Ό,τι, άρα, αντιμετωπίζει η Ελλάς την τελευταία οκταετία δεν είναι κρίση. Είναι κατάσταση.
Είναι αδυναμία προσαρμογής στο επίπεδο της Ευρωζώνης.
του Γιώργου Κ. Στεφανάκη*
Περάσαμε εκεί με τα θλιβερής μνήμης greekstatistics. Κουκουλώσαμε τις ελλείψεις με άφθονο δανεισμό. Υπερβήκαμε το όριο.
Έσκασε η φούσκα. Την οικονομική κατάρρευση ακολούθησε η πολιτισμική αποκόλληση.
ΙΙ. Ουδεμία χώρα της Ευρωζώνης: α) Επιβάλει φυλάκιση για μη εξόφληση χρέους, β) Θέτει, ως προϋπόθεση προσφυγής στο δικαστήριο, την προηγούμενη πληρωμή του 20% της οφειλής, πλέον προστίμων και προσαυξήσεων, δηλαδή – πρακτικά – την προκαταβολή όλου του χρέους (!!!), γ) Επιτρέπει την διοικητική επιβολή προσαυξήσεων επί οφειλής που δεν έχει δικαστικά βεβαιωθεί.
Ό,τι – άνω – στην Ευρωζώνη είναι ανήκουστο, αποτελεί εδώ κρατική πρακτική. Ο οφειλέτης φόρου πάει φυλακή.
Χωρίς προπληρωμή δεν εξετάζεται δικαστικά η φορολογική προσφυγή. Οι διοικητικές προσαυξήσεις συχνά διπλασιάζουν την οφειλή.
Η ζωή του Έλληνα φορολογικού υπόλογου είναι μαρτυρική. Τα άνω ευρωπαϊκώς ανεπίτρεπτα τέθηκαν υπό τον έλεγχο του Συμβουλίου Επικρατείας.
Το Δικαστήριο, σε κακίστη στιγμή του, εξέδωσε την υπ΄αριθμ. 1496/2014 απόφαση. Δεν εξέτασε την ουσία. Επικαλέσθηκε λόγο τυπικό. Θύμισε – πολύ – τον Πόντιο Πιλάτο.
Βαρύτατη στρέβλωση είναι ότι ο δικαστής έχει καταστεί μέρος του προβλήματος. Εν ενεργεία ή απόμαχος συντηρείται από το δημόσιο ταμείο.
Η ολοκληρωτική πτώχευση του κράτους δεν έχει αποκλεισθεί. Ο πολίτης αντιδικώντας φορολογικά τελεί υπό απειλή μεροληψίας του κριτή (!!!).
Είδαμε πρόσφατα γενναίες φορολογικές αποφάσεις. Όμως δεν μεταβάλουν την ουσία του ζητήματος. Ο δικαστής παραμένει υλικά εξαρτημένος από το δημόσιο ταμείο. Ακολουθεί το κερασάκι.
Είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα και κατά τούτο: Το δημόσιο δεν εξοφλεί τους πιστωτές του. Άρα και η επιδίκαση υπέρ του πολίτη σχετική έχει αξία.
Ο πολίτης και δικαιωμένος δεν γνωρίζει αν (και πότε) θα εισπράξει ό,τι – μάλιστα – αχρεωστήτως έχει καταβάλει για να γίνει η δίκη που κέρδισε (!).
Διάπλατα ανοικτός έχει γίνει ο δρόμος για “τακτοποιήσεις” κάτω από το τραπέζι. Εκεί ο λόγος τηρείται. Οι πληρωμές εκτελούνται (!!!).
ΙΙΙ. Άκρατος είναι ο βιούμενος παραλογισμός. Ο επιτηδευματίας έχει πέσει έξω. Εάν όμως δεν πληρώσει ελάχιστο, έστω, δημόσιο χρέος καταδικάζεται.
Αντιθέτως ο πολιτικός που υποσχέθηκε“άρνηση” πληρωμής εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δημοσίου χρέους, προς τους πιστωτές, έγινε πρωθυπουργός (!).
Η άρνηση καταβολής ίδιας υφής οφειλής άγει και προς την φυλακή και προς την δόξα. Εννοείται την ηροστράτια.
IV.Τον Αύγουστο 2018 εκπνέει το τρέχον πρόγραμμα ελληνικής στήριξης. Αρμοδίως δηλώνεται πως κλίνει ο κύκλος των μνημονίων …«… με αυτοδύναμη έξοδο στις αγορές …»… Εκεί, άρα, θ΄αναζητούμεεφ΄εξής τα αναγκαία “ευρώ”. Και αυτό με ψηλά επιτόκια ώστε να προτιμηθούμε.
