του Παύλου Πολάκη στο Μέγαρο Μαξίμου.
Αρμόδιοι υπουργοί για τα ΜΕΑ ΤΕΑ του Σύριζα θα είναι ο ράπερ Κουρουμπλής, ο διορατικός, ο ταχυμετρητής, και ο Παύλος Πολάκης.
Οποιος τολμήσει και βλασφημήσει τον Σύριζα θα το πληρώσει με σύλληψη και φυλάκιση. Στο μεταξύ οι συριζαίοι κατάφεραν να καθαρίσουν τον Κουρουμπλή, τον ταχυμετρητή από την όποια εμπλοκή του στο σκάνδαλο NOVARTIS.
Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία των Συριζαίων μας φέρνει εκ νέου στη μνήμη το άρθρο του Γιώργου Βότση με τίτλο: Ε, ρε, και ν’ άνοιγε ξαφνικά το στόμα ο Σωκρ. Κόκκαλης…
To άρθρο του Γιώργου Βότση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» την Δευτέρα 30/08/2010.
Εάν στο όνομα του Σωκράτη Κόκκαλη προσθέταμε-με το συμπάθιο-κι εκείνα του Βαρδινογιάννη, του Μπόμπολα, του Αλαφούζου, του Κοπελούζου, του Σαββίδη, του Περιστέρη, του Μαρινάκη και καμμιά δεκαριά άλλων εγχώριων ολιαρχών θα είχαμε καμμιά 30αριά NOVARTIS. Χο, χο, χο, χο,…Ε, και ν΄άνοιγαν όλοι αυτοί το στόμα τους και να μιλούσαν για τα καλοταϊσμένα περιστέρια της Βουλής. Θα γέμιζαν 1000 NOVARTIS…
Το μαύρο χρήμα, που έρρεε, επί δεκαετίες, από τα μαύρα ταμεία του γερμανικού βιομηχανικού κολοσσού, θα παραμείνει στο μαύρο σκοτάδι, ως προς τα στόματα που έχει μπουκώσει – προς δόξαν της συναινετικής συγκάλυψης και της προκλητικής υποκρισίας τού πολιτικού μας κόσμου.
Εκτός πια κι αν διαψευστούν οι προβλέψεις και έμεινε πράγματι το καλό για το τέλος. Αν, λέω, σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και ξαφνικά αποφασίσει να ανοίξει το στόμα του ο Σωκράτης Κόκκαλης, που, επιτέλους, κλήθηκε να καταθέσει στην εξεταστική, «Μονομιάς θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς…», που ‘λεγε κι ο Βάρναλης. Τίποτα δεν θα απομείνει όρθιο στον, έτσι κι αλλιώς, ερειπιώνα του δημόσιου βίου: Πολιτικοί ηγέτες και κόμματα, πρωθυπουργοί, υπουργοί και βουλευτές, διοικητές οργανισμών και μανδαρίνοι, δικαστές και δημοσιογράφοι, ένστολοι αξιωματούχοι και αθλητικοί παράγοντες, εκδότες και εκδιδόμενοι – όλους κατά κοινή πεποίθηση τους έχει ταΐσει ο γαλαντόμος Σωκράτης Κόκκαλης για να χτίσει μεθοδικά, επί 45 χρόνια, την επιχειρηματική αυτοκρατορία του.
Και γιατί, θα μου πεις, να ανοίξει τώρα το στόμα του; Οχι, ασφαλώς από συνειδησιακή κρίση – κολύμπι στο χρήμα και ηθικές αναστολές δεν πάνε μαζί. Αφού δεν κινδυνεύει πια να αυτοενοχοποιηθεί (πέραν της παραγραφής, αλλεπάλληλα δικαστικά βουλεύματα τον έχουν αποδώσει πάλλευκο στην κοινωνία, ενώ και οι έρευνες στη Γερμανία για συνεργασία του με τη «Στάζι» σταμάτησαν απότομα) θα μπορούσε με τις αποκαλύψεις του να μας αφήσει άλαλους:
Για την υστεροφημία του – για να γράψει, δηλαδή, Ιστορία.
Στη μνήμη του πατέρα του Πέτρου Κόκκαλη, ηρωικής μορφής της Αριστεράς, ανεπίληπτης για συναγωνιστές και αντιπάλους.
Για να δικαιώσει αναδρομικά τον αμετροεπή κουμπάρο του και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλο, ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία να τον εκθειάσει σαν… μεγάλο αγωνιστή και εθνικό ευεργέτη!
