μου τον εννιάχρονο ακόμη γιