Κωνσταντίνα: Με τη Βίσση δεν είχαμε καλό κλίμα μεταξύ μας

Η Κωνσταντίνα ξεδιπλώνει στην «Espresso» στιγμές από τη μακρόχρονη επαγγελματική πορεία της
❱❱ «Ο πατέρας μου συνελήφθη
το 1974 από τους Τούρκους και από τότε τον ψάχνουμε σε κάποιον ομαδικό τάφο»

Από τον
ΑΛΚΙΝΟΟ ΜΠΟΥΝΙΑ

Η Κωνσταντίνα, η τραγουδίστρια με τη μελωδική φωνή, είναι αυτό που λέμε αυτοδημιούργητη! Τη δεκαετία του ’80 «πάλεψε» μαζί με τον πρώτο σύζυγό της και παραγωγό της Παναγιώτη Μαθιέλη να τραγουδήσει κομμάτια που έχουν μείνει κλασικά, αλλά και να χτίσει μια λαμπρή καριέρα.


Μιλώντας στην «Espresso», ξεδιπλώνει στιγμές από τη μακρόχρονη επαγγελματική πορεία και τη ζωή της, που, όπως λέει, την κάνουν να αισθάνεται «γεμάτη» και να χαμογελάει πάντα!



Μίλησέ μου για τα παιδικά σου χρόνια στην Κύπρο...
Γεννήθηκα στη Λευκωσία, σε μια οικογένεια με πέντε παιδιά: τρία κορίτσια και δύο αγόρια. Μπορεί να ήμασταν φτωχοί, αλλά μας συνέδεε η αγάπη. Το μεγάλο μας δράμα προκλήθηκε με τον πόλεμο που ξέσπασε το 1974, όταν ο πατέρας μας συνελήφθη από τους Τούρκους και -δυστυχώς- είναι ακόμη αγνοούμενος. Αυτό με σημάδεψε από παιδί. Ο πατέρας μου ήταν πολύ δυναμικό άτομο, το πρότυπό μου. Τον έχασα όταν τον είχα ανάγκη και μου λείπει μια ζωή. Ζητούμε εναγωνίως να τον βρούμε σε κάποιον ομαδικό τάφο.

Από παιδάκι είχες καλλιτεχνική κλίση;
Ναι, έπαιζα κιθάρα και μαντολίνο, αλλά δεν είχα σκοπό να ακολουθήσω το επάγγελμα της τραγουδίστριας. Προσανατολιζόμουν να γίνω γυμνάστρια. Ομως ο μεγαλύτερος αδελφός μου, ο Πανίκος, που ασχολιόταν με το τραγούδι, με επηρέασε. Πήγαινα στην πρώτη γυμνασίου, όταν άρχισα να εμφανίζομαι μαζί του τραγουδώντας και παίζοντας κιθάρα σε διάφορες εκδηλώσεις. Η πρώτη μας δουλειά μαζί με τον αδελφό μου ως ντουέτο στην Αθήνα ήταν δύο χρόνια μετά την εισβολή στην Κύπρο, στην μπουάτ Θεμέλιο, με τη Χαρούλα Αλεξίου και τον Γιώργο Νταλάρα. Στο σχήμα μάς πρότεινε η Χαρούλα, η οποία μας είχε δει σε εμφανίσεις μας στην Κύπρο και μας είχε πει «αν ποτέ έρθετε στην Αθήνα, ελάτε να με βρείτε».



Γιατί άργησες να μπεις στη δισκογραφία;
Τραγουδούσα σε κέντρα και ήμουν πρώτο όνομα σε καλά σχήματα, όπως με τον Πάριο, τη Μαρινέλλα, τη Μοσχολιού, τον Χατζή και τόσους άλλους καλούς συναδέλφους, κι ας μην είχα δικά μου τραγούδια. Καθυστέρησα 10 χρόνια να βγάλω δικό μου δίσκο, λόγω του πλούσιου ρεπερτορίου μου που περιε-λάμβανε ξένα, μοντέρνα, λαϊκά, τραγούδια του Νέου Κύματος, τα πάντα.

Οι δισκογραφικές όπου είχα απευθυνθεί μου έλεγαν «δεν ξέρουμε πού να σε κατατάξουμε». Τελικά με τη βοήθεια του Παναγιώτη Μαθιέλη, του πρώτου άντρα μου, που παράλληλα ήταν συνθέτης και παραγωγός μου, συναντήσαμε τον Μάριο Τόκα, ό,τι καλύτερο για να κάνω τον πρώτο μου δίσκο. Με τον Μάριο δουλέψαμε για δύο χρόνια σε συναυλίες και μετά κάναμε τον δίσκο που λέγεται «Τραγούδια για την Κωνσταντίνα», σε μουσική δική του και στίχους Σαράντη Αλιβιζάτου. Ο δίσκος αυτός, του 1987, περιλαμβάνει και το κλασικό κομμάτι μου «Θάλασσες».



Και μετά έγινες η μεγάλη φίρμα, με τα μεγάλα σουξέ και τις λαμπερές εμφανίσεις σε μεγάλα νυχτερινά μαγαζιά. Στον «Διογένη» σε θυμάμαι τη μία σεζόν να τραγουδάς πάνω σε άλογο και την άλλη σε πίστα διαμορφωμένη σε παγοδρόμιο...
Τότε με το άλογο ήταν κάτι χιουμοριστικό που σκεφτήκαμε. Εβγαινα τραγουδώντας το κομμάτι μου «Θα φύγω με τους φίλους μου για Κάιρο» και ήμουν στο ίδιο σχήμα με τον Λευτέρη Πανταζή, τον Γιάννη Ζουγανέλη, τον Σάκη Μπουλά και τον Λάκη Παπαδόπουλο. Οσο για το παγοδρόμιο, έβγαινα και τραγουδούσα το «Don’ t cry for me Argentina» και στη συνέχεια χόρευα πάνω σε γόβες με καρφιά για να μην πέφτω. Τότε δουλεύαμε στα κέντρα έξι φορές την εβδομάδα και όχι δύο ή μία μέρα που δουλεύουμε σήμερα. Επίσης είχαμε πάρα πολύ κόσμο που ερχόταν να μας δει και να μας ακούσει, ο οποίος διασκέδαζε πραγματικά μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Χρυσές εποχές, θα έλεγα, της νυχτερινής Αθήνας!

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90 ήσουν στα φόρτε σου. Ολοι οι δίσκοι σου γίνονταν χρυσοί και πλατινένιοι με 100.000 αντίτυπα και πάνω.
Το 1993 κυκλοφόρησα έναν πολύ αγαπημένο μου δίσκο, με τον τίτλο «Η καρδιά μου τραγουδά τη Μεσόγειο», με παραδοσιακά τραγούδια της Μεσογείου, σε στίχους της Τασούλας Θωμαΐδου. Ενεκα αυτού του δίσκου με επέλεξαν ως την Ελληνίδα τραγουδίστρια με απήχηση στο ευρωπαϊκό κοινό και με προσκάλεσαν στο Παρίσι, όπου συναντήθηκα με τις συναδέλφους εκπροσώπους των άλλων ευρωπαϊκών χωρών και φωτογραφηθήκαμε για ένα αναμνηστικό λεύκωμα.



Στις σημαντικές συνεργασίες σου είναι κι αυτή με τον διεθνούς φήμης Ελληνα συνθέτη Yiannis.
Μια σπουδαία συνεργασία, από την οποία προέκυψε το περίφημο κομμάτι «Μια Ελλάδα φως», που για μένα είναι ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που έχουν γραφτεί για την Ελλάδα μας. Απόδειξη, ότι το τραγούδι αυτό επιλέγεται σήμερα από τους δασκάλους για τις μαθητικές γιορτές κι έτσι έχω θαυμάστριες και θαυμαστές ακόμη και μικρά παιδιά. Μάλιστα, πρόσφατα σε μια live εμφάνισή μου μια κυρία έφερε την κορούλα της -που με άκουγε σε αυτό το τραγούδι στο σχολείο της- να με γνωρίσει. Κι αυτό είναι πολύ τιμητικό για μένα!

Εκείνη την περίοδο, στη μεγάλη σου άνθηση, έκανες τον δεύτερο γάμο σου με τον οδοντίατρο Βασίλη Δουκάκη.
Ναι. Με τον Βασίλη έχουμε μια κόρη, το Χριστινάκι μας, που σήμερα είναι 22 χρονών και σπουδάζει ναυτιλιακά.



Τι συνέβη και κάποια στιγμή άρχισες να πατάς «φρένο» σε ό,τι αφορά τα καλλιτεχνικά σου βήματα;
Το 1995, που γέννησα το παιδί μου, άρχισα να χαλαρώνω επαγγελματικά για να ασχοληθώ μαζί του. Από την άλλη, ήταν τότε που άρχισε να αλλάζει η δισκογραφία και η αλήθεια είναι πως γράφονταν τραγούδια τα οποία δεν μου άρεσαν πολύ για να τα τραγουδήσω σε δίσκο.

Από την άλλη, οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί στην πλειονότητά τους άρχισαν να παίζουν τραγούδια που δεν ήταν της αρεσκείας τους, όπως έκαναν οι παλιοί, αλλά τραγούδια που τους επιβάλλει ο εκάστοτε σταθμός μέσω της γνωστής play list. Εγώ δεν έχω παράπονο, γιατί παίζονται τα παλιά τραγούδια μου στο ραδιόφωνο. Ομως ακόμη και οι λεγόμενοι επίκαιροι τραγουδιστές δεν παίζονται στο ραδιόφωνο λόγω αυτής της λίστας... Επίσης οι δισκογραφικές εταιρίες έχασαν τη δύναμή τους και τα cd -που πλέον είναι χρηματοδοτούμενα από τους ίδιους τους καλλιτέχνες- πωλούνται συνήθως μέσα σε κυριακάτικες εφημερίδες. Με δυο λόγια, άλλαξε τελείως η δισκογραφία!



Με τη συμπατριώτισσά σου Αννα Βίσση συναντηθήκατε κάποτε επαγγελματικά και, επειδή έχω γράψει τη βιογραφία της, γνωρίζω καλά πως η συνεργασία σας δεν ήταν ό,τι καλύτερο...

Με την Αννα συναντηθήκαμε στην πρώτη μου δουλειά στην Αθήνα με την Αλεξίου και τον Νταλάρα αλλά και το 1985 σε ένα σχήμα, στη Θεσσαλονίκη, με τη Μαρινέλλα και τη Μοσχολιού. Εγώ τότε δεν είχα δισκογραφία και σε αυτό το σχήμα κάναμε με την Αννα τις «Αδελφές Τατά». Ναι, είναι αλήθεια πως με τη Βίσση δεν είχαμε καλό κλίμα μεταξύ μας, ενώ η Μαρινέλλα με υποστήριζε.

Συνεχίζεις να είσαι στις επάλξεις. Τι κάνεις τώρα;
Κάνω εμφανίσεις σε όλη την Ελλάδα με ένα γκρουπ που έχω φτιάξει με τέσσερα ταλαντούχα παιδιά, τα οποία τραγουδάνε και παίζουν κι από τρία όργανα ο καθένας. Επίσης ετοιμάζω ένα νέο cd με τη στήριξη της Heaven και γι’ αυτό την ευχαριστώ πολύ!



Δηλώνεις ευχαριστημένη από την καριέρα σου και τη ζωή σου;
Είμαι αυτοδημιούργητη. Μέσα από τη δουλειά μου, που μου αρέσει και με αναζωογονεί, γνώρισα διάφορες χώρες αλλά και τον Ελληνισμό σε όλη την υφήλιο. Εζησα τις χρυσές εποχές του τραγουδιού, δούλεψα πολύ, έκανα την καριέρα που ήθελα κι έβγαλα αρκετά χρήματα. Ευχαριστώ τον Θεό και τον κόσμο για ό,τι έκανα και κάνω στο τραγούδι! Αισθάνομαι ευγνώμων και γεμάτη σε όλα μου. Δεν κρατάω κακίες σε κανέναν και γι’ αυτό δεν έχω χάσει το χαμόγελό μου.    πηγή