Για «να τη βγει» από αριστερά στους πολιτικούς, τους οποίους περιφρονεί βαθύτατα, όπως κάθε αφέντης τους γλοιώδεις υποτακτικούς του. «Εχω βαρεθεί να μου έρχονται συνέχεια οι πολιτικοί με το χέρι απλωμένο…», φέρεται να λέει (Κ. Βαξεβάνης «Επίκαιρα», 24-06-10).
Και, επιτέλους, για την πλάκα του, βρε αδερφέ: τώρα πια, που δεν παίζει στα γήπεδα, να ξεσηκώσει μέγα νταβαντούρι και να κάνει χάζι…
Αλλά φευ, από θαύματα στέρεψε ακόμη και η Λούρδη. Ενδείξεις υπάρχουν, προς την αντίθετη όμως κατεύθυνση: Στις 6 Ιουλίου κατέθεσε στην εξεταστική ο Φ. Γιουνγκ, στενός συνεργάτης του Κόκκαλη, διευθυντικό στέλεχος της Ζίμενς ώς το 2003, οπότε συνταξιοδοτήθηκε για να βρεθεί έκτοτε στη διοίκηση της Intracom και της ρωσικής Systema. Ο λαμπρός αυτός κύριος (κατά το «Σπίγκελ» συνεργάτης της ΒΝΡ, ήτοι των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών) κατέθεσε στην εξεταστική ότι… δεν έχει ιδέα για «μαύρα ταμεία» της Ζίμενς και δωροδοκίες πολιτικών…
Δεν ξέρω αν άλλο τόσο διαφωτιστικός θα είναι και ο Σωκράτης Κόκκαλης. Πολλά θα εξαρτηθούν και από τη στάση των μελών της εξεταστικής επιτροπής, όπου λέγεται ότι ευτυχώς το κλίμα έχει διαφοροποιηθεί αισθητά, σε σχέση με το παρελθόν, όταν το όνομα Κόκκαλης ήταν ταμπού για πολιτικούς και δημοσιογράφους και προκαλούσε δέος.
Στις 6 Ιουλίου, επίσης, κατέθεσε στην εξεταστική και ο πασίγνωστος πλέον πρώην εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γ. Ζορμπάς, που νομίζω ότι θα μείνει στην Ιστορία ως ο εισαγγελέας των… απόκρυφων πορισμάτων (κατά τα απόκρυφα ευαγγέλια). Δύο φορές τού ανετέθη και διεξήγαγε ευσυνείδητα πολύμηνες εξονυχιστικές έρευνες για φοβερά σκάνδαλα πολιτικής διαφθοράς. Και τις δύο, τα πορίσματα των ερευνών του, με αδιάσειστη τεκμηρίωση και συντριπτικό κατηγορητήριο, με άνωθεν εντολές, πετάχθηκαν στο καλάθι των αχρήστων και απαγορεύθηκε(!) η χρήση τους ως ντοκουμέντων από δημόσια αρχή. Η δεύτερη, το 2008, ήταν για τα περιβόητα ομόλογα και την καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων, με χειρότερη την περίπτωση του ΤΣΠΕΑΘ, για την οποία η διοίκηση Π. Σόμπολου της ΕΣΗΕΑ, ξετσίπωτα, δεν κούνησε το δαχτυλάκι της.
Βροχή, περιέργως, οι ερωτήσεις στην εξεταστική προς τον κ. Ζορμπά για το πρώτο απόκρυφο πόρισμα της 26-6-1995 για το μέγιστο διαχρονικό σκάνδαλο, να έχει καταστεί το δίδυμο Ζίμενς – Intracom μονοπωλιακός προμηθευτής του ΟΤΕ με λεηλασία του δημόσιου χρήματος και εκτεταμένη διαφθορά. Περιέγραψε λεπτομερώς αυτά που έπρεπε βεβαίως να έχουν απασχολήσει το Κοινοβούλιο πριν από 15 ολόκληρα χρόνια: Πώς διεξήγαγε εξάμηνη προκαταρκτική εξέταση για διαβλητό διαγωνισμό προμήθειας ψηφιακών του ΟΤΕ, ύστερα από μηνυτήρια αναφορά του πρώην υπουργού Ανδρέα Ανδριανόπουλου. Συντριπτικό το κατηγορητήριο (και επί κακουργήματι) για δεκάδες: απάτη, παράβαση καθήκοντος, απιστία, δωροδοκία και δωροληψία, ηθική αυτουργία…
Ουδέποτε, βεβαίως, κάθισαν στο σκαμνί ο Σωκρ. Κόκκαλης, ο Ηλ. Γεωργίου, προκάτοχος του Χριστοφοράκου, τα μέλη του Δ.Σ. και της Επιτροπής Προμηθειών του ΟΤΕ κ.ά., ούτε διερευνήθηκαν οι ευθύνες υπουργών. Αντιθέτως: Το πόρισμα πετάχθηκε στα σκουπίδια και η υπόθεση αφαιρέθηκε από τον Γ. Ζορμπά, που μετατέθηκε δυσμενώς στα Γιάννενα, ενώ το πολιτικό άστρο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου άρχισε κατακόρυφα να δύει…
Να πούμε, έτσι, για την Ιστορία, ότι ο Σωκρ. Κόκκαλης διατηρούσε άριστες σχέσεις με τον Κ. Σημίτη (γερμανοτραφείς και οι δύο και οι πατέρες τους σύντροφοι στην «κυβέρνηση του Βουνού»): Το δικηγορικό γραφείο του συνέταξε το καταστατικό της Intracom, ενώ, ως πρωθυπουργός, εξεδήλωσε τη φιλία του και με έναν μπουναμά, το γήπεδο Καραϊσκάκη…
Η αλήθεια είναι ότι ο Κόκκαλης για να κάνει χρυσές δουλειές τα ‘χε πάντοτε καλά με όλα τα καθεστώτα, όλες τις κυβερνήσεις και όλα τα κόμματα – από τη χούντα ώς το ΚΚΕ. Το προηγούμενο απαλλακτικό βούλευμα (υπ’ αριθμ. 597, πάλι για τον ΟΤΕ και τις προμήθειες από Ζίμενς και Intracom) είχε εκδοθεί επί κυβερνήσεως Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος αργότερα μηνύθηκε από τον τωρινό πρόεδρο της Ν.Δ. Αντ. Σαμαρά, όταν υπαινίχθηκε ότι με τον Κόκκαλη έριξε την κυβέρνησή του και εξασφάλισε πολυδάπανη εκλογική καμπάνια για την Πολιτική Ανοιξη. Τρέχα γύρευε – στην πολυδαίδαλη γενεαλογία της διαπλοκής… Η έκδηλη αδυναμία του Κόκκαλη πάντως υπήρξε το ΠΑΣΟΚ: Το 1986 εχρίσθη εθνικός προμηθευτής, ενώ γνωστοί ατσίδες του ΠΑΣΟΚ (Τόμπρας, Λούβαρης, Χρυσικόπουλος κ.ά.) διέπρεψαν και ως στενοί συνεργάτες του.
Υπάρχουν αυτοί (ανάμεσά τους και η αφεντιά μου) που υποστηρίζουν ότι σκάνδαλο Ζίμενς, στις γνωστές διαστάσεις, δεν θα υπήρχε χωρίς την πρωταγωνιστική σύμπραξη του Κόκκαλη. Αφετηρία του μάλιστα θεωρούν την οικουμενική κυβέρνηση. Το 1990, όταν οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί (Κ. Μητσοτάκης, Ανδρ. Παπανδρέου και Χαρ. Φλωράκης) ανέτρεψαν πραξικοπηματικά (και με χοντρές μίζες, όπως επανειλημμένα δημοσιεύθηκε, για τα κομματικά ταμεία) ομόφωνη απόφαση της κυβέρνησης Ξ. Ζολώτα για διεθνή διαγωνισμό και ανέθεσαν απευθείας 470.000 ψηφιακές παροχές στο σιαμαίο δίδυμο Ζίμενς – Intracom, που καθιερώθηκε έκτοτε παρανόμως ως ο αποκλειστικός προμηθευτής του ΟΤΕ με αμύθητα κέρδη και αντίστοιχη ζημία του Δημοσίου.
Ο τότε αναπληρωτής υπουργός Μεταφορών, Γ. Κεφαλογιάννης, που, προς τιμήν του, παραιτήθηκε, τα περιγράφει αναλυτικά (επιστολή στην «Κυριακάτικη Ε», 20-06-10) τονίζοντας ότι «τότε δυστυχώς ξεκίνησε η μεγάλη διαπλοκή του πολιτικού μας συστήματος».
Δεν είναι η αφετηρία και των τωρινών ερευνών της εξεταστικής επιτροπής που λήγουν άδοξα σε ένα μήνα. Κανένα κόμμα δεν το ζήτησε – αφού όλα έχουν λερωμένη τη φωλιά τους…
Μετά και την παρέμβαση Πολάκη κατά Κοτρώτσου πρόκειται για φυσιολογική συνέχει η ίδρυση των αριστερόστροφων (ΜΕΑ/ΤΕΑ). Στόχος τους θα είναι να εντοπίζουν τους αντιφρονούντες του καθεστώτος και να τους οδηγούν στη φυλακή.
Άγνωστα στοιχεία για την ιστορία και τη δράση των περίφημων Μονάδων και Ταγμάτων Εθνοφυλακής Αμύνης (ΜΕΑ/ΤΕΑ), από την ίδρυσή τους κατά τον Εμφύλιο πόλεμο ως τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, είχε φέρει στη δημοσιότητα η αποκαλυπτική έρευνα του δημοσιογράφου Γιάννη Ράγκου, η οποία δημοσιεύτηκε σε παλαιότερο τεύχος του περιοδικού «Ιστορία Εικονογραφημένη».
Τα ΜΕΑ/ΤΕΑ, που λανθασμένα αναφέρονται συχνά ως Τάγματα Εθνικής Ασφαλείας, αποτέλεσαν σημείο αναφοράς σε όλη την ελληνική επικράτεια -εκτός των μεγάλων αστικών κέντρων- για τουλάχιστον τρεις δεκαετίες μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και διαδραμάτισαν καίριο ρόλο στις εγχώριες στρατιωτικές και πολιτικές εξελίξεις της περιόδου, ενώ ταυτόχρονα έγιναν ένα προνομιακό πεδίο εφαρμογής των ιδεολογικών επιλογών του ελληνικού κράτους στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και κατά τα μετεμφυλιακά χρόνια. Δημιουργήθηκαν τον Σεπτέμβριο του 1948 με απόφαση του ΓΕΣ και αποτέλεσαν τη συνέχεια των Μονάδων Ασφαλείας (ή Αυτασφαλείας) Υπαίθρου (οι διαβόητοι ΜΑΥδες) και των Μικτών Αποσπασμάτων Διώξεως (ΜΑΔ), τα οποία είχαν συγκροτηθεί από άντρες παραστρατιωτικών και εθνικιστικών οργανώσεων που δρούσαν από την εποχή της Κατοχής. Τα ΜΕΑ/ΤΕΑ αναπτύχθηκαν κυρίως στα χωριά και τις κωμοπόλεις, καθώς στις μεγάλες πόλεις την ευθύνη της ασφάλειας είναι η Αστυνομία ή η Χωροφυλακή και βασικός ρόλος τους ήταν εμπέδωση του εμφυλιοπολεμικού κλίματος εις βάρος της Αριστεράς.
Στο ρεπορτάζ δημοσιεύονται απόρρητα στρατιωτικά έγγραφα, άγνωστες επιστολές και αδημοσίευτες έως σήμερα αναφορές σχετικά με τη συμμετοχή του αμερικανικού παράγοντα στη συγκρότησή τους και επισημαίνονται αθέατες πτυχές της δράσης τους στην τελευταία φάση του Εμφυλίου πολέμου και κατά τη δεκαετία του ’50. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στην επισημοποίησή τους με το νόμο 1707 τον Μάρτιο του 1951, ικανοποιώντας πάγιο αίτημα της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων και του παραστρατιωτικού ΙΔΕΑ, αλλά και στον ρόλο που τους επιφύλασσε η μυστική συμφωνία του 1955 για την επιχείρηση «Κόκκινη Προβιά», η οποία εντασσόταν στο πανευρωπαϊκό αντικομμουνιστικό δίκτυο «Stay Behind» που είχαν εκπονήσει το ΝΑΤΟ και η CIA. Άλλωστε, όπως αναφερόταν στον σχετικό στρατιωτικό κανονισμό ΣΚ-522 (1956) αποστολή των ΤΕΑ ήταν, μεταξύ άλλων «η εσωτερική ασφάλεια της χώρας, ήτοι η μη αναμόλυνσις της ΕΛΛΑΔΟΣ από του Κ/Συμμοριτισμού, η αντιμετώπισις εχθρικών αεραγημάτων και η εξασφάλισις της ησυχίας των κατοίκων της υπαίθρου από κακοποιά, εγκληματικά και αναρχικά στοιχεία εν στενή συνεργασία μετά της Χωρ/κής τόσον εν ειρήνη όσον και εν πολέμω».
