «Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα πυροβολούσα οποιονδήποτε, αλλά (ο πατέρας μου) ήταν όλη η ζωή μου και ήθελα να πολεμήσω για αυτόν. Δεν με ενδιέφερε αν γινόμουν μάρτυρας πολεμώντας το καθεστώς, επειδή τότε τουλάχιστον θα συναντούσα τον πατέρα μου». Λίγο καιρό μετά τραυματίστηκε στο πόδι από σφαίρα, τραύμα που του άφησε δυσκολία στο περπάτημα. Η Ντεράα σήμερα έχει χάσει σχεδόν τον μισό πληθυσμό της.
«Οι περισσότεροι συμμαθητές μου έχουν φυλακιστεί ή σκοτωθεί από τους τραμπούκους του Άσαντ» λέει, προσθέτοντας ωστόσο πως απεχθάνεται αυτούς που επέλεξαν να φύγουν μια περίοδο που η χώρα τους τους χρειαζόταν περισσότερο. Ο ίδιος παρέμεινε στη Ντεράα, με τη χήρα μητέρα του και τα τρία αδέλφια του. Από τους άλλους τέσσερις που έγραψαν στον τοίχο εκείνη την ημέρα, ένας σκοτώθηκε, δύο έφυγαν από τη Συρία και ένας επίσης έμεινε στη Ντεράα.
Ερωτηθείς για το αν θα επέλεγε να κάνει το ίδιο, εάν του δινόταν η επιλογή, λέει ότι «αν ήξερα αυτά που ξέρω τώρα, δεν νομίζω ότι θα το έκανα...δεν περίμενα ότι θα είχε πολύ μεγάλες επιπτώσεις. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα σκοτωνόταν ο πατέρας μου, ή οι πατεράδες χιλιάδων άλλων αγοριών. Λυπάμαι που τόσοι πολλοί αθώοι έπρεπε να πεθάνουν».
Ωστόσο, σε άλλες στιγμές της συνέντευξης φαίνεται να έχει άλλη άποψη: «Χωρίς επανάσταση δεν μπορεί να υπάρξει πρόοδος. Το μονοπάτι δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά ινσαλάχ (με τη βοήθεια του Θεού) θα είναι καλύτερα για τα παιδιά μας».
protothema.gr
0 comments:
Πείτε μας την γνώμη σας
Έχετε κάτι να μας'προτείνετε ... !