ΟΔΗΣΣΟΣ Η ΠΟΛΗ ΜΕ ΤΙΣ ΑΜΑΖΟΝΕΣ- Σε αυτή την πόλη οτιδήποτε αγγίξεις είναι αληθινό

Η Οδησσός είναι ένα εξώπλατο φόρεμα στη λεωφόρο μιας απομακρυσμένης Ευρώπης. Είναι όμως, περισσότερο, μια βάση εκπομπής ενός πολύ
δυνατού σήματος. Που διαχέει παντού την Ελλάδα.
Περπατάμε στη λεωφόρο της θάλασσας, ανεβαίνουμε στις σκάλες του θωρηκτού Ποτέμκιν, διασχίζουμε το μαγικό κήπο πίσω απ την Όπερα, βλέπουμε ένα κορίτσι να καπνίζει το πρώτο απογευματινό του τσιγάρο…

Αποστολή ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

Εδώ και 200 χρόνια αυτή η πόλη της Ουκρανικής αυταπάτης, εκπέμπει εναν ασίγαστο παλμό για μας που ήλθαμε εδώ στην πόλη δίπλα στη θάλασσα ,για ενα προσκύνημα!!
– Σιγά μην ήλθατε για προσκύνημα
– Κι όμως, άκου αυτη τη φωνή που δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει την ενέργεια και το πάθος του Έλληνα…
Τον αντιφωνητή, τον κάνει ο άλλος μου εαυτός.
Του εξηγώ, πως εδω δόθηκε ένας όρκος -ο πρώτος-πρώτος όρκος- στα υπόγεια της Φιλικής. Κλείνω το μάτι στον εαυτό μου μην νομίσει πως μιλώ για τον ερωτικο όρκο που δίνουν τα κοριτσόπουλα, οι ευλύγιστες Ουκρανές , την υπόσχεση, το πρώτο φιλί….Ας ειναι.
Εδω στην Ουκρανία, που ήλθα να γιορτάσω τη δικη μου 25η Μαρτίου, αντικρύζω μια χώρα που προσπαθεί να συνέλθει, αλλα και μια πόλη που τη ζώνει μια τρυφερή αβεβαιότητα.
–Θα πάνε όλα καλά.
– Θα πάνε όλα άσχημα.

Σε μια χώρα που διαβάζεις στα εντός των φοιτητών της τα πιο ευανάγνωστα Ελληνικά, σε μια χώρα που δυσφημείται διαρκώς με την εξαγωγή των κοριτσιών της σε όλον τον κόσμο – λες και το “τραφικινγκ” ειναι φαινομενο που ανθίζει μόνον εδω….
Η Οδησσός των Ελλήνων. Εδω απ όπου ξεκίνησε η φλόγα της Φιλικής Εταιρίας , εδω στην οδό των Ελλήνων ,. Μια πόλη που ειχε Έλληνα δήμαρχο, Έλληνες επιχειρηματιες κύρους και απίστευτης δύναμης, μια πόλη που μοιάζει με εναν ναύτη μισό μεθυσμένο που βρήκε Ελληνική γη στα σκαλιά του Ποτέμκιν….

Αυτή η πόλη που δρασκελίζω τα στενά της κι αναφωνώ “Α, ρε Ελλαδαρα” με τα μεγαλοπρεπή απαστράπτοντα κτήρια, είναι η Οδησσός μου. Ενα σήμαντρο που μας πάει στον Αγιον Όρος.

Ενας όρκος που μας παραπέμπει σαφώς στον όρκο των Φιλικών.
Ενας υπέροχος Έλληνας γύρισε τη γη ανάποδα γι αυτη την πόλη. Την αναδημιουργεί, στηρίζει τις έδρες Ελληνικης γλώσσας,φυσάει τη φλόγα που λέγεται σπιτι της Φιλικής Εταιρίας , για να δρέψει καρπούς καθήκοντος και υπερηφάνειας στους 150.000 Έλληνες της Μαριουπολης. Ειναι ο Παντελής Μπούμπουρας. Κίνησε επίγειους και υπέργειους δαίμονες της γραφειοκρατίας, κατάφερε κι έφερε την Ελένη Βιτάλη εδώ στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας να τραγουδήσει μπροστά στους Έλληνες εναν ανατριχιαστικό σκοπό, μια μελωδία που δύσκολα ξυπνά απ τα σωθικά μας. Και το πέτυχε. Να μην μιλήσουμε για τα αλλα που κάνει. Και που δεν θέλει να διαφημίζει τον εαυτό του. Μάλλον για την ψυχή του ξεσηκώνει το πείσμα των Ελλήνων που κραυγάζουν την 25η Μαρτίου απο ενθουσιασμό.
Διασχίζουμε την οδό του ποιητή Πούσκιν, φθάνουμε στο ξενοδοχείο “Οντεσσα” και ατενίζουμε το βάθος της θάλασσας. Πως το λέει ο Ελυτης…..
Εδώ και τα κύματα μιλούν Ελληνικά.
Αντικρίζουμε τα πρόσωπα. Πρόσωπα κοριτσιών. Που βηματίζουν αγέρωχα στο μέλλον. Με σκισμένα τζην, με πρόσωπα ανακατεμένα με αλμύρα κι αισιοδοξία , με θλίψη αλλα με ένα συναρπαστικό ΝΑΙ στη ζωή.

Μικρά παιδιά χαιρετίζουν το φωτογραφικό φακό πίσω απ τα τζάμια ενός παγωτατζιδικου.

Γυναίκες-Αμαζόνες (ναι τις βρήκαμε εδω) ιππεύουν αργά-αργά καλοζωισμενα άλογα με στιλπνό τρίχωμα -μια τουριστική ατραξιόν που διαφημίζει τα υπέροχα ζώα και την πόλη με τις φιτνες και πολλά υποσχόμενες στη ζωή Ουκρανές της Οδησσού.

Αυτές οι γυναίκες κραυγάζουν αυθεντικότητα. Σε αυτή την πόλη οτιδήποτε αγγίξεις είναι αληθινό. Η Ιστορία, ο πολιτισμός, τα βάσανα που πέρασαν οι Οδεσίτες σε πολιτικά ταραγμένους καιρούς….

Τώρα γιορτάζω μαζι τους την 25 Μαρτίου. Μια δεξίωση στην πρεσβεία ,στη θαλπωρή της σαμπάνιας υπό το βλέμμα του αποτελεσματικού πρέσβη του Γ. Πουκαμισά. Μα, εγώ θαθελα σε αυτη τη χώρα κάπου άλλου να γιορτάσω αυτη την επέτειο.
Μακριά απ τους πολύβοους δρόμους, μακριά απ΄ τα προξενικά γραφεία, ακόμα μακριά κι απ το περίφημο σπίτι της Φιλικής Εταιρίας που είναι ενα αληθινό στολίδι- σύμβολο για τους τουρίστες κι όλους τους συντοπίτες μας.

Θάθελα,να βρεθώ στο Μουγκάτσεβο της Δυτικης Ουκρανίας. Στη σκληρή κι απόκοσμη φυλακή του Αλεξάνδρου Υψηλάντη. Στο κάτεργο του Μουγκάτς. Εκεί που έμεινε αλυσοδεμένος τα 4 χρόνια της δίκης του θύελλας. Εκεί θα ήθελα να “γιορτάσω” την απελευθέρωση της πατρίδας. Υψώνοντας ενα ποτήρι κρασί! Σε αυτη τη γη. Που δεν άνθισαν ματαίως τόσα θαύματα!!!