Σημαντική «τομή» στην ιστορία των ΤΕΑ αποτελούν οι εκλογές του Οκτωβρίου του 1961, που σημαδεύτηκαν από όργιο «βίας και νοθείας» και οδήγησαν στην κήρυξη του «ανένδοτου αγώνα» εκ μέρους της Ένωσης Κέντρου και της ΕΔΑ. Όπως αναφέρεται στην έρευνα του Γ. Ράγκου, τα ΤΕΑ είχαν επιφορτιστεί με το καθήκον της διενέργειας «φαιάς προπαγάνδας», της διανομής διαφωτιστικού υλικού, της σύνταξης καταλόγων αριστερών στην περιοχή ευθύνης τους, της συγκέντρωσης και διασταύρωσης πληροφοριών, καθώς και της άσκησης πιέσεων προς τους ψηφοφόρους της ΕΔΑ και της Ένωσης Κέντρου, ενώ άντρες τους κατηγορήθηκαν για τη δολοφονία μέλους της ΕΔΑ, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, υπόθεση που πάντως δεν διαλευκάνθηκε.
Μετά το 1964, η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου αποπειράθηκε να προχωρήσει σε ορισμένες δειλές προσπάθειες ώστε να ελέγξει τη δράση των ΤΕΑ, οι οποίες εντούτοις προσέκρουσαν στις πάγιες αντιλήψεις του Παλατιού και της στρατιωτικής ηγεσίας για τη σημασία τους. Τα γεγονότα αυτά καταγράφηκαν και σε εκθέσεις αμερικανικών υπηρεσιών, που βλέπουν το φως για πρώτη φορά στο δημοσίευμα της «Ιστορίας Εικονογραφημένης».
Τρεις μήνες μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, το ΓΕΣ με διαταγή του μετονόμασε τα ΤΕΑ σε Τάγματα Εθνοφυλακής (ΤΕ) με την προσθήκη του τοπωνυμίου όπου βρισκόταν η έδρα του Τάγματος. Το 1970, με Νομοθετικό Διάταγμα (ΝΔ 485), καταργήθηκε ο νόμος 1707/1951 και καθορίστηκε το νέο πλαίσιο λειτουργίας των ΤΕ, που θεωρούνταν συνέχεια των ΤΕΑ και χαρακτηρίζονταν ως «οργανική ένοπλος δύναμις του Στρατού» και «ειδικαί Στρατιωτικαί Μονάδαι». Όπως ήταν φυσικό, αποστολή τους κατά την περίοδο ειρήνης, παρέμεινε μεταξύ άλλων «η συμβολή εις την διατήρησιν και εξασφάλισιν της εσωτερικής ασφαλείας της Χώρας» καθώς και «η εξασφάλισις της περιοχής των εκ πάσης κομμουνιστικής ή αναρχικής ενεργείας ως και πάσης φύσεως και μορφής εχθρικής ενεργείας». Ο σταδιακός εκδημοκρατισμός του Ταγμάτων Εθνοφυλακής επήλθε μετά την Μεταπολίτευση το 1974, ενώ το 1982 το σώμα μετονομάστηκε σε Εθνοφυλακή. πηγή
Τρεις μήνες μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, το ΓΕΣ με διαταγή του μετονόμασε τα ΤΕΑ σε Τάγματα Εθνοφυλακής (ΤΕ) με την προσθήκη του τοπωνυμίου όπου βρισκόταν η έδρα του Τάγματος. Το 1970, με Νομοθετικό Διάταγμα (ΝΔ 485), καταργήθηκε ο νόμος 1707/1951 και καθορίστηκε το νέο πλαίσιο λειτουργίας των ΤΕ, που θεωρούνταν συνέχεια των ΤΕΑ και χαρακτηρίζονταν ως «οργανική ένοπλος δύναμις του Στρατού» και «ειδικαί Στρατιωτικαί Μονάδαι». Όπως ήταν φυσικό, αποστολή τους κατά την περίοδο ειρήνης, παρέμεινε μεταξύ άλλων «η συμβολή εις την διατήρησιν και εξασφάλισιν της εσωτερικής ασφαλείας της Χώρας» καθώς και «η εξασφάλισις της περιοχής των εκ πάσης κομμουνιστικής ή αναρχικής ενεργείας ως και πάσης φύσεως και μορφής εχθρικής ενεργείας». Ο σταδιακός εκδημοκρατισμός του Ταγμάτων Εθνοφυλακής επήλθε μετά την Μεταπολίτευση το 1974, ενώ το 1982 το σώμα μετονομάστηκε σε Εθνοφυλακή. πηγή
0 comments:
Πείτε μας την γνώμη σας
Έχετε κάτι να μας'προτείνετε ... !