● Σε απλά ελληνικά: η πλέον αδύναμη χώρα, θα δανείζεται ακριβώτερα, απ΄όλες τις λοιπές. Και, έτσι, οι διοικούντες θα ισχυρίζονται ότι έχουν αποκαταστήσει την θέση μας στην Ευρωζώνη.
*Νομικός
Περάσαμε εκεί με τα θλιβερής μνήμης greekstatistics. Κουκουλώσαμε τις ελλείψεις με άφθονο δανεισμό. Υπερβήκαμε το όριο.
Έσκασε η φούσκα. Την οικονομική κατάρρευση ακολούθησε η πολιτισμική αποκόλληση.
ΙΙ. Ουδεμία χώρα της Ευρωζώνης: α) Επιβάλει φυλάκιση για μη εξόφληση χρέους, β) Θέτει, ως προϋπόθεση προσφυγής στο δικαστήριο, την προηγούμενη πληρωμή του 20% της οφειλής, πλέον προστίμων και προσαυξήσεων, δηλαδή – πρακτικά – την προκαταβολή όλου του χρέους (!!!), γ) Επιτρέπει την διοικητική επιβολή προσαυξήσεων επί οφειλής που δεν έχει δικαστικά βεβαιωθεί.
Ό,τι – άνω – στην Ευρωζώνη είναι ανήκουστο, αποτελεί εδώ κρατική πρακτική. Ο οφειλέτης φόρου πάει φυλακή.
Χωρίς προπληρωμή δεν εξετάζεται δικαστικά η φορολογική προσφυγή. Οι διοικητικές προσαυξήσεις συχνά διπλασιάζουν την οφειλή.
Η ζωή του Έλληνα φορολογικού υπόλογου είναι μαρτυρική. Τα άνω ευρωπαϊκώς ανεπίτρεπτα τέθηκαν υπό τον έλεγχο του Συμβουλίου Επικρατείας.
Το Δικαστήριο, σε κακίστη στιγμή του, εξέδωσε την υπ΄αριθμ. 1496/2014 απόφαση. Δεν εξέτασε την ουσία. Επικαλέσθηκε λόγο τυπικό. Θύμισε – πολύ – τον Πόντιο Πιλάτο.
Βαρύτατη στρέβλωση είναι ότι ο δικαστής έχει καταστεί μέρος του προβλήματος. Εν ενεργεία ή απόμαχος συντηρείται από το δημόσιο ταμείο.
Η ολοκληρωτική πτώχευση του κράτους δεν έχει αποκλεισθεί. Ο πολίτης αντιδικώντας φορολογικά τελεί υπό απειλή μεροληψίας του κριτή (!!!).
Είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα και κατά τούτο: Το δημόσιο δεν εξοφλεί τους πιστωτές του. Άρα και η επιδίκαση υπέρ του πολίτη σχετική έχει αξία.
Ο πολίτης και δικαιωμένος δεν γνωρίζει αν (και πότε) θα εισπράξει ό,τι – μάλιστα – αχρεωστήτως έχει καταβάλει για να γίνει η δίκη που κέρδισε (!).
Διάπλατα ανοικτός έχει γίνει ο δρόμος για “τακτοποιήσεις” κάτω από το τραπέζι. Εκεί ο λόγος τηρείται. Οι πληρωμές εκτελούνται (!!!).
ΙΙΙ. Άκρατος είναι ο βιούμενος παραλογισμός. Ο επιτηδευματίας έχει πέσει έξω. Εάν όμως δεν πληρώσει ελάχιστο, έστω, δημόσιο χρέος καταδικάζεται.
Αντιθέτως ο πολιτικός που υποσχέθηκε“άρνηση” πληρωμής εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δημοσίου χρέους, προς τους πιστωτές, έγινε πρωθυπουργός (!).
Η άρνηση καταβολής ίδιας υφής οφειλής άγει και προς την φυλακή και προς την δόξα. Εννοείται την ηροστράτια.
IV.Τον Αύγουστο 2018 εκπνέει το τρέχον πρόγραμμα ελληνικής στήριξης. Αρμοδίως δηλώνεται πως κλίνει ο κύκλος των μνημονίων …«… με αυτοδύναμη έξοδο στις αγορές …»… Εκεί, άρα, θ΄αναζητούμεεφ΄εξής τα αναγκαία “ευρώ”. Και αυτό με ψηλά επιτόκια ώστε να προτιμηθούμε.
● Σε απλά ελληνικά: η πλέον αδύναμη χώρα, θα δανείζεται ακριβώτερα, απ΄όλες τις λοιπές. Και, έτσι, οι διοικούντες θα ισχυρίζονται ότι έχουν αποκαταστήσει την θέση μας στην Ευρωζώνη.
*Νομικός
0 comments:
Πείτε μας την γνώμη σας
Έχετε κάτι να μας'προτείνετε ... !