ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΣΕ 19 ΧΩΡΕΣ: Η πιο «ωμή» ταινία στην ιστορία του σινεμά που κανείς δεν έχει δει μέχρι τέλους

Στον ιδιαίτερο κόσμο των horror ταινιών υπάρχει μια πολύ ειδική υποκατηγορία ταινιών που θεωρείται θρυλική. Είναι οι λεγόμενες «Snuff movies».

Στην πραγματικότητα, οι Snuff ταινίες… δεν υπάρχουν.

Είναι ένας αστικός μύθος. Μια φήμη που λέει πως υπάρχουν ορισμένες horror ταινίες που το υλικό τους είναι αληθινό και όχι αποτέλεσμα μυθοπλασίας. Πως οι δολοφονίες, οι νεκροί, τα αίματα που πετάγονται και όλο το σπλάτερ υλικό που υπάρχει σε κάθε horror ταινία, σε αυτές είναι τις ταινίες είναι αληθινό.
Πως κάποιοι παρανοϊκοί σκηνοθέτες, στην προσπάθειά τους να κάνουν εντελώς ρεαλιστική την ταινία τους, αποφάσισαν να δείξουν αληθινούς φόνους.

Αποδεδειγμένα, για όποια ταινία και αν ακούστηκε αυτό, η φήμη κατέρρευσε σχετικά άμεσα. Η δεκαετία του ’70 υπήρξε τόσο πρωτοποριακή στο θέμα των οπτικών εφέ που ορισμένες horror ταινίες πήραν άμεσα τον χαρακτηρισμό Snuff από το κοινό.

Οι δημιουργοί, με δεδομένο πως μια τέτοια φήμη γιγάντωνε αντίστοιχα και τη φήμη των ταινιών τους, απέφευγαν να διαψεύσουν (αλλά και να επιβεβαιώσουν) πως είναι σαδιστές που γύρισαν μια ταινία με κανονικές δολοφονίες. Σύντομα, ωστόσο, η φήμη κατέρρεε και γινόταν μια θεωρία συνωμοσίας.
Όμως υπήρξε μια ταινία που δεν γλύτωσε έτσι εύκολα από αυτή τη φήμη.

Λεγόταν «Cannibal Holocaust», γνωστό και ως «Το ολοκαύτωμα των κανίβαλων» και ήταν μια ιταλική horror ταινία που βγήκε στο σινεμά το 1980.
Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός κινηματογραφικού συνεργείου που πηγαίνει σε μια ζούγκλα κάπου στον Αμαζόνιο για να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ. Οι ιθαγενείς που συναντούν ωστόσο οι πρωταγωνιστές δεν έχουν τόσο φιλικές διαθέσεις και βλέπουν τους δυτικούς τύπους που μόλις έχουν φτάσει στα μέρη τους ως τα τέλεια γεύματα.
Σύντομα γίνεται κατανοητό πως αυτή η άγρια φυλή που έχουν συναντήσει οι πρωταγωνιστές είναι μια μια φυλή κανιβάλων και τελικά, όπως εύκολα μπορεί να μαντέψει όποιος έχει δει έστω και μια φορά στη ζωή του horror film, γίνεται ο κακός χαμός, με τους ιθαγενείς να κυνηγάνε τους απρόσκλητους ξένους και κάποιοι από τους τελευταίους να γίνονται γεύματα στις κοιλιές τους.

Η ταινία έμοιαζε τόσο ρεαλιστική που σε αντίθεση με άλλες επονομαζόμενες «Snuff movies», συντήρησε για πάρα πολλά χρόνια τον μύθο της. Μερικοί μάλιστα, ακόμα και σήμερα δεν είναι σίγουροι πως αυτά που δείχνει η ταινία είναι όντως αποτέλεσμα οπτικών εφέ και όχι αληθινός κανιβαλισμός.
Όταν το κοινό του 1980 είδε στο σινεμά «Cannibal Holocaust» το σοκ ήταν αληθινά πρωτόγνωρο και δεν μπορούσε να συγκριθεί με τίποτα από όσα είχαν προηγηθεί.

