Κολόμβου, Βαρθολομαίο), ο πολίστας Κώστας Κοκκινάκης, ο οποίος έγινε δεκτός με τιμές Αγνοούμενου της Κύπρου, ο οποίος μετά από 43 χρόνια εγκλεισμού στη Κόλαση των τουρκικών στρατοπέδων κατάφερε να αποδράσει.
Γράφει η Ιόλη Πιερίδη
Εκατομμύρια ψεκασμένοι Ελληνες τηλεθεατές του Survivor τον περίμεναν στο Ελ. Βενιζέλος του οποίου η σύμβαση παρατάθηκε μερακλίδικα για μια ακόμη 20ετία.
Οι ήρωες του Survivor έδωσαν όλους αυτούς τους μήνες νόημα ύπαρξης στις ζωές των ελληνικών οικογενειών οι οποίες αφού ψήφισαν 3 φορές Σύριζα αναζητούν τρόπο να γλιτώσουν από την επιλογή τους, δηλαδή από τον εαυτό τους. Το Survivor ήταν μια προσφορά στην ενημερωτική δημοσιογραφία του καναλάρχη Γιάννη Αλαφούζου, ο οποίος ακούγεται ότι πλέον τα βρήκε με τον αιώνιο (ακόμη και ο αιώνας στην Ελλάδα είναι πολύ ρηχός) αντίπαλό του.
Ο Αλαφούζος που έχει 92 εκατ. ευρώ δάνεια για τον ΣΚΑΙ και την Καθημερινή δεν είχε κανένα λόγο να πάρει θέση για την εξαγορά του ΔΟΛ που χρωστάει 222 εκατ. ευρώ από τον Μαρινάκη στην τιμή των 22 εκατ. ευρώ.
Τα άλλα 200 εκατ. ευρώ θαλασσοδάνεια του ΔΟΛ θα τα πληρώσουν οι οξυδερκείς τηλεθεατές του “ελληνικού” Survivor που εξελίσσεται στον Αγιο Δομίνικο από Τούρκο παραγωγό.
Ο ίδιος Τούρκος παραγωγός θα γυρίσει τον τελικό του “τουρκικού” Survivor στα Κατεχόμενα της Κύπρου ώστε να εξεφτελίσει εντελώς την Ελληνική Δημοκρατία της Κολομβίας των Βαλκανίων αλλά εσείς εκεί έξω μην άγχεστε για τέτοιου είδους λεπτομέρειες.
Το γεγονός ότι δεν αγχώνεστε έτσι κι αλλιώς από τα έργα σας το διαπιστώνει κανείς από τις επιλογές των φυραμάτων που στέλνετε στη Βουλή να σας εκπροσωπήσουν.
Τέλος πάντων με τον ίδιο μαγικό τρόπο που ο Αλέξης Τσίπρας εξαφάνισε τα 200 εκατ. ευρώ θαλασσοδάνεια του ΔΟΛ από το βλέμμα της γάτας των Ιμαλαίων έτσι θα εξαφανίσει και τα 170 εκατ. ευρώ που χρωστάει ο αγαπημένος του εκδότης Μπόμπολας.
Στην συνέχεια θα καθαρίσει και τα δάνεια-χρέη των υπολοίπων μηντιαρχών (Χατζηνικολάου, Βαρδινογιάννης, Θέμος, κλπ). Ολα αυτά τα χρέη θα τα πληρώσεις εσύ ανόητε ψηφοφόρε-τηλεθεατή.
Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψει κανείς το βάθος της ηλιθιότητας του νεοέλληνα ψηφοφόρου-πολίτη του οποίου η αξιοπρέπεια έχει πιάσει πάτο.
Το πόσο ξευτιλισμένος είναι δεν χωράει πλέον σε λέξεις.
Το Survivor ήτο μια κάποια λύση τώρα που και η Μαρί Κωνσταντάτου εγκατέλειψε τον Μίνωα, τον οποίο είχε εγκαταλείψει παλαιότερα και η Ελένη Μενεγάκη για χάρη της οποίας άνοιξε ο ΑΝΤ1.
Στην συνέχεια η Ελένη θα έκλεινε πολλά σπίτια για να ανοίξει τα δικά της.
Η Ελένη είναι το Ιερό Δισκοπότηρο της εγχώριας Διαπλοκής καθότι εδώ έχουν καταθέσει το είναι τους όλα τα βαριά ονόματα της εγχώριας διαπλοκής.
Ενας από δαύτους είχε στείλει τους μπράβους του επί ένα μήνα από το σπίτι ενός ταλαίπωρου παπαράτσι ο οποίος τον είχε αποθανατίσει να χορεύει αλά Τραβόλτα σε ντισκοτέκ (έτσι τις λέγαμε) της Άνδρου.
Δεν έχει σημασία με ποια χόρευε ο μπαγάσας.
Σημασία έχει ότι μετά από 7 χρόνια Μνημόνια ετοιμάσου να ζήσεις τουλάχιστο άλλα 63-έως το 2080 δίχως να βγάλεις άχνα-κιχ. Για να το πετύχουν αυτό οι εκάστοτε κυβερνήσεις θα χρειαστεί να σε ταίσουν με αμέτρητα Survivor καθώς τα αεροπλάνα θα σε ψεκάζουν με χημικές ουρές ώστε να εξακολουθείς να πιστεύεις ότι είσαι ένας ταλαίπωρος πίθηκος και όχι ανθρώπινος πολίτης.Τα θαλασσοδάνεια των μηντιαρχών θα τα πληρώσεις μέχρι κεραίας εσύ ανόητε.
Ο ίδιος Τούρκος παραγωγός θα γυρίσει τον τελικό του “τουρκικού” Survivor στα Κατεχόμενα της Κύπρου ώστε να εξεφτελίσει εντελώς την Ελληνική Δημοκρατία της Κολομβίας των Βαλκανίων αλλά εσείς εκεί έξω μην άγχεστε για τέτοιου είδους λεπτομέρειες.
Το γεγονός ότι δεν αγχώνεστε έτσι κι αλλιώς από τα έργα σας το διαπιστώνει κανείς από τις επιλογές των φυραμάτων που στέλνετε στη Βουλή να σας εκπροσωπήσουν.
Τέλος πάντων με τον ίδιο μαγικό τρόπο που ο Αλέξης Τσίπρας εξαφάνισε τα 200 εκατ. ευρώ θαλασσοδάνεια του ΔΟΛ από το βλέμμα της γάτας των Ιμαλαίων έτσι θα εξαφανίσει και τα 170 εκατ. ευρώ που χρωστάει ο αγαπημένος του εκδότης Μπόμπολας.
Στην συνέχεια θα καθαρίσει και τα δάνεια-χρέη των υπολοίπων μηντιαρχών (Χατζηνικολάου, Βαρδινογιάννης, Θέμος, κλπ). Ολα αυτά τα χρέη θα τα πληρώσεις εσύ ανόητε ψηφοφόρε-τηλεθεατή.
Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψει κανείς το βάθος της ηλιθιότητας του νεοέλληνα ψηφοφόρου-πολίτη του οποίου η αξιοπρέπεια έχει πιάσει πάτο.
Το πόσο ξευτιλισμένος είναι δεν χωράει πλέον σε λέξεις.
Το Survivor ήτο μια κάποια λύση τώρα που και η Μαρί Κωνσταντάτου εγκατέλειψε τον Μίνωα, τον οποίο είχε εγκαταλείψει παλαιότερα και η Ελένη Μενεγάκη για χάρη της οποίας άνοιξε ο ΑΝΤ1.
Στην συνέχεια η Ελένη θα έκλεινε πολλά σπίτια για να ανοίξει τα δικά της.
Η Ελένη είναι το Ιερό Δισκοπότηρο της εγχώριας Διαπλοκής καθότι εδώ έχουν καταθέσει το είναι τους όλα τα βαριά ονόματα της εγχώριας διαπλοκής.
Ενας από δαύτους είχε στείλει τους μπράβους του επί ένα μήνα από το σπίτι ενός ταλαίπωρου παπαράτσι ο οποίος τον είχε αποθανατίσει να χορεύει αλά Τραβόλτα σε ντισκοτέκ (έτσι τις λέγαμε) της Άνδρου.
Δεν έχει σημασία με ποια χόρευε ο μπαγάσας.
Σημασία έχει ότι μετά από 7 χρόνια Μνημόνια ετοιμάσου να ζήσεις τουλάχιστο άλλα 63-έως το 2080 δίχως να βγάλεις άχνα-κιχ. Για να το πετύχουν αυτό οι εκάστοτε κυβερνήσεις θα χρειαστεί να σε ταίσουν με αμέτρητα Survivor καθώς τα αεροπλάνα θα σε ψεκάζουν με χημικές ουρές ώστε να εξακολουθείς να πιστεύεις ότι είσαι ένας ταλαίπωρος πίθηκος και όχι ανθρώπινος πολίτης.Τα θαλασσοδάνεια των μηντιαρχών θα τα πληρώσεις μέχρι κεραίας εσύ ανόητε.
Το δικό σου όμως σπίτι θα βγει στον ηλεκτρονικό πλειστηριασμό και επειδή πρόκειται για ένα άθλιο τριάρι διαμέρισμα ποτέ δεν θα κάνει τον κόπο να το επισκεφθεί η Ελένη Μενεγάκη όπως έκανε με την βίλα του Κωστόπουλου στη Φιλοθέη.
Αναγκαστικά τα funds στα οποία θα περάσει το βλαμμένο διαμέρισμά σου θα σε αφήσουν να μένεις μέσα σαν νοικάρης κάνοντας το σκατό σου παξιμάδι-ρόλο για τον οποίο άλλωστε ήρθες σ΄αυτό τον κόσμο και πιο συγκεκριμένα σ΄αυτό εδώ το κράτος, το οποίο έχει ανάγκη διαρκώς από νέους ηλίθιους πολίτες που θα αποπληρώνουν τα χρέη του, οπότε σωστά γεννάτε κατά ριπάς τους εμπνευσμένους απογόνους σας.
Αυτή άλλωστε είναι η αποστολή του Ελληνάρα στη Γη: Να πληρώνει τα χαράτσια και να βλέπει τούρκικα σήριαλ και ριάλιτι.
Μπορείς κανείς να του στερήσει τα πάντα, ακόμη και την τελευταία σπιθαμή ανθρώπινης αξιοπρέπειας, δεν έχει όμως το δικαίωμα να του στερήσει το δικαίωμα να πληρώνει και να βλέπει Survivor.
Με την τηλεθέαση και τα έσοδα του Survivor ο Γιάννης Αλαφούζος ανακάλυψε πόσο αχρείαστοι του είναι η Σία Κοσιώνη, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, ο Αλέξης Παπαχελάς, ο Παύλος Τσίμας.
Αναγκαστικά τα funds στα οποία θα περάσει το βλαμμένο διαμέρισμά σου θα σε αφήσουν να μένεις μέσα σαν νοικάρης κάνοντας το σκατό σου παξιμάδι-ρόλο για τον οποίο άλλωστε ήρθες σ΄αυτό τον κόσμο και πιο συγκεκριμένα σ΄αυτό εδώ το κράτος, το οποίο έχει ανάγκη διαρκώς από νέους ηλίθιους πολίτες που θα αποπληρώνουν τα χρέη του, οπότε σωστά γεννάτε κατά ριπάς τους εμπνευσμένους απογόνους σας.
Αυτή άλλωστε είναι η αποστολή του Ελληνάρα στη Γη: Να πληρώνει τα χαράτσια και να βλέπει τούρκικα σήριαλ και ριάλιτι.
Μπορείς κανείς να του στερήσει τα πάντα, ακόμη και την τελευταία σπιθαμή ανθρώπινης αξιοπρέπειας, δεν έχει όμως το δικαίωμα να του στερήσει το δικαίωμα να πληρώνει και να βλέπει Survivor.
Με την τηλεθέαση και τα έσοδα του Survivor ο Γιάννης Αλαφούζος ανακάλυψε πόσο αχρείαστοι του είναι η Σία Κοσιώνη, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, ο Αλέξης Παπαχελάς, ο Παύλος Τσίμας.
Παλαιότερα με την Μενεγάκη στις δόξες της ο Μίνωας Κυριακού είχε διαπιστώσει πόσο αχρείαστοι του είναι οι δημοσιογράφοι του Ενημερωτικού. Γι΄αυτό απ΄όλους κράτησε τον Γιώργο Παπαδάκη και τον Στρατή Λιαρέλη.
Ο Παπαδάκης και ο Λιαρέλης είναι πολύ χρήσιμοι στους εργοδότες σαν τον Κυριακού-πατήρ και υιό. Αντικρύζοντας οι Κυριακού τον Παπαδάκη και τον Λιαρέλη αισθάνονται Πρίγκιπες της Ζαμούντα.
Οσο πιο Παπαδάκης είναι ο υπάλληλος τόσο πιο Αρχοντας αισθάνεται ο εργοδότης. Τον Παπαδάκη και τον Λιαρέλη δεν τους πληρώνεις για το όποιο δημοσιογραφικό περιεχόμενο αλλά για να τους βλέπεις και να αισθάνεσαι τυχερός.
Tέλος πάντων όλα αυτά τα γρανάζια στην υπηρεσία των εγχώριων καναλαρχών συμβάλουν ώστε ο οξυδερκής Ελληναραίος να παραμένει σε καταστολή. Κάθε φορά που η κυβέρνηση αγωνιά μην υπάρξει λαικός ξεσηκωμός δίνει εντολή στους υπαλλήλους του Κρατικού Μηχανισμού που υποδύονται τους τρομοκράτες με διάφορα ευρηματικά ονόματα να τοποθετήσουν βόμβες, να στείλουν παγιδευμένους φακέλους και άν χρειαστεί να αρχίσουν εκ νέου τις εκτελέσεις ώστε ο οξυδερκής ψηφοφόρος-πολίτης να διατηρεί μόνιμα το κεφάλι του στην άμμο χωρίς αντίσταση.
Οι καναλάρχες, οι ολιγάρχες, οι δημόσιοι υπάλληλοι (πελατειακό κράτος) και οι “τρομοκράτες” είναι τα εργαλεία που χρησιμοποιούν οι εκάστοτε κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης για να παραμείνουν γατζωμένες στην εξουσία.
H MEΓΑΛΗ ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Ολα ξεκίνησαν κάπως έτσι:
Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας.
Από τον Αθανάσιο Χ. Παπανδρόπουλο
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής. (Διαβάστε το όλο. Θα αυξηθεί κατακόρυφα η οργή σας και δεν θα πιστεύετε τις αποκαλύψεις οι οποίες λόγω του έγκριτου δημοσιογράφου είναι όλες τεκμηριωμένες).
«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».
«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.
«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος – όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου – ότιστην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξία ψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.
Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του – όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα – Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον, να καταλάβει την εξουσία. Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μία ριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.
Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.
«Ύστερα», γράφει ο Στάμος Ζούλας, «ο Ανδρέας είχε διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιος δημοσιότητα είναι η εκπροσώπηση απόψεων με τρόπο που να διεγείρει, που να συγκινεί, και ιδιαίτερα σε θέματα που το συναισθηματικό στοιχείο είναι πολύ έντονο». Ακόμη και όσα οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική και οβιδιακές μεταμορφώσεις, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός που είχε ως πρωταρχικό –αν όχι αποκλειστικό– στόχο την κατάληψη της εξουσίας»[1]. Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει, την πρώτη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.
2. [Η δημιουργία των μηχανισμών]Εννέα χρόνια παραμονής στην εξουσία ήσαν αρκετά για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του να δημιουργήσουν αρθρώσεις και καταστάσεις που δύσκολα θα μπορούσαν αρθούν από φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Ακόμα χειρότερα, την πασοκική περίοδο εμπεδώθηκε στην Ελλάδα και μία αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία η οποία σήμερα μόνον δεινά επιφυλάσσει στη χώρα. Εξάλλου, η ιδεολογία αυτή, σύμφωνα με τα γνωστά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότυπα, χρησίμευε ως άλλοθι στους μηχανισμούς που έπαιρναν σάρκα και οστά στην Ελλάδα σε αντικατάσταση του αποκαλούμενου «κράτους της δεξιάς». Μετά λοιπόν την επιχείρηση του Φεβρουαρίου 1982, όταν μία Κυριακή οι πρασινοφρουροί έκαναν δοκιμή πραξικοπήματος, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μηχανισμοί του πασοκικού κράτους που δημιουργούσαν και νέες κοινωνικο-οικονομικές αρθρώσεις.
Κοντολογίς, ο Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωξε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε– να δημιουργήσει μία φιλική προς το ΠΑΣΟΚ μεσαία τάξη, εσωστρεφή και εχθρική προς κάθε φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ιδέα. Επρόκειτο για μία τάξη που διψούσε για χρήμα, αλλά ήθελε να το αποκτήσει χωρίς κόπο και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.
Έτσι, την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και δαπανώνται ασυστόλως στο όνομα της «καμένης γης», για να εκκολαφθεί η πασοκική εξουσία, η οποία ήταν και σαφέστατου τριτοκοσμικού χαρακτήρα. Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δισ. δολάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δισ. δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985[2]. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στη χώρα ούτε ένα έργο!
Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!
Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται. Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, εδραιώνεται κοινωνικά και εξαγοράζει ψήφους, συνειδήσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες. Όπως ψιθυρίζεται στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου αποκτά καθεστωτικό χαρακτήρα και το ότι παραμένει στην Ευρώπη οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία. Τα τελευταία χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις ημέτερων αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και, βεβαίως, κομματικών μηχανισμών.
Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα παρακράτος μαφιόζικου τύπου, το οποίο διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά μολύνει τη δημοκρατία. Απίθανοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους δημιουργούν δίκτυα επικοινωνίας και επιρροής και αξιοποιούν στο έπακρο μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία και ακόμα πιο φαύλους βαρόνους των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Αν δε κατά καιρούς τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις και οι λεηλασίες αυτού του παρακράτους βγαίνουν στη δημοσιότητα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και σε προσωπικές έριδες των ανθρώπων που δεσπόζουν στο παρακράτος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Ο Κοσκωτάς, ο Μαυράκης, ο Σταματελάτος, η Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ, ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων είναι μερικά από τα 200 σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ που είχε καταγράψει ο Γιάννης Λάμψας και είχε περιγράψει αναλυτικά σε άρθρα του στα τότε Επίκαιρα του Γιάννη Πουρνάρα.
Συγκλονιστικά και απολύτως ελεγμένα στοιχεία για εκείνη την περίοδο περιέχονται σε ένα αποκαλυπτικό και πολύ σημαντικό βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη τουOικονομικού Ταχυδρόμου την εικοσαετία 1979-1999 και διευθυντή σύνταξης του ίδιου περιοδικού το 2000. Στο βιβλίο Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος 1981-2005[3], ο συγγραφέας προέβλεπε την πτώχευση της χώρας από το 1989, όταν στην ουσία η Ελλάδα είχε απειληθεί με αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση – χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί. Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο υπογράφων από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, δεχόμενος τόνους ύβρεων λάσπης από τους πραιτοριανούς της «Αλλαγής».
Την ώρα, λοιπόν, που κάποιοι ψάχνουν για «επαχθή χρέη» και παραπλανούν τον κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα να τα δούμε από κοντά. Ειδικότερα δε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μία χρεοκοπία δεν υπάρχουν αμέτοχοι – κυρίως όταν η χρεοκοπία είναι απότοκος συλλογικής ληστείας, τους καρπούς της οποίας άλλοι γεύονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο και κάποιοι ίσως καθόλου.
3. [Αριθμοί και γεγονότα]Ο υπογράφων δέχεται ότι τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται
μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια – η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της – αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει. Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.
Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ. Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες – ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ) – είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.
Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών.
Ο Παπαδάκης και ο Λιαρέλης είναι πολύ χρήσιμοι στους εργοδότες σαν τον Κυριακού-πατήρ και υιό. Αντικρύζοντας οι Κυριακού τον Παπαδάκη και τον Λιαρέλη αισθάνονται Πρίγκιπες της Ζαμούντα.
Οσο πιο Παπαδάκης είναι ο υπάλληλος τόσο πιο Αρχοντας αισθάνεται ο εργοδότης. Τον Παπαδάκη και τον Λιαρέλη δεν τους πληρώνεις για το όποιο δημοσιογραφικό περιεχόμενο αλλά για να τους βλέπεις και να αισθάνεσαι τυχερός.
Tέλος πάντων όλα αυτά τα γρανάζια στην υπηρεσία των εγχώριων καναλαρχών συμβάλουν ώστε ο οξυδερκής Ελληναραίος να παραμένει σε καταστολή. Κάθε φορά που η κυβέρνηση αγωνιά μην υπάρξει λαικός ξεσηκωμός δίνει εντολή στους υπαλλήλους του Κρατικού Μηχανισμού που υποδύονται τους τρομοκράτες με διάφορα ευρηματικά ονόματα να τοποθετήσουν βόμβες, να στείλουν παγιδευμένους φακέλους και άν χρειαστεί να αρχίσουν εκ νέου τις εκτελέσεις ώστε ο οξυδερκής ψηφοφόρος-πολίτης να διατηρεί μόνιμα το κεφάλι του στην άμμο χωρίς αντίσταση.
Οι καναλάρχες, οι ολιγάρχες, οι δημόσιοι υπάλληλοι (πελατειακό κράτος) και οι “τρομοκράτες” είναι τα εργαλεία που χρησιμοποιούν οι εκάστοτε κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης για να παραμείνουν γατζωμένες στην εξουσία.
H MEΓΑΛΗ ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Ολα ξεκίνησαν κάπως έτσι:
Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας.
Από τον Αθανάσιο Χ. Παπανδρόπουλο
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής. (Διαβάστε το όλο. Θα αυξηθεί κατακόρυφα η οργή σας και δεν θα πιστεύετε τις αποκαλύψεις οι οποίες λόγω του έγκριτου δημοσιογράφου είναι όλες τεκμηριωμένες).
«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».
«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.
«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος – όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου – ότιστην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξία ψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.
Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.
«Ύστερα», γράφει ο Στάμος Ζούλας, «ο Ανδρέας είχε διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιος δημοσιότητα είναι η εκπροσώπηση απόψεων με τρόπο που να διεγείρει, που να συγκινεί, και ιδιαίτερα σε θέματα που το συναισθηματικό στοιχείο είναι πολύ έντονο». Ακόμη και όσα οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική και οβιδιακές μεταμορφώσεις, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός που είχε ως πρωταρχικό –αν όχι αποκλειστικό– στόχο την κατάληψη της εξουσίας»[1]. Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει, την πρώτη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.
2. [Η δημιουργία των μηχανισμών]Εννέα χρόνια παραμονής στην εξουσία ήσαν αρκετά για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του να δημιουργήσουν αρθρώσεις και καταστάσεις που δύσκολα θα μπορούσαν αρθούν από φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Ακόμα χειρότερα, την πασοκική περίοδο εμπεδώθηκε στην Ελλάδα και μία αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία η οποία σήμερα μόνον δεινά επιφυλάσσει στη χώρα. Εξάλλου, η ιδεολογία αυτή, σύμφωνα με τα γνωστά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότυπα, χρησίμευε ως άλλοθι στους μηχανισμούς που έπαιρναν σάρκα και οστά στην Ελλάδα σε αντικατάσταση του αποκαλούμενου «κράτους της δεξιάς». Μετά λοιπόν την επιχείρηση του Φεβρουαρίου 1982, όταν μία Κυριακή οι πρασινοφρουροί έκαναν δοκιμή πραξικοπήματος, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μηχανισμοί του πασοκικού κράτους που δημιουργούσαν και νέες κοινωνικο-οικονομικές αρθρώσεις.
Κοντολογίς, ο Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωξε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε– να δημιουργήσει μία φιλική προς το ΠΑΣΟΚ μεσαία τάξη, εσωστρεφή και εχθρική προς κάθε φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ιδέα. Επρόκειτο για μία τάξη που διψούσε για χρήμα, αλλά ήθελε να το αποκτήσει χωρίς κόπο και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.
Έτσι, την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και δαπανώνται ασυστόλως στο όνομα της «καμένης γης», για να εκκολαφθεί η πασοκική εξουσία, η οποία ήταν και σαφέστατου τριτοκοσμικού χαρακτήρα. Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δισ. δολάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δισ. δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985[2]. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στη χώρα ούτε ένα έργο!
Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!
Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται. Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, εδραιώνεται κοινωνικά και εξαγοράζει ψήφους, συνειδήσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες. Όπως ψιθυρίζεται στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου αποκτά καθεστωτικό χαρακτήρα και το ότι παραμένει στην Ευρώπη οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία. Τα τελευταία χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις ημέτερων αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και, βεβαίως, κομματικών μηχανισμών.
Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα παρακράτος μαφιόζικου τύπου, το οποίο διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά μολύνει τη δημοκρατία. Απίθανοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους δημιουργούν δίκτυα επικοινωνίας και επιρροής και αξιοποιούν στο έπακρο μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία και ακόμα πιο φαύλους βαρόνους των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Αν δε κατά καιρούς τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις και οι λεηλασίες αυτού του παρακράτους βγαίνουν στη δημοσιότητα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και σε προσωπικές έριδες των ανθρώπων που δεσπόζουν στο παρακράτος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Ο Κοσκωτάς, ο Μαυράκης, ο Σταματελάτος, η Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ, ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων είναι μερικά από τα 200 σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ που είχε καταγράψει ο Γιάννης Λάμψας και είχε περιγράψει αναλυτικά σε άρθρα του στα τότε Επίκαιρα του Γιάννη Πουρνάρα.
Συγκλονιστικά και απολύτως ελεγμένα στοιχεία για εκείνη την περίοδο περιέχονται σε ένα αποκαλυπτικό και πολύ σημαντικό βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη τουOικονομικού Ταχυδρόμου την εικοσαετία 1979-1999 και διευθυντή σύνταξης του ίδιου περιοδικού το 2000. Στο βιβλίο Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος 1981-2005[3], ο συγγραφέας προέβλεπε την πτώχευση της χώρας από το 1989, όταν στην ουσία η Ελλάδα είχε απειληθεί με αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση – χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί. Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο υπογράφων από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, δεχόμενος τόνους ύβρεων λάσπης από τους πραιτοριανούς της «Αλλαγής».
Την ώρα, λοιπόν, που κάποιοι ψάχνουν για «επαχθή χρέη» και παραπλανούν τον κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα να τα δούμε από κοντά. Ειδικότερα δε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μία χρεοκοπία δεν υπάρχουν αμέτοχοι – κυρίως όταν η χρεοκοπία είναι απότοκος συλλογικής ληστείας, τους καρπούς της οποίας άλλοι γεύονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο και κάποιοι ίσως καθόλου.
3. [Αριθμοί και γεγονότα]Ο υπογράφων δέχεται ότι τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται
μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια – η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της – αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει. Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.
Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ. Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες – ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ) – είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.
Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών.
Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν. Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ.
Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.
Αποκαλυπτικά επίσης στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, υπουργού Προεδρίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο Τον δρόμον τετέλεκα [4].
Αποκαλυπτικά επίσης στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, υπουργού Προεδρίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο Τον δρόμον τετέλεκα [4].
Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, περιγράφει τις απίστευτες εμπειρίες του. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και ευκόλως κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στη δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δισ. δραχμές την εποχή εκείνη. Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισ. ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισ. ευρώ.
Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.
Όλος αυτός δεσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών. Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτε Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.
Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.
O Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος γιος του Χαρίλαου και της Μάρως, γεννήθηκε στο Παλαιό Ψυχικό το 1941. Έβγαλε το δημοτικό σχολείο στην Πάτρα. Πραγματοποίηοε τις γυμνασιακές του σπουδές διαδοχικά, στη Σχολή Μπερζάν, στο Λεόντειο Λύκειο και στο Αρέθειο. Στη συνέχεια, σπούδασε στο Βέλγιο Οικονομικές και Εμπορικές Επιστήμες εφαρμοσμένες στις υπό ανάπτυξη χώρες. Πτυχιούχος του Πανεπιστημιακού Κέντρου της Μονς, παρακολούθησε, επίσης, στα πανεπιστήμια της Λιέγης, της Λίλλης και των Βρυξελλών, Πολιτική Οικονομία και Κοινωνιολογία, Δημοσιογραφία και Τεχνικές Επικοινωνίας, Φιλοσοφία και Οικονομική των Επιχειρήσεων. Με τη δημοσιογραφία ασχολήθηκε το 1956, σαν συνεργάτης της “Αθλητικής Ηχούς” και του “Νεολόγου Πατρών”. Το 1963 προσελήφθη ως συντάκτης στον “Οικονομικό Ταχυδρόμο” και το “Οικονομικό Βήμα” και από το 1966 υπήρξε ανταποκριτής τους στο Βέλγιο. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1977 και ξανάρχισε τη συνεργασία του με τον “Οικονομικό Ταχυδρόμο” στο τέλος της ίδιας χρονιάς. Συνεργασία που σταμάτησε τον Ιούλιο του 2004, με αφορμή τη διακοπή της κυκλοφορίας του περιοδικού. Στην πολυετή σταδιοδρομία του συνεργάστηκε με τις εφημερίδες “Ελεύθερος Τύπος”, “Απογευματινή”, “Τύπος της Κυριακής”, “Πελοπόννησος” της Πάτρας, “Μακεδονία”, “Θεσσαλονίκη”, κ.α. Όπως επίσης και με τα γνωστά περιοδικά “Status”, “Manager”, “Retail”, κ.α. Σήμερα αρθρογραφεί στις εφημερίδες “Εστία”, “Ναυτεμπορική”, “Κόσμος Σαββατοκύριακο” και “Βήμα της Αιγιαλείας”. Επιμελείται την εκπομπή “Δρόμοι της Ανάπτυξης” της Ελληνικής Εταιρείας Διοικήσεως Επιχειρήσεων στο Κανάλι 10/ Sbc και είναι σύμβουλος της εκπομπής “Καρριέρα: Πού;” στο ίδιο τηλεοπτικό κανάλι. Είναι επίσης επίτιμος διεθνής πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων, πρόεδρος του ελληνικού της τμήματος και μέλος της ΔΣ της Ένωσης Συντακτών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Έχει βραβευθεί με 42 ελληνικά και διεθνή δημοσιογραφικά βραβεία και είναι Ιππότης της Τιμής της Γαλλικής και της Ουγγρικής Δημοκρατίας.
Παραπομπές:
[1] Στάμος Ζούλας, Όσα δεν έγραψα…, Καστανιώτη, Αθήνα 2003, σ. 96.
[2] Το καλοκαίρι του 1985 η χώρα έφθασε στο χείλος της κατάρρευσης, όπως περιέγραψε ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλικιάς. Βλ. τη μαρτυρία του σε συνέντευξη στον Π. Βασιλόπουλο (Οικονομικός Ταχυδρόμος, 8.1.1988), η οποία παρατίθεται στο σχετικό άρθρο μου «Από το 1985 προβλεπόταν η πτώχευση», που είναι διαθέσιμο στο http://tiny.cc/j3jax
[3] Δημήτρης Λ. Στεργίου, Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος 1981-2005, Παπαζήση, Αθήνα 2005.
[4] Νικόλαος Θέμελης, Τον δρόμον τετέλεκα, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1998.
Από την Ιόλη Πιερίδη
Φιλοθέη 2011.
Ο Μπομπ Τρα, μόνιμος αντιπρόσωπος του IMF στην Αθήνα, κατοικούσε αρχικά σε ένα διαμέρισμα της Φιλοθέης το οποίο η ΕΛ.ΑΣ. έχει μετατρέψει σε φρούριο. Ακόμη και το κροτάλισμα των εξατμίσεων από τα παπιά των delivery boys που ακούγονται στο βάθος πίσω από τις φυλλωσιές προκαλεί κόκκινο συναγερμό.
Οι άνδρες ασφαλείας τινάζονται σαν αιλουροειδή, κάποιοι από δαύτους φοράνε τις μάσκες του χημικού πολέμου ενώ κάποιοι αλλοι ξαπλώνουν πίσω από τον μαντρότοιχο με το δάχτυλο στην σκανδάλη. Χαλαρώνουν μόνο όταν ακούσουν τον επικεφαλής να τους φωνάζει
-Πιτσαδόρος ρε χαιβάνια, δεν είχατε πιτσαδόρο στα χωριά σας;
Ένα βράδι δύο δημοσιογράφοι μεγάλης αθηναικής εφημερίδας επιχείρησαν να προσεγγίσουν το σημείο και να πάρουν συνέντευξη από τον σκληροτράχηλο Μπομπ Τρα.
Οι περίοικοι τους πήραν χαμπάρι και ειδοποίησαν την ασφάλεια. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, όσο χρειάζεται ένα κοράκι να σφυρίξει πέναλτυ υπέρ του Ολυμπιακού στο πρόσταγμα «Θωμάς», η περιοχή γέμισε περιπολικά. Ο ένας από τους δύο δημοσιογράφους, ο πλέον έμπειρος, κατάφερε να χαθεί στο σκοτάδι. Ο άλλος, πιο ψάρακλας, έδωσε μια και άρχισε να σκαρφαλώνει σε ένα δέντρο σαν τον Ταρζάν για να μην τον εντοπίσουν τα όργανα. Έζησε ένα θρίλερ αλλά στο τέλος τα κατάφερε.
Ο Μπομπ σε αντίθεση με τον Πολ Τόμσεν και τις γνωστές περιπέτειές του με την Σουζάνα- της μεγάλης εγχώριας Τράπεζας- ζει στην Αθήνα μια αυστηρή, τυπική ζωή. Το χειρότερό του είναι οι διαρροές στα ΜΜΕ γι αυτό και έκανε ολόκληρο επεισόδιο με τον δημοσιογράφο του ΒΗΜΑτος Ζώη Τσώλη.
Ο ίδιος σε αραιά διαστήματα δέχεται να συναντήσει εκπροσώπους του ελληνικού επιχειρηματικού κόσμου, ανθρώπους της αγοράς που λέμε και να κουβεντιάσει μαζί τους για τον αντίκτυπο των μέτρων που έχουν ενσκήψει σαν τον τυφώνα Sandy.
Σε μία από αυτές τις συναντήσεις, ένα βράδι σε σπίτι της Φιλοθέης, ο Μπομπ Τρά έδωσε την δική του ανατριχιαστική μαρτυρία για το πως επιλέχθηκε το πετσόκομα μιθών και συντάξεων, μαζί με τα χυδαία χαράτσια που ακολούθησαν.
Η παράθεση των γεγονότων είναι σοκαριστική για το μέγεθος της ενοχής δύο εκ των πρωταγωνιστών της κόλασης που βιώνουμε. Των κ.κ Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου. Έτσι το κυνήγι του Παπανδρέου στο εστιατόριο του Βερολίνου, είναι το λιγότερο από όλα όσα θα μπορούσαν να του συμβούν στην κλίμακα από το μηδέν έως τον «Καντάφι».
-Δώσαμε (η Τρόικα) 3 εναλλακτικές στον κ. Παπακωνσταντίνου-άρχισε να διηγείται ο Μπομπ Τρα. H πρώτη ήταν να απολυθούν άμεσα 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Ο Παπακωνσταντίνου που τον είχαμε στην άλλη άκρη του ακουστικού μας είπε «περιμένετε να ενημερώσω τον κ. Παπανδρέου». Ήμασταν στη γραμμή όταν μας μετέφερε την κάθετη άρνηση του τότε πρωθυπουργού, «με τίποτε, είναι ψηφοφόροι μας, αυτοί μας στηρίζουν». Η δεύτερη εναλλακτική ήταν να γίνει άμεσα και χωρίς καθυστέρηση μια καταιγίδα αποκρατικοποιήσεων. Κι αυτό το αρνήθηκε με το ίδιο επιχείρημα «αυτοί μας στηρίζουν». Η τρίτη και τελευταία εναλλακτική ήταν το κόψιμο μισθών και συντάξεων. «Ναι αυτή είναι η καλύτερη λύση…Αυτό να κάνουμε…» μας απάντησαν ομόφωνα οι κ.κ Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου.
Οι συνομιλητές του πάγωσαν. Τον άκουγαν άφωνοι να διηγείται μέσα σε λίγα λεπτά την επιλογή του ολέθρου για έναν ολόκληρο λαό.
Δύο γόνοι πολιτικών οικογενειών, άψητοι και ανερμάτιστοι στην εξουσία, επέλεξαν με κριτήριο την διατήρηση του κρατικοδίαιτου κομματικού κράτους, των συμμοριών, του δημοσίου την πιο καταστροφική λύση για την χώρα.
Μας οδήγησαν αλυσοδεμένους στο Μνημόνιο για να μην διαταραχθεί το σαθρό πολιτικό οικοδόμημα της μεταπολίτευσης που βασίζεται στο κομματικό κράτος.
Το έργο δηλαδή του πατρός Παπανδρέου τον οποίο μιμείται σήμερα, θλιβερά και αφόρητα ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας…
ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΝ ΕΔΩ>Iδού η Πολιτική Συμμορία του ΣΥΡΙΖΑ
Το Ιστορικό Στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ο Γιάννης Σουλαδάκης, καταγράφει με συναρπαστικό τρόπο την Διαχρονική Διαπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ με πάσης φύσεως συμφέροντα.
Γράφει ο Γιάννης Σουλαδάκης
1.Ψυχάρης-Ψυχογιός «Το ΒΗΜΑ 10/7/2016».
Στο ΒΗΜΑ της Κυριακής 10/7/2016, στην ενότητα «νέες εποχές» και στην υποενότητα ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ, από άρθρο του Δημήτρη Ψυχογιού με τίτλο, «άδειες σε τέσσερις σταθμούς για το τύπωμα χρήματος», δανείζομαι ένα τμήμα, καλόν είναι βέβαια να διαβαστεί ολόκληρο, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Το δάνειό μου λοιπόν…
«Άδεια για τύπωμα χρήματος δόθηκε το 1989 από την συγκυβέρνηση ΝΔ – ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ σε δυο κοινοπραξίες εκδοτών που πήραν τις πρώτες προσωρινές άδειες για τηλεοπτικούς σταθμούς εθνικής εμβέλειας.
Με την πρώτη Αλαφούζος Βαρδινογιάννης Λαμπράκης, Μπόμπολας, Τεγόπουλος, ιδρύθηκε το ΜΕGA.
Η δεύτερη Βουδούρης Καλογρίτσας Καραγιάννης αδελφοί Κουρή Κυριακού, με την οποία θα ιδρυόταν η Νέα τηλεόραση κλπ. κλπ.».
Επειδή πολλά λέγονται και γράφονται περί διαπλοκής ΜΜΕ, Εκδοτών, Επιχειρηματιών, κλπ. το άρθρο, σε σημαντικό βαθμό, αποκαθιστά την πραγματικότητα.
Η μήτρα της μεγάλης διαπλοκής ήταν η συγκυβέρνηση Συνασπισμού, της οποίας καθολικός διάδοχος είναι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ.
Ήταν το αντίτιμο της συναλλαγής ΝΔ – ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, με τους μεγαλοεκδότες και μεγαλοεπιχειρηματίες, όταν συνασπίστηκαν πολιτικά, οικονομικά, εκδοτικά συμφέροντα, με σημείο αναφοράς την υπόθεση Κοσκωτά και στόχο το ΠΑΣΟΚ και τον Α Παπανδρέου.
Η κυοφορία του τερατουργήματος άρχισε από τα μέσα του 1986, τότε το ΠΑΣΟΚ, μετά την περίφημη σύνοδο της ΚΕ της Χαλκίδας, επιχείρησε να έλθει σε επαφή με την τότε ηγεσία της παραδοσιακής αριστεράς και για συνεργασία και για απλή αναλογική κλπ.
Η τότε ηγεσία αρνήθηκε κάθε επαφή, Κύρκος, Φλωράκης, υπό την πίεση κάποιων πουλέν και φενταγίν τύπου Δραγασάκη, που ονειρεύονταν τη δική τους περεστρόικα, ήταν γαρ τότε πολύ της μόδας ο Γκορμπατσώφ ( δεν διαφήμιζε ακόμα πίτσες ).
Προτίμησαν λοιπόν την συμπόρευση με Μητσοτάκη, με κοινό στόχο ΠΑΣΟΚ και Α. Παπανδρέου, προκειμένου να το διαλύσουν και να το λεηλατήσουν.
Πλην του αείμνηστου Λεωνίδα Κύρκου, που πολύ αργότερα παραδέχτηκε το λάθος, έκανε αυτοκριτική, ακόμη και κάποιοι, που αργότερα είτε εντάχθηκαν στο ΠΑΣΟΚ, είτε ανέλαβαν δημόσια αξιώματα, πλην βέβαια όσων διαφώνησαν εξ αρχής και εντάχθηκαν στην τότε Δημοκρατική Συμπαράταξη.
2.Η εφημερίδα ΠΡΩΤΗ ο εκδότης Χρήστος Καλογρίτσας και ολίγον από Γ. Κουρή …
Σε όλους ήταν γνωστό, αλλά μη ομολογούμενο, ότι η εφημερίδα ΠΡΩΤΗ, ήταν μια μετωπική εφημερίδα χρηματοδοτουμένη από το ΚΚΕ , με front man εκδότη τον Χρήστο Καλογρίτσα, προσωπική επιλογή του Χαρίλαου Φλωράκη.
Ήταν το έντυπο που λειτουργούσε ως γέφυρα, αναμεσά σε ΚΚΕ, την ΕΑΡ και άλλους, για να φτιαχτεί ο τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ.
Είναι κοινό αλλά και κρυφό μυστικό, ότι στοίχισε πολύ ακριβά, εννοώ οικονομικά και όχι μόνο, στο ΚΚΕ, αλλά μπήκε στο ψυγείο, στο χρονοντούλαπο, για λόγους προστασίας του Φλωράκη, ο οποίος υιοθέτησε τις προτάσεις κάποιων νέοκομματικών ταλιμπάν, που οι περισσότεροι αν όχι όλοι, σήμερα, δεν είναι στο ΚΚΕ, στο σύνολο πάντως, όλοι σιωπούν.
Προσωπικά συμπαραστέκομαι πλήρως στον Χαρίλαο Φλωράκη ηθικά, διότι αυτός, ο Καπετάν Γιώτης, έδειξε εμπιστοσύνη σε ανθρώπους που δεν το άξιζαν.
Ταμάμ λοιπόν ο εκδότης της ΠΡΩΤΗΣ ο Χρήστος Καλογρίτσας, υποψήφιος σήμερα για κανάλι, παρέα με μερικούς αποχωρήσαντες το 1990 1991 από τον Περισσό.
Γεια σου Χρήστο Καλογρίτσα… δούλευέ τους και αυτούς…
Και ολίγον από Γ. Κουρή…
Ο Γ. Κουρής, εκμεταλλευόμενος την συγκυρία, εμφανίστηκε υποστηρικτής του ΠΑΣΟΚ, φορώντας πρόσκαιρα την λεοντή του πρασινοφρουρού.
Σήμερα πλησίστιος αρμενίζει στο καράβι του ΣΥΡΙΖΑ, φουσκώνει με αέρα τα πανιά του, αλλά η βατσινιά του Αυριανισμού, στο ΠΑΣΟΚ έμεινε, τώρα με ΣΥΡΙΖΑ όλα καλά, περίπατο ο Αυριανισμός που μετακόμισε στα δυο CONTRA.
O Γ. Κουρής το καλλίτερο καμάκι στα ΜΜΕ, το καλλίτερο ρεσάλτο και μπράβο του, κατέλαβε συχνότητες, πούλησε και αγόρασε κανάλια… μπορεί να μας πει τουλάχιστον, τι έγινε με τον Β. Λεβέντη, μιας και με αυτόν είχε δούναι λαβείν, ακόμη πιο απλά, που το βρήκε το κανάλι ο Λεβέντης και του το πούλησε;
Κατά τα λοιπά Γιώργο Κουρή, διαλαλείς ότι το ΠΑΣΟΚ σε εκμεταλλεύτηκε, φαντάζομαι ότι το λες για ανέκδοτο, αν όχι, άξιος ο μισθός σου!!!
3.Ο Μητσοτάκης…
Το 1986, είχαν προηγηθεί οι εκλογές του 1981, οι ευρωεκλογές του 1984 και στις δυο η ΝΔ ηττήθηκε, το 1984, ο τότε Προέδρος της Δημοκρατίας Καραμανλής, έκανε δημόσια, ευθεία, παρέμβαση κατά του ΠΑΣΟΚ, που επιμελώς αποκρύπτουν οι αγιογράφοι του, όπως επίσης είναι κοινό μυστικό, που και αυτό αποκρύπτεται, ότι πίεζε τον Ανδρέα Παπανδρέου να δεσμευθεί, ότι θα τον ξαναπροτείνει για Προέδρο της Δημοκρατίας, απειλώντας σε αντίθετη περίπτωση να παραιτηθεί, προκαλώντας εκλογές, κατεβαίνοντας και πάλι επικεφαλής της ΝΔ.
Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν υπέκυψε και δεν τον πρότεινε, ο Καραμανλής παραιτήθηκε, μη σεβόμενος τους θεσμούς που ο ίδιος ψήφισε, δεν παρέδωσε στον επόμενο εκλεγέντα Προέδρο, που τελικά παρέδωσε ο πρόεδρος της Βουλής, ο αείμνηστος Γιάννης Αλευράς.
Βέβαια η ιστορία, δεν έχει λύσει ακόμη τους λογαριασμούς της με εκείνη την περίοδο.
Στις εκλογές του 1985, με επικεφαλής Μητσοτάκη, η ΝΔ ηττήθηκε και πάλι.
Λίγο πριν, η Ελένη Βλάχου της Καθημερινής, η Πασιονάρια του Καραμανλισμού, έγραφε σε άρθρο της, ότι η ΝΔ προσέλαβε τον Μητσοτάκη, διότι τον θεωρούσαν κατάλληλο να αντιμετωπίσει τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Έρχομαι πάλι στο 1986, ως χρόνο αναφοράς…
Η ΝΔ «επιτίθεται» στις δημοτικές εκλογές, στους τρεις μεγάλους δήμους, στην Αθήνα με Έβερτ, στη Θεσσαλονίκη με Κούβελα και στον Πειραιά με Ανδριανόπουλο.
Η περίφημη Δημοκρατική Συνεργασία, που αυτή οδηγούσε σε νίκες, μας τελείωσε, οι δυνάμεις που στη συνέχεια συγκρότησαν τον Συνασπισμό ΚΚΕ-ΕΑΡ κλπ. αρνήθηκαν κάθε συνεργασία.
Δεύτερη Κυριακή, επαναληπτικές εκλογές, μεταξύ των δυο πρώτων, οι δυνάμεις του ΣΥΝ είτε απείχαν, είτε καταψήφισαν, σε κάποιες λίγες φορές συμπαρατάχθηκαν με την Δημοκρατική Συνεργασία.
Η ΝΔ κερδίζει τους μεγάλους Δήμους, με τα όσα συνακόλουθα ακολούθησαν, με την de facto και στην συνέχεια de jure συνεργασία ΝΔ – Συνασπισμού, που οδήγησε στο βρώμικο 1989.
4.Η Διαπλοκή…
Η κατά ΣΥΡΙΖΑ μεγάλη διαπλοκή, τι περιλαμβάνει χονδρικά…
ΔΟΛ-Λαμπράκης-Ψυχάρης, όμως αν δεν απατώμαι, ο μέχρι πρόσφατα βουλευτής επικράτειας και υψηλόβαθμο στέλεχος του, ήταν ο Βασίλης Μουλόπουλος, επί σειράν ετών και μέχρι πρόσφατα διευθυντής του Βήματος.
Αναπάντητο βέβαια από τον Τσίπρα, μένει το θέμα της «γάτας Ιμαλαίων»…
Μπόμπολας, μα δεν είχε την Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τα βασικά στελέχη των επιχειρήσεών του δεν ήσαν παιδιά του Περισσού, ακόμα πρόσφατα, άλλαξε τον διευθυντή του ΕΘΝΟΥΣ κάνοντας το χατίρι του Τσίπρα, «κρέμασε» ακόμα και το MEGA.
Κόκκαλης, από τις προμήθειες της ΔΕΗ με τον Βουδούρη, τα ανατολικά τηλέφωνα, τις συναλλαγές με τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, δεν είχατε καμιά σχέση έτσι σύντροφοι; ας γελάσω…
Και μιας και κυνηγάτε τις προμήθειες της SIEMENS στον ΟΤΕ, γιατί δεν βγάζετε κουβέντα για τις αντίστοιχες του Κόκκαλη που ήσαν δίδυμες, μαζί ξεκίνησαν το 1989 με απ ευθείας αναθέσεις από την κυβέρνηση σας, του Τζαννετάκη, εκτός αν εκτιμάτε, ότι οι του Κόκκαλη ήσαν άμωμες, οπότε πάω πάσο…
Δεν ξέρετε τίποτα για φυσικό αέριο, Κοπελούζο, προμήθειες ΔΕΗ και όχι μόνο…
Δεν επεκτείνομαι περισσότερο, καλόν είναι πάντως κάποια καλόπαιδα όπως ο Δημ. Ρίζος απ την πλατεία του Αγίου Θωμά στο Γουδή, ο συμπαθέστατος σε μένα Γιώργος Κύρτσος, λαλίστατος σε κάποιους τομείς, αλλά σε άλλους αφόρητα σιωπηλός, να μας πουν τι έκρυβε ο καβγάς γύρω από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ και τα συναφή…
Γιατί αναφέρομαι συνεχώς στο 1989 και στην κυβέρνηση Τζαννετάκη; γιατί επαναλαμβάνω αυτή ήταν η μήτρα της μεγάλης διαπλοκής, τότε δοθήκαν οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, τότε δοθήκαν με απ ευθείας ανάθεση οι ψηφιακές παροχές του ΟΤΕ, σε Κόκκαλη και SIEMENS.
Κάτι έχει ψελλίσει ο τότε Διοικητής του ΟΤΕ, Κιουλάφας…
Τότε και στη συνέχεια με κυβέρνηση Μητσοτάκη, άρχισαν τα διάφορα πακέτα Ντελόρ και Σια, έγινε ο βασικός σχεδιασμός και δεσμεύσεις.
Τα οικονομικά μεγέθη ανέβηκαν, οι εθνικοί πόροι δεσμεύθηκαν, για να συμπληρώσουν Ευρωπαϊκούς πόρους.
Εδώ και 27 χρόνια, το 1989 δηλαδή, άρχισε να λειτουργεί το Καρτέλ των εργολάβων, όπως η επιτροπή ανταγωνισμού διαπίστωσε πρόσφατα, πράγμα που περιέργως, επιχειρείται να κουκουλωθεί.
Τότε ήλθαν οι Γερμανικές, οι Γαλλικές τράπεζες κλπ. ως συμπλήρωμα των Ευρωπαϊκών εταιρειών που διεκδικούσαν τα έργα, βρήκαν πρόθυμους ντόπιους συνεταίρους η μεσάζοντες, έτοιμους να δανείσουν, να χρηματοδοτήσουν, με το… αζημίωτο.
Εύλογα γεννάται το ερώτημα, το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές το 1993, γιατί δεν τα άλλαξε; σε ορισμένες περιπτώσεις υπήρχαν συμβάσεις, σε άλλες είχε προχωρήσει ο σχεδιασμός και ο ανασχεδιασμός απαιτούσε χρόνο.
Καλώς η κακώς, επέλεξε να σεβαστεί την συνέχεια του κράτους, επιχείρησε αναδιαπραγματεύσεις άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε όχι.
Αντίθετα το 2004, η ΝΔ κερδίζοντας τις εκλογές, αρνήθηκε την συνέχεια του κράτους, έκανε δικούς της σχεδιασμούς με Σουφλιά και όχι μόνο.
Δικοί της σχεδιασμοί είναι αυτοί των αυτοκινητοδρόμων και του μετρό Θεσσαλονίκης, που τα προβλήματα τους τελειωμό δεν έχουν, εκτός του ότι η καθυστέρηση από τον ανασχεδιασμό είχε επιπτώσεις στην οικονομία, σε μια περίοδο εξελισσόμενης οικονομικής κρίσης.
5.Απο προβοκάτορες Πολιτική Συμμορία…
Ορισμένα από τα βασικά πρόσωπα της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, τα γνωρίζω από το ΤΕΕ, στο οποίο συνυπήρξαμε και συνεργασθήκαμε κατά περίπτωση, προ πολλών ετών.
Είχαν δυο χαρακτηριστικά:
Το ένα ήταν οι διαδικασίες επί διαδικασιών, ποτέ παραγωγή έργου, ποτέ προτάσεις, γι αυτό τους αποκαλούσαμε «χαοτικούς».
Το άλλο ήταν η προβοκάτσια, η υπονόμευση, ειδικότερα σ αυτό το είδος, ήσαν εξπέρ.
Στην πορεία του χρόνου, αυτή η ομάδα κατέλαβε το ΤΕΕ με διάφορες συμμαχίες, που δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε, εξ άλλου εδώ είμαστε, εκμεταλλεύτηκε αγρίως τις διάφορες θεσμικές του αρμοδιότητες, πραγματογνωμοσύνες, επιτροπές ανάθεσης έργων και προμηθειών, γνωμοδοτήσεις, αναθέσεις μελετών, κλπ. απέκτησε ισχυρά δίκτυα με εργολάβους και προμηθευτές του Δημοσίου, σε όλους τους τομείς, έργα, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες κλπ.
Χρησιμοποίησε το ΤΕΕ για εξέλιξη στα Πανεπιστήμια, στα Πολυτεχνεία, όχι πάντα και τόσο αξιοκρατικά, έπαιξαν ρόλους σε διαιτησίες, με ρόλους συμβούλου κλπ.
Αποτέλεσαν στο μεγάλο τους μέρος, το ενδιάμεσο στρώμα της διαπλοκής, την τεχνοδομή της διαπλοκής, έγιναν στελέχη μεγαλοεργολάβων, προμηθευτών κλπ.
Η σιωπή, η συναίνεση του ΤΕΕ, αλλά και άλλων θεσμικών φορέων, ήταν πάντα πολύτιμη.
Παράχθηκαν διάφοροι εξπέρ, διάφοροι γκουρού, από τους θεσμούς, από τα πανεπιστήμια και όχι μόνο, που με την εγκυρότητά τους έδιναν άλλοθι.
Όταν μάλιστα συνοδευόταν με το «αριστερό άλας» η μάλλον με το «αριστερό άλλοθι» η συνταγή, που με προθυμία παρείχαν διάφοροι, όλα καλά… έδενε η σούπα…
Είναι ένα κεφάλαιο, που όποτε έχει επιχειρηθεί να ερευνηθεί, επίμονα το κλείνουν, το αφήνουν στην αθέατη πλευρά της διαφάνειας, στην σκοτεινή της πλευρά, το τι σημαίνει αποικιοποίηση του κράτους και των θεσμών, της δικαιοσύνης από ιδιωτικά συμφέροντα, εκεί που κτίζεται η μακροχρόνια διαπλοκή, η δομική διαπλοκή, ήταν πάντοτε στην σκοτεινή, στην αθέατη πλευρά.
Το στρώμα αυτό, που είχε αφετηρία το ΤΕΕ και όχι μόνο, είχε σχέσεις προνομιακές, ευνοούμενου, με κυβερνητικά στελέχη κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Το στρώμα αυτό, είχε πάντα ισχυρές σχέσεις με τα ΜΜΕ, ενισχύθηκε από την διάσπαση του ΚΚΕ, μετά την αποχώρησή του από τον Συνασπισμό που στην πορεία του χρόνου, εξελίχθηκε σε ΣΥΡΙΖΑ.
Θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι οι συμπεριφορές που περιέγραψα ήσαν αποδεκτές, ακραίες βέβαια, είτε επαγγελματικής, είτε πολιτικής συμπεριφοράς, στα όρια του χάους, της προβοκάτσιας, της υπονόμευσης, του ωφελιμισμού…
Αυτό που δεν περίμενα ήταν να εξελιχθούν ως ΣΥΡΙΖΑ, σε πολιτική συμμορία, με όλη την σημασία της λέξης.
Θέλω όμως να είμαι δίκαιος, όπως ο αείμνηστος Γιάννης Μπανιάς, ο Βασίλης ο Πουλαντζάς, ο Γιάννης ο Μπαλάφας, που φαίνεται, ότι η παρέα με τον Κουρουμπλή στο ίδιο υπουργείο άρχισε να τον χαλάει, υπάρχουν και κάποιοι λίγοι άλλοι από εκεί και πέρα, μακριά και αλάργα… άστα να πάνε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως καλά οργανωμένη πολιτική συμμορία, έχει παντού δίκτυα, φαίνεται όμως ότι στους δικαστικούς δεν είναι τόσο ισχυρά, γι αυτό προσέφερε πρόθυμα ο νεοκαραμανλισμός τον Παπαγγελόπουλο, δημιουργώντας ρήγμα στο Νεοδημοκρατικό σύστημα και γι αυτό βλέπουμε τον εμφύλιο με τον Αθανασίου.
Αληθεύει ότι ο Παπαγγελόπουλος, ως νέος Εισαγγελέας στην Πελοπόννησο, του είχαν δώσει το προσωνύμιο «ο χωροφύλακας»;
Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι ο νεοκαραμανλισμός προμήθευσε και τον Προέδρο της Δημοκρατίας Παυλόπουλο, που θήτευσε επί μακρόν στην αυλή του ιδρυτή του Καραμανλισμού.
Παρεμπιπτόντως, ακούμε συνεχώς για τα σκάνδαλα SIEMENS στον ΟΤΕ, όμως ήταν παρέα ο Κόκκαλης, βλέπετε σκανδαλιάρα η SIEMENS, άμωμος ο Κόκκαλης… καλά πάμε στην χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα…
Κόντεψα να ξεχάσω τον Αλέκο τον Φλαμπουράρη…
Μπράβο Αλέκο και γκουρού ο Αλέκος και σε λίγο Δαλάι Λάμα!!!
Κράτα γερά Αλέκο, γερά Αλέκο…φόρτσα Αλέκο, αγάντα Αλέκο, δύναμη ο Αλέκος…
Αλέκο, η Ελλάς ευγνωμονούσα σε χρειάζεται, στις πλάτες σου στηρίζεται…
6.Δραγασάκης, Κουβέλης, Ψυχάρης…
Αναφέρομαι συνεχώς σ αυτούς να γιατί, διότι αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα της κυβέρνησης Τζαννετάκη, του 1989.
Συγκεκριμένα ο Δραγασάκης, εκτός του ότι ήταν από τους ταλιμπάν του Περισσού που οδήγησαν στο 1989, ήταν υπουργός εθνικής οικονομίας, της περιόδου που θεμελίωσε την μεγάλη διαπλοκή, τηλεοράσεις, προμήθειες, έργα κλπ.
Τον Φώτη Κουβέλη, τον γνώρισα πριν σαράντα χρόνια περίπου, όταν ο Φώτης Προβατάς μας τον σύστησε στον Σύλλογο Πολιτικών Μηχανικών Ελλάδας και τον κάναμε νομικό μας σύμβουλο, νέος τότε δικηγόρος και άπραγος.
Ο Φώτης Κουβέλης εξελίχθηκε, έγινε δικηγόρος των εργολάβων, έγινε πρόεδρος του ΔΣΑ, έγινε υπουργός δικαιοσύνης της κυβέρνησης Τζαννετάκη και όχι μόνο, ήταν επικεφαλής της ΕΑΡ, όταν έγινε ο Συνασπισμός, που με την ΝΔ έκαναν την κυβέρνηση Τζαννετάκη.
Φώτη επιτέλους, δώσε μας τα φώτα σου για σκοτεινές πλευρές εκείνης της περιόδου αλλά και γενικότερα του δημόσιου βίου.
Ο Ψυχάρης σε αγαστή συνεργασία εκείνη την εποχή στην κυβέρνηση Τζαννετάκη, μαζί με Βασίλη Φίλια.
Αν δεν απατώμαι, εκείνη την εποχή, είχαν δικαστικές περιπέτειες με κάτι αγοραπωλησίες αεροσκαφών, μηπως μπορεί να μας πληροφορήσει τι εξέλιξη είχαν;
Αναφέρομαι στους τρεις, ως δείγμα γραφής μιας αντίληψης, κατά τα λοιπά, περί ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς, ας πάνε να τα πουλήσουν αλλού… έτσι σύντροφοι; για να είμαστε ξηγημένοι…
7.Και ολίγον ΠΑΣΟΚ…
Ενώ όλα αυτά υπάρχουν και λειτουργούν, η κοινωνία αγωνιά, περιθωριοποιείται και παθητικοποιείται, το ΠΑΣΟΚ, που οφείλει να αφουγκρασθεί και να δώσει απάντηση, συνεχίζει τα βήματα επι τόπου και μάλιστα με αργό ρυθμό.
Αγαπητοί σύντροφοι, αυτή η γελοιότητα με το «ποτάμι» πρέπει να τελειώσει τώρα, που υπάρχει χρόνος να επουλωθούν τα όποια τραύματα δημιούργησε.
Η ιστορία αυτή δεν έχει μέλλον, ο Θεοδωράκης καθημερινά μας προσβάλει, προσβάλει ακόμα κάθε πολιτική θεωρεία με τις διάφορες ανοητολογίες του, που όμως μένουν στο απυρόβλητο.
Το μόνο που ενδιαφέρει τον Θεοδωράκη, είναι να διατηρήσει την ενότητα του ποταμιού, για να διαπραγματευθεί όχι βέβαια με το ΠΑΣΟΚ, αλλά με την ΝΔ και να καταστρέψει το ΠΑΣΟΚ, λειτουργώντας ως υπεργολάβος της ΝΔ αλλά και εξ αντικειμένου και του ΣΥΡΙΖΑ.
Όποιος νομίζει ότι ο Σκυλακάκης, ο υπαρχηγός της Ντόρας, η Λυμπεράκη, η ξαδέλφη της Ντόρας και άλλοι, θα αφήσουν να προχωρήσει συνεργασία ΠΑΣΟΚ – Ποτάμι, απλά μας δουλεύουν…
Το μόνο πιθανό είναι, στο τέλος του δρόμου, να ενταχθούν στην όποια κεντροαριστερά οι Δανέλης, Λυκούδης, Ψαριανός, Μάρκου και μέχρι εδώ, που καλόν είναι να επανέλθουν από τώρα στην ΔΗΜΑΡ και να κλείσει το θέμα.
Όσον αφορά τον Γιώργο Παπανδρέου, επαναλαμβάνω ότι ο μόνος σωστός δρόμος, είναι να επανέλθουν όλοι στο ΠΑΣΟΚ. πηγή
Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.
Όλος αυτός δεσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών. Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτε Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.
Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.
O Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος γιος του Χαρίλαου και της Μάρως, γεννήθηκε στο Παλαιό Ψυχικό το 1941. Έβγαλε το δημοτικό σχολείο στην Πάτρα. Πραγματοποίηοε τις γυμνασιακές του σπουδές διαδοχικά, στη Σχολή Μπερζάν, στο Λεόντειο Λύκειο και στο Αρέθειο. Στη συνέχεια, σπούδασε στο Βέλγιο Οικονομικές και Εμπορικές Επιστήμες εφαρμοσμένες στις υπό ανάπτυξη χώρες. Πτυχιούχος του Πανεπιστημιακού Κέντρου της Μονς, παρακολούθησε, επίσης, στα πανεπιστήμια της Λιέγης, της Λίλλης και των Βρυξελλών, Πολιτική Οικονομία και Κοινωνιολογία, Δημοσιογραφία και Τεχνικές Επικοινωνίας, Φιλοσοφία και Οικονομική των Επιχειρήσεων. Με τη δημοσιογραφία ασχολήθηκε το 1956, σαν συνεργάτης της “Αθλητικής Ηχούς” και του “Νεολόγου Πατρών”. Το 1963 προσελήφθη ως συντάκτης στον “Οικονομικό Ταχυδρόμο” και το “Οικονομικό Βήμα” και από το 1966 υπήρξε ανταποκριτής τους στο Βέλγιο. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1977 και ξανάρχισε τη συνεργασία του με τον “Οικονομικό Ταχυδρόμο” στο τέλος της ίδιας χρονιάς. Συνεργασία που σταμάτησε τον Ιούλιο του 2004, με αφορμή τη διακοπή της κυκλοφορίας του περιοδικού. Στην πολυετή σταδιοδρομία του συνεργάστηκε με τις εφημερίδες “Ελεύθερος Τύπος”, “Απογευματινή”, “Τύπος της Κυριακής”, “Πελοπόννησος” της Πάτρας, “Μακεδονία”, “Θεσσαλονίκη”, κ.α. Όπως επίσης και με τα γνωστά περιοδικά “Status”, “Manager”, “Retail”, κ.α. Σήμερα αρθρογραφεί στις εφημερίδες “Εστία”, “Ναυτεμπορική”, “Κόσμος Σαββατοκύριακο” και “Βήμα της Αιγιαλείας”. Επιμελείται την εκπομπή “Δρόμοι της Ανάπτυξης” της Ελληνικής Εταιρείας Διοικήσεως Επιχειρήσεων στο Κανάλι 10/ Sbc και είναι σύμβουλος της εκπομπής “Καρριέρα: Πού;” στο ίδιο τηλεοπτικό κανάλι. Είναι επίσης επίτιμος διεθνής πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων, πρόεδρος του ελληνικού της τμήματος και μέλος της ΔΣ της Ένωσης Συντακτών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Έχει βραβευθεί με 42 ελληνικά και διεθνή δημοσιογραφικά βραβεία και είναι Ιππότης της Τιμής της Γαλλικής και της Ουγγρικής Δημοκρατίας.
Παραπομπές:
[1] Στάμος Ζούλας, Όσα δεν έγραψα…, Καστανιώτη, Αθήνα 2003, σ. 96.
[2] Το καλοκαίρι του 1985 η χώρα έφθασε στο χείλος της κατάρρευσης, όπως περιέγραψε ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλικιάς. Βλ. τη μαρτυρία του σε συνέντευξη στον Π. Βασιλόπουλο (Οικονομικός Ταχυδρόμος, 8.1.1988), η οποία παρατίθεται στο σχετικό άρθρο μου «Από το 1985 προβλεπόταν η πτώχευση», που είναι διαθέσιμο στο http://tiny.cc/j3jax
[3] Δημήτρης Λ. Στεργίου, Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος 1981-2005, Παπαζήση, Αθήνα 2005.
[4] Νικόλαος Θέμελης, Τον δρόμον τετέλεκα, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1998.
Από την Ιόλη Πιερίδη
Φιλοθέη 2011.
Ο Μπομπ Τρα, μόνιμος αντιπρόσωπος του IMF στην Αθήνα, κατοικούσε αρχικά σε ένα διαμέρισμα της Φιλοθέης το οποίο η ΕΛ.ΑΣ. έχει μετατρέψει σε φρούριο. Ακόμη και το κροτάλισμα των εξατμίσεων από τα παπιά των delivery boys που ακούγονται στο βάθος πίσω από τις φυλλωσιές προκαλεί κόκκινο συναγερμό.
Οι άνδρες ασφαλείας τινάζονται σαν αιλουροειδή, κάποιοι από δαύτους φοράνε τις μάσκες του χημικού πολέμου ενώ κάποιοι αλλοι ξαπλώνουν πίσω από τον μαντρότοιχο με το δάχτυλο στην σκανδάλη. Χαλαρώνουν μόνο όταν ακούσουν τον επικεφαλής να τους φωνάζει
-Πιτσαδόρος ρε χαιβάνια, δεν είχατε πιτσαδόρο στα χωριά σας;
Ένα βράδι δύο δημοσιογράφοι μεγάλης αθηναικής εφημερίδας επιχείρησαν να προσεγγίσουν το σημείο και να πάρουν συνέντευξη από τον σκληροτράχηλο Μπομπ Τρα.
Οι περίοικοι τους πήραν χαμπάρι και ειδοποίησαν την ασφάλεια. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, όσο χρειάζεται ένα κοράκι να σφυρίξει πέναλτυ υπέρ του Ολυμπιακού στο πρόσταγμα «Θωμάς», η περιοχή γέμισε περιπολικά. Ο ένας από τους δύο δημοσιογράφους, ο πλέον έμπειρος, κατάφερε να χαθεί στο σκοτάδι. Ο άλλος, πιο ψάρακλας, έδωσε μια και άρχισε να σκαρφαλώνει σε ένα δέντρο σαν τον Ταρζάν για να μην τον εντοπίσουν τα όργανα. Έζησε ένα θρίλερ αλλά στο τέλος τα κατάφερε.
Ο Μπομπ σε αντίθεση με τον Πολ Τόμσεν και τις γνωστές περιπέτειές του με την Σουζάνα- της μεγάλης εγχώριας Τράπεζας- ζει στην Αθήνα μια αυστηρή, τυπική ζωή. Το χειρότερό του είναι οι διαρροές στα ΜΜΕ γι αυτό και έκανε ολόκληρο επεισόδιο με τον δημοσιογράφο του ΒΗΜΑτος Ζώη Τσώλη.
Ο ίδιος σε αραιά διαστήματα δέχεται να συναντήσει εκπροσώπους του ελληνικού επιχειρηματικού κόσμου, ανθρώπους της αγοράς που λέμε και να κουβεντιάσει μαζί τους για τον αντίκτυπο των μέτρων που έχουν ενσκήψει σαν τον τυφώνα Sandy.
Σε μία από αυτές τις συναντήσεις, ένα βράδι σε σπίτι της Φιλοθέης, ο Μπομπ Τρά έδωσε την δική του ανατριχιαστική μαρτυρία για το πως επιλέχθηκε το πετσόκομα μιθών και συντάξεων, μαζί με τα χυδαία χαράτσια που ακολούθησαν.
Η παράθεση των γεγονότων είναι σοκαριστική για το μέγεθος της ενοχής δύο εκ των πρωταγωνιστών της κόλασης που βιώνουμε. Των κ.κ Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου. Έτσι το κυνήγι του Παπανδρέου στο εστιατόριο του Βερολίνου, είναι το λιγότερο από όλα όσα θα μπορούσαν να του συμβούν στην κλίμακα από το μηδέν έως τον «Καντάφι».
-Δώσαμε (η Τρόικα) 3 εναλλακτικές στον κ. Παπακωνσταντίνου-άρχισε να διηγείται ο Μπομπ Τρα. H πρώτη ήταν να απολυθούν άμεσα 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Ο Παπακωνσταντίνου που τον είχαμε στην άλλη άκρη του ακουστικού μας είπε «περιμένετε να ενημερώσω τον κ. Παπανδρέου». Ήμασταν στη γραμμή όταν μας μετέφερε την κάθετη άρνηση του τότε πρωθυπουργού, «με τίποτε, είναι ψηφοφόροι μας, αυτοί μας στηρίζουν». Η δεύτερη εναλλακτική ήταν να γίνει άμεσα και χωρίς καθυστέρηση μια καταιγίδα αποκρατικοποιήσεων. Κι αυτό το αρνήθηκε με το ίδιο επιχείρημα «αυτοί μας στηρίζουν». Η τρίτη και τελευταία εναλλακτική ήταν το κόψιμο μισθών και συντάξεων. «Ναι αυτή είναι η καλύτερη λύση…Αυτό να κάνουμε…» μας απάντησαν ομόφωνα οι κ.κ Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου.
Οι συνομιλητές του πάγωσαν. Τον άκουγαν άφωνοι να διηγείται μέσα σε λίγα λεπτά την επιλογή του ολέθρου για έναν ολόκληρο λαό.
Δύο γόνοι πολιτικών οικογενειών, άψητοι και ανερμάτιστοι στην εξουσία, επέλεξαν με κριτήριο την διατήρηση του κρατικοδίαιτου κομματικού κράτους, των συμμοριών, του δημοσίου την πιο καταστροφική λύση για την χώρα.
Μας οδήγησαν αλυσοδεμένους στο Μνημόνιο για να μην διαταραχθεί το σαθρό πολιτικό οικοδόμημα της μεταπολίτευσης που βασίζεται στο κομματικό κράτος.
Το έργο δηλαδή του πατρός Παπανδρέου τον οποίο μιμείται σήμερα, θλιβερά και αφόρητα ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας…
ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΝ ΕΔΩ>Iδού η Πολιτική Συμμορία του ΣΥΡΙΖΑ
Το Ιστορικό Στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ο Γιάννης Σουλαδάκης, καταγράφει με συναρπαστικό τρόπο την Διαχρονική Διαπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ με πάσης φύσεως συμφέροντα.
Γράφει ο Γιάννης Σουλαδάκης
1.Ψυχάρης-Ψυχογιός «Το ΒΗΜΑ 10/7/2016».
Στο ΒΗΜΑ της Κυριακής 10/7/2016, στην ενότητα «νέες εποχές» και στην υποενότητα ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ, από άρθρο του Δημήτρη Ψυχογιού με τίτλο, «άδειες σε τέσσερις σταθμούς για το τύπωμα χρήματος», δανείζομαι ένα τμήμα, καλόν είναι βέβαια να διαβαστεί ολόκληρο, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Το δάνειό μου λοιπόν…
«Άδεια για τύπωμα χρήματος δόθηκε το 1989 από την συγκυβέρνηση ΝΔ – ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ σε δυο κοινοπραξίες εκδοτών που πήραν τις πρώτες προσωρινές άδειες για τηλεοπτικούς σταθμούς εθνικής εμβέλειας.
Με την πρώτη Αλαφούζος Βαρδινογιάννης Λαμπράκης, Μπόμπολας, Τεγόπουλος, ιδρύθηκε το ΜΕGA.
Η δεύτερη Βουδούρης Καλογρίτσας Καραγιάννης αδελφοί Κουρή Κυριακού, με την οποία θα ιδρυόταν η Νέα τηλεόραση κλπ. κλπ.».
Επειδή πολλά λέγονται και γράφονται περί διαπλοκής ΜΜΕ, Εκδοτών, Επιχειρηματιών, κλπ. το άρθρο, σε σημαντικό βαθμό, αποκαθιστά την πραγματικότητα.
Η μήτρα της μεγάλης διαπλοκής ήταν η συγκυβέρνηση Συνασπισμού, της οποίας καθολικός διάδοχος είναι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ.
Ήταν το αντίτιμο της συναλλαγής ΝΔ – ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, με τους μεγαλοεκδότες και μεγαλοεπιχειρηματίες, όταν συνασπίστηκαν πολιτικά, οικονομικά, εκδοτικά συμφέροντα, με σημείο αναφοράς την υπόθεση Κοσκωτά και στόχο το ΠΑΣΟΚ και τον Α Παπανδρέου.
Η κυοφορία του τερατουργήματος άρχισε από τα μέσα του 1986, τότε το ΠΑΣΟΚ, μετά την περίφημη σύνοδο της ΚΕ της Χαλκίδας, επιχείρησε να έλθει σε επαφή με την τότε ηγεσία της παραδοσιακής αριστεράς και για συνεργασία και για απλή αναλογική κλπ.
Η τότε ηγεσία αρνήθηκε κάθε επαφή, Κύρκος, Φλωράκης, υπό την πίεση κάποιων πουλέν και φενταγίν τύπου Δραγασάκη, που ονειρεύονταν τη δική τους περεστρόικα, ήταν γαρ τότε πολύ της μόδας ο Γκορμπατσώφ ( δεν διαφήμιζε ακόμα πίτσες ).
Προτίμησαν λοιπόν την συμπόρευση με Μητσοτάκη, με κοινό στόχο ΠΑΣΟΚ και Α. Παπανδρέου, προκειμένου να το διαλύσουν και να το λεηλατήσουν.
Πλην του αείμνηστου Λεωνίδα Κύρκου, που πολύ αργότερα παραδέχτηκε το λάθος, έκανε αυτοκριτική, ακόμη και κάποιοι, που αργότερα είτε εντάχθηκαν στο ΠΑΣΟΚ, είτε ανέλαβαν δημόσια αξιώματα, πλην βέβαια όσων διαφώνησαν εξ αρχής και εντάχθηκαν στην τότε Δημοκρατική Συμπαράταξη.
2.Η εφημερίδα ΠΡΩΤΗ ο εκδότης Χρήστος Καλογρίτσας και ολίγον από Γ. Κουρή …
Σε όλους ήταν γνωστό, αλλά μη ομολογούμενο, ότι η εφημερίδα ΠΡΩΤΗ, ήταν μια μετωπική εφημερίδα χρηματοδοτουμένη από το ΚΚΕ , με front man εκδότη τον Χρήστο Καλογρίτσα, προσωπική επιλογή του Χαρίλαου Φλωράκη.
Ήταν το έντυπο που λειτουργούσε ως γέφυρα, αναμεσά σε ΚΚΕ, την ΕΑΡ και άλλους, για να φτιαχτεί ο τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ.
Είναι κοινό αλλά και κρυφό μυστικό, ότι στοίχισε πολύ ακριβά, εννοώ οικονομικά και όχι μόνο, στο ΚΚΕ, αλλά μπήκε στο ψυγείο, στο χρονοντούλαπο, για λόγους προστασίας του Φλωράκη, ο οποίος υιοθέτησε τις προτάσεις κάποιων νέοκομματικών ταλιμπάν, που οι περισσότεροι αν όχι όλοι, σήμερα, δεν είναι στο ΚΚΕ, στο σύνολο πάντως, όλοι σιωπούν.
Προσωπικά συμπαραστέκομαι πλήρως στον Χαρίλαο Φλωράκη ηθικά, διότι αυτός, ο Καπετάν Γιώτης, έδειξε εμπιστοσύνη σε ανθρώπους που δεν το άξιζαν.
Ταμάμ λοιπόν ο εκδότης της ΠΡΩΤΗΣ ο Χρήστος Καλογρίτσας, υποψήφιος σήμερα για κανάλι, παρέα με μερικούς αποχωρήσαντες το 1990 1991 από τον Περισσό.
Γεια σου Χρήστο Καλογρίτσα… δούλευέ τους και αυτούς…
Και ολίγον από Γ. Κουρή…
Ο Γ. Κουρής, εκμεταλλευόμενος την συγκυρία, εμφανίστηκε υποστηρικτής του ΠΑΣΟΚ, φορώντας πρόσκαιρα την λεοντή του πρασινοφρουρού.
Σήμερα πλησίστιος αρμενίζει στο καράβι του ΣΥΡΙΖΑ, φουσκώνει με αέρα τα πανιά του, αλλά η βατσινιά του Αυριανισμού, στο ΠΑΣΟΚ έμεινε, τώρα με ΣΥΡΙΖΑ όλα καλά, περίπατο ο Αυριανισμός που μετακόμισε στα δυο CONTRA.
O Γ. Κουρής το καλλίτερο καμάκι στα ΜΜΕ, το καλλίτερο ρεσάλτο και μπράβο του, κατέλαβε συχνότητες, πούλησε και αγόρασε κανάλια… μπορεί να μας πει τουλάχιστον, τι έγινε με τον Β. Λεβέντη, μιας και με αυτόν είχε δούναι λαβείν, ακόμη πιο απλά, που το βρήκε το κανάλι ο Λεβέντης και του το πούλησε;
Κατά τα λοιπά Γιώργο Κουρή, διαλαλείς ότι το ΠΑΣΟΚ σε εκμεταλλεύτηκε, φαντάζομαι ότι το λες για ανέκδοτο, αν όχι, άξιος ο μισθός σου!!!
3.Ο Μητσοτάκης…
Το 1986, είχαν προηγηθεί οι εκλογές του 1981, οι ευρωεκλογές του 1984 και στις δυο η ΝΔ ηττήθηκε, το 1984, ο τότε Προέδρος της Δημοκρατίας Καραμανλής, έκανε δημόσια, ευθεία, παρέμβαση κατά του ΠΑΣΟΚ, που επιμελώς αποκρύπτουν οι αγιογράφοι του, όπως επίσης είναι κοινό μυστικό, που και αυτό αποκρύπτεται, ότι πίεζε τον Ανδρέα Παπανδρέου να δεσμευθεί, ότι θα τον ξαναπροτείνει για Προέδρο της Δημοκρατίας, απειλώντας σε αντίθετη περίπτωση να παραιτηθεί, προκαλώντας εκλογές, κατεβαίνοντας και πάλι επικεφαλής της ΝΔ.
Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν υπέκυψε και δεν τον πρότεινε, ο Καραμανλής παραιτήθηκε, μη σεβόμενος τους θεσμούς που ο ίδιος ψήφισε, δεν παρέδωσε στον επόμενο εκλεγέντα Προέδρο, που τελικά παρέδωσε ο πρόεδρος της Βουλής, ο αείμνηστος Γιάννης Αλευράς.
Βέβαια η ιστορία, δεν έχει λύσει ακόμη τους λογαριασμούς της με εκείνη την περίοδο.
Στις εκλογές του 1985, με επικεφαλής Μητσοτάκη, η ΝΔ ηττήθηκε και πάλι.
Λίγο πριν, η Ελένη Βλάχου της Καθημερινής, η Πασιονάρια του Καραμανλισμού, έγραφε σε άρθρο της, ότι η ΝΔ προσέλαβε τον Μητσοτάκη, διότι τον θεωρούσαν κατάλληλο να αντιμετωπίσει τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Έρχομαι πάλι στο 1986, ως χρόνο αναφοράς…
Η ΝΔ «επιτίθεται» στις δημοτικές εκλογές, στους τρεις μεγάλους δήμους, στην Αθήνα με Έβερτ, στη Θεσσαλονίκη με Κούβελα και στον Πειραιά με Ανδριανόπουλο.
Η περίφημη Δημοκρατική Συνεργασία, που αυτή οδηγούσε σε νίκες, μας τελείωσε, οι δυνάμεις που στη συνέχεια συγκρότησαν τον Συνασπισμό ΚΚΕ-ΕΑΡ κλπ. αρνήθηκαν κάθε συνεργασία.
Δεύτερη Κυριακή, επαναληπτικές εκλογές, μεταξύ των δυο πρώτων, οι δυνάμεις του ΣΥΝ είτε απείχαν, είτε καταψήφισαν, σε κάποιες λίγες φορές συμπαρατάχθηκαν με την Δημοκρατική Συνεργασία.
Η ΝΔ κερδίζει τους μεγάλους Δήμους, με τα όσα συνακόλουθα ακολούθησαν, με την de facto και στην συνέχεια de jure συνεργασία ΝΔ – Συνασπισμού, που οδήγησε στο βρώμικο 1989.
4.Η Διαπλοκή…
Η κατά ΣΥΡΙΖΑ μεγάλη διαπλοκή, τι περιλαμβάνει χονδρικά…
ΔΟΛ-Λαμπράκης-Ψυχάρης, όμως αν δεν απατώμαι, ο μέχρι πρόσφατα βουλευτής επικράτειας και υψηλόβαθμο στέλεχος του, ήταν ο Βασίλης Μουλόπουλος, επί σειράν ετών και μέχρι πρόσφατα διευθυντής του Βήματος.
Αναπάντητο βέβαια από τον Τσίπρα, μένει το θέμα της «γάτας Ιμαλαίων»…
Μπόμπολας, μα δεν είχε την Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τα βασικά στελέχη των επιχειρήσεών του δεν ήσαν παιδιά του Περισσού, ακόμα πρόσφατα, άλλαξε τον διευθυντή του ΕΘΝΟΥΣ κάνοντας το χατίρι του Τσίπρα, «κρέμασε» ακόμα και το MEGA.
Κόκκαλης, από τις προμήθειες της ΔΕΗ με τον Βουδούρη, τα ανατολικά τηλέφωνα, τις συναλλαγές με τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, δεν είχατε καμιά σχέση έτσι σύντροφοι; ας γελάσω…
Και μιας και κυνηγάτε τις προμήθειες της SIEMENS στον ΟΤΕ, γιατί δεν βγάζετε κουβέντα για τις αντίστοιχες του Κόκκαλη που ήσαν δίδυμες, μαζί ξεκίνησαν το 1989 με απ ευθείας αναθέσεις από την κυβέρνηση σας, του Τζαννετάκη, εκτός αν εκτιμάτε, ότι οι του Κόκκαλη ήσαν άμωμες, οπότε πάω πάσο…
Δεν ξέρετε τίποτα για φυσικό αέριο, Κοπελούζο, προμήθειες ΔΕΗ και όχι μόνο…
Δεν επεκτείνομαι περισσότερο, καλόν είναι πάντως κάποια καλόπαιδα όπως ο Δημ. Ρίζος απ την πλατεία του Αγίου Θωμά στο Γουδή, ο συμπαθέστατος σε μένα Γιώργος Κύρτσος, λαλίστατος σε κάποιους τομείς, αλλά σε άλλους αφόρητα σιωπηλός, να μας πουν τι έκρυβε ο καβγάς γύρω από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ και τα συναφή…
Γιατί αναφέρομαι συνεχώς στο 1989 και στην κυβέρνηση Τζαννετάκη; γιατί επαναλαμβάνω αυτή ήταν η μήτρα της μεγάλης διαπλοκής, τότε δοθήκαν οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, τότε δοθήκαν με απ ευθείας ανάθεση οι ψηφιακές παροχές του ΟΤΕ, σε Κόκκαλη και SIEMENS.
Κάτι έχει ψελλίσει ο τότε Διοικητής του ΟΤΕ, Κιουλάφας…
Τότε και στη συνέχεια με κυβέρνηση Μητσοτάκη, άρχισαν τα διάφορα πακέτα Ντελόρ και Σια, έγινε ο βασικός σχεδιασμός και δεσμεύσεις.
Τα οικονομικά μεγέθη ανέβηκαν, οι εθνικοί πόροι δεσμεύθηκαν, για να συμπληρώσουν Ευρωπαϊκούς πόρους.
Εδώ και 27 χρόνια, το 1989 δηλαδή, άρχισε να λειτουργεί το Καρτέλ των εργολάβων, όπως η επιτροπή ανταγωνισμού διαπίστωσε πρόσφατα, πράγμα που περιέργως, επιχειρείται να κουκουλωθεί.
Τότε ήλθαν οι Γερμανικές, οι Γαλλικές τράπεζες κλπ. ως συμπλήρωμα των Ευρωπαϊκών εταιρειών που διεκδικούσαν τα έργα, βρήκαν πρόθυμους ντόπιους συνεταίρους η μεσάζοντες, έτοιμους να δανείσουν, να χρηματοδοτήσουν, με το… αζημίωτο.
Εύλογα γεννάται το ερώτημα, το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές το 1993, γιατί δεν τα άλλαξε; σε ορισμένες περιπτώσεις υπήρχαν συμβάσεις, σε άλλες είχε προχωρήσει ο σχεδιασμός και ο ανασχεδιασμός απαιτούσε χρόνο.
Καλώς η κακώς, επέλεξε να σεβαστεί την συνέχεια του κράτους, επιχείρησε αναδιαπραγματεύσεις άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε όχι.
Αντίθετα το 2004, η ΝΔ κερδίζοντας τις εκλογές, αρνήθηκε την συνέχεια του κράτους, έκανε δικούς της σχεδιασμούς με Σουφλιά και όχι μόνο.
Δικοί της σχεδιασμοί είναι αυτοί των αυτοκινητοδρόμων και του μετρό Θεσσαλονίκης, που τα προβλήματα τους τελειωμό δεν έχουν, εκτός του ότι η καθυστέρηση από τον ανασχεδιασμό είχε επιπτώσεις στην οικονομία, σε μια περίοδο εξελισσόμενης οικονομικής κρίσης.
5.Απο προβοκάτορες Πολιτική Συμμορία…
Ορισμένα από τα βασικά πρόσωπα της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, τα γνωρίζω από το ΤΕΕ, στο οποίο συνυπήρξαμε και συνεργασθήκαμε κατά περίπτωση, προ πολλών ετών.
Είχαν δυο χαρακτηριστικά:
Το ένα ήταν οι διαδικασίες επί διαδικασιών, ποτέ παραγωγή έργου, ποτέ προτάσεις, γι αυτό τους αποκαλούσαμε «χαοτικούς».
Το άλλο ήταν η προβοκάτσια, η υπονόμευση, ειδικότερα σ αυτό το είδος, ήσαν εξπέρ.
Στην πορεία του χρόνου, αυτή η ομάδα κατέλαβε το ΤΕΕ με διάφορες συμμαχίες, που δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε, εξ άλλου εδώ είμαστε, εκμεταλλεύτηκε αγρίως τις διάφορες θεσμικές του αρμοδιότητες, πραγματογνωμοσύνες, επιτροπές ανάθεσης έργων και προμηθειών, γνωμοδοτήσεις, αναθέσεις μελετών, κλπ. απέκτησε ισχυρά δίκτυα με εργολάβους και προμηθευτές του Δημοσίου, σε όλους τους τομείς, έργα, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες κλπ.
Χρησιμοποίησε το ΤΕΕ για εξέλιξη στα Πανεπιστήμια, στα Πολυτεχνεία, όχι πάντα και τόσο αξιοκρατικά, έπαιξαν ρόλους σε διαιτησίες, με ρόλους συμβούλου κλπ.
Αποτέλεσαν στο μεγάλο τους μέρος, το ενδιάμεσο στρώμα της διαπλοκής, την τεχνοδομή της διαπλοκής, έγιναν στελέχη μεγαλοεργολάβων, προμηθευτών κλπ.
Η σιωπή, η συναίνεση του ΤΕΕ, αλλά και άλλων θεσμικών φορέων, ήταν πάντα πολύτιμη.
Παράχθηκαν διάφοροι εξπέρ, διάφοροι γκουρού, από τους θεσμούς, από τα πανεπιστήμια και όχι μόνο, που με την εγκυρότητά τους έδιναν άλλοθι.
Όταν μάλιστα συνοδευόταν με το «αριστερό άλας» η μάλλον με το «αριστερό άλλοθι» η συνταγή, που με προθυμία παρείχαν διάφοροι, όλα καλά… έδενε η σούπα…
Είναι ένα κεφάλαιο, που όποτε έχει επιχειρηθεί να ερευνηθεί, επίμονα το κλείνουν, το αφήνουν στην αθέατη πλευρά της διαφάνειας, στην σκοτεινή της πλευρά, το τι σημαίνει αποικιοποίηση του κράτους και των θεσμών, της δικαιοσύνης από ιδιωτικά συμφέροντα, εκεί που κτίζεται η μακροχρόνια διαπλοκή, η δομική διαπλοκή, ήταν πάντοτε στην σκοτεινή, στην αθέατη πλευρά.
Το στρώμα αυτό, που είχε αφετηρία το ΤΕΕ και όχι μόνο, είχε σχέσεις προνομιακές, ευνοούμενου, με κυβερνητικά στελέχη κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Το στρώμα αυτό, είχε πάντα ισχυρές σχέσεις με τα ΜΜΕ, ενισχύθηκε από την διάσπαση του ΚΚΕ, μετά την αποχώρησή του από τον Συνασπισμό που στην πορεία του χρόνου, εξελίχθηκε σε ΣΥΡΙΖΑ.
Θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι οι συμπεριφορές που περιέγραψα ήσαν αποδεκτές, ακραίες βέβαια, είτε επαγγελματικής, είτε πολιτικής συμπεριφοράς, στα όρια του χάους, της προβοκάτσιας, της υπονόμευσης, του ωφελιμισμού…
Αυτό που δεν περίμενα ήταν να εξελιχθούν ως ΣΥΡΙΖΑ, σε πολιτική συμμορία, με όλη την σημασία της λέξης.
Θέλω όμως να είμαι δίκαιος, όπως ο αείμνηστος Γιάννης Μπανιάς, ο Βασίλης ο Πουλαντζάς, ο Γιάννης ο Μπαλάφας, που φαίνεται, ότι η παρέα με τον Κουρουμπλή στο ίδιο υπουργείο άρχισε να τον χαλάει, υπάρχουν και κάποιοι λίγοι άλλοι από εκεί και πέρα, μακριά και αλάργα… άστα να πάνε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως καλά οργανωμένη πολιτική συμμορία, έχει παντού δίκτυα, φαίνεται όμως ότι στους δικαστικούς δεν είναι τόσο ισχυρά, γι αυτό προσέφερε πρόθυμα ο νεοκαραμανλισμός τον Παπαγγελόπουλο, δημιουργώντας ρήγμα στο Νεοδημοκρατικό σύστημα και γι αυτό βλέπουμε τον εμφύλιο με τον Αθανασίου.
Αληθεύει ότι ο Παπαγγελόπουλος, ως νέος Εισαγγελέας στην Πελοπόννησο, του είχαν δώσει το προσωνύμιο «ο χωροφύλακας»;
Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι ο νεοκαραμανλισμός προμήθευσε και τον Προέδρο της Δημοκρατίας Παυλόπουλο, που θήτευσε επί μακρόν στην αυλή του ιδρυτή του Καραμανλισμού.
Παρεμπιπτόντως, ακούμε συνεχώς για τα σκάνδαλα SIEMENS στον ΟΤΕ, όμως ήταν παρέα ο Κόκκαλης, βλέπετε σκανδαλιάρα η SIEMENS, άμωμος ο Κόκκαλης… καλά πάμε στην χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα…
Κόντεψα να ξεχάσω τον Αλέκο τον Φλαμπουράρη…
Μπράβο Αλέκο και γκουρού ο Αλέκος και σε λίγο Δαλάι Λάμα!!!
Κράτα γερά Αλέκο, γερά Αλέκο…φόρτσα Αλέκο, αγάντα Αλέκο, δύναμη ο Αλέκος…
Αλέκο, η Ελλάς ευγνωμονούσα σε χρειάζεται, στις πλάτες σου στηρίζεται…
6.Δραγασάκης, Κουβέλης, Ψυχάρης…
Αναφέρομαι συνεχώς σ αυτούς να γιατί, διότι αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα της κυβέρνησης Τζαννετάκη, του 1989.
Συγκεκριμένα ο Δραγασάκης, εκτός του ότι ήταν από τους ταλιμπάν του Περισσού που οδήγησαν στο 1989, ήταν υπουργός εθνικής οικονομίας, της περιόδου που θεμελίωσε την μεγάλη διαπλοκή, τηλεοράσεις, προμήθειες, έργα κλπ.
Τον Φώτη Κουβέλη, τον γνώρισα πριν σαράντα χρόνια περίπου, όταν ο Φώτης Προβατάς μας τον σύστησε στον Σύλλογο Πολιτικών Μηχανικών Ελλάδας και τον κάναμε νομικό μας σύμβουλο, νέος τότε δικηγόρος και άπραγος.
Ο Φώτης Κουβέλης εξελίχθηκε, έγινε δικηγόρος των εργολάβων, έγινε πρόεδρος του ΔΣΑ, έγινε υπουργός δικαιοσύνης της κυβέρνησης Τζαννετάκη και όχι μόνο, ήταν επικεφαλής της ΕΑΡ, όταν έγινε ο Συνασπισμός, που με την ΝΔ έκαναν την κυβέρνηση Τζαννετάκη.
Φώτη επιτέλους, δώσε μας τα φώτα σου για σκοτεινές πλευρές εκείνης της περιόδου αλλά και γενικότερα του δημόσιου βίου.
Ο Ψυχάρης σε αγαστή συνεργασία εκείνη την εποχή στην κυβέρνηση Τζαννετάκη, μαζί με Βασίλη Φίλια.
Αν δεν απατώμαι, εκείνη την εποχή, είχαν δικαστικές περιπέτειες με κάτι αγοραπωλησίες αεροσκαφών, μηπως μπορεί να μας πληροφορήσει τι εξέλιξη είχαν;
Αναφέρομαι στους τρεις, ως δείγμα γραφής μιας αντίληψης, κατά τα λοιπά, περί ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς, ας πάνε να τα πουλήσουν αλλού… έτσι σύντροφοι; για να είμαστε ξηγημένοι…
7.Και ολίγον ΠΑΣΟΚ…
Ενώ όλα αυτά υπάρχουν και λειτουργούν, η κοινωνία αγωνιά, περιθωριοποιείται και παθητικοποιείται, το ΠΑΣΟΚ, που οφείλει να αφουγκρασθεί και να δώσει απάντηση, συνεχίζει τα βήματα επι τόπου και μάλιστα με αργό ρυθμό.
Αγαπητοί σύντροφοι, αυτή η γελοιότητα με το «ποτάμι» πρέπει να τελειώσει τώρα, που υπάρχει χρόνος να επουλωθούν τα όποια τραύματα δημιούργησε.
Η ιστορία αυτή δεν έχει μέλλον, ο Θεοδωράκης καθημερινά μας προσβάλει, προσβάλει ακόμα κάθε πολιτική θεωρεία με τις διάφορες ανοητολογίες του, που όμως μένουν στο απυρόβλητο.
Το μόνο που ενδιαφέρει τον Θεοδωράκη, είναι να διατηρήσει την ενότητα του ποταμιού, για να διαπραγματευθεί όχι βέβαια με το ΠΑΣΟΚ, αλλά με την ΝΔ και να καταστρέψει το ΠΑΣΟΚ, λειτουργώντας ως υπεργολάβος της ΝΔ αλλά και εξ αντικειμένου και του ΣΥΡΙΖΑ.
Όποιος νομίζει ότι ο Σκυλακάκης, ο υπαρχηγός της Ντόρας, η Λυμπεράκη, η ξαδέλφη της Ντόρας και άλλοι, θα αφήσουν να προχωρήσει συνεργασία ΠΑΣΟΚ – Ποτάμι, απλά μας δουλεύουν…
Το μόνο πιθανό είναι, στο τέλος του δρόμου, να ενταχθούν στην όποια κεντροαριστερά οι Δανέλης, Λυκούδης, Ψαριανός, Μάρκου και μέχρι εδώ, που καλόν είναι να επανέλθουν από τώρα στην ΔΗΜΑΡ και να κλείσει το θέμα.
Όσον αφορά τον Γιώργο Παπανδρέου, επαναλαμβάνω ότι ο μόνος σωστός δρόμος, είναι να επανέλθουν όλοι στο ΠΑΣΟΚ. πηγή
0 comments:
Πείτε μας την γνώμη σας
Έχετε κάτι να μας'προτείνετε ... !