Ο κόσμος έβγαινε αποτροπιασμένος έξω από τις κινηματογραφικές αίθουσες, έκανε εμετό με αυτά που έβλεπε στο πανί και πάρα πολύ σύντομα το «Cannibal Holocaust» άρχισε να θεωρείται η απόλυτη Snuff ταινία.
Οι πρωταγωνιστές της άλλωστε δεν ήταν μεγάλοι αστέρες του σινεμά, αλλά ηθοποιοί άγνωστοι που κανείς δεν θυμόταν να τους είχε ξαναδεί στη μεγάλη οθόνη: εύκολα θα μπορούσαν να έχουν πέσει αληθινά θύματα της ταινίας και να είχαν… φαγωθεί μπροστά στην κάμερα για τις ανάγκες του σεναρίου.

Το ίδιο ίσχυε, όμως, και με τους ιθαγενείς: έμοιαζε τόσο αληθοφανής η κινηματογράφησή του,ς ενώ κάποιες σφαγές ζώων επί της οθόνης που οι τελευταίοι έκαναν (ειδικά μια κλασική, πλέον, σκηνή με τη σφαγή ενός πιθήκου…) ήταν σαν να αναβλύζουν κανονικό αίμα.
Άλλωστε, τα ονόματα των ηθοποιών που υποτίθεται πως υποδύονταν τους ιθαγενείς δεν αναφέρονταν καν στους τίτλους τέλους και αφού κάποιος το παρατήρησε αυτό, το συμπέρασμα βγήκε: ήταν ξεκάθαρο πως είχαμε να κάνουμε με αληθινούς κανιβάλους.

Η ταινία δέχθηκε άπειρη λογοκρισία. Όσο περισσότερο μεγάλωνε η φήμη της τόσο περισσότερο αυξανόταν και η λογοκρισία που δεχόταν.
Σε πολλές χώρες παίχτηκε με τις πιο χαρακτηριστικά βίαιες σκηνές της να λείπουν ενώ η προβολή της απαγορεύτηκε ολοκληρωτικά σε 19 χώρες.

Ο Ροτζέριο Ντεοντάντο, σκηνοθέτης της ταινίας, από εκεί που απολάμβανε τους μύθους για την δημιουργία του βρέθηκε να απολογείται στα δικαστήρια για αυτή και μπροστά στην απειλή της φυλάκισης αναγκάστηκε να πει μια αλήθεια που έπρεπε να μοιάζει αυτονόητη: κανένας άνθρωπος δεν… φαγώθηκε κατά τα γυρίσματα.



Ο Ντεοντάντο πάντως παραδέχθηκε πως ορισμένες σφαγές ζώων από τους ιθαγενείς ήταν όντως αληθινές, γεγονός που τον έφερε αντιμέτωπο με τις φιλοζωικές οργανώσεις για χρόνια, καθώς και ότι οι ιθαγενείς δεν ήταν ηθοποιοί αλλά μια αληθινή φυλή που ωστόσο ήταν πέρα για πέρα φιλική και δέχθηκε να κινηματογραφηθεί.

Για να είμαστε ειλικρινείς, όσοι δεν ζούσαμε καν την εποχή που είχε βγει η ταινία, θα πρέπει να μας φαίνεται λίγο αστείο όλο αυτό.

Ηorror ταινίες που έχουν βγει μέσα στα 00s μοιάζουν πολύ πιο αληθοφανείς από ορισμένες σκηνές του «Cannibal Holocaust», ενώ είναι χαρακτηριστικό πως πρόσφατα ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός Έλι Ροθ, στενά συνδεδεμένος με την horror κουλτούρα και δημιουργός των δυο «Hostel», δήλωσε πως συνάντησε εκ νέου αυτή τη φυλή, πρόβαλλε στα σημερινά μέλη της το «Cannibal Holocaust» και αυτά… γελούσαν με αυτό που έβλεπαν επί της οθόνης και αναρωτιόντουσαν πώς γίνεται κάποτε, κάποιοι πολιτισμένοι να πίστεψαν πως αυτές οι σκηνές είναι αληθινές.

Αν κάνετε λίγη ησυχία, μπορείτε σχεδόν ν’ ακούσετε τον όρο «Snuff» να αφήνει τον επιθανάτιο ρόγχο του…  
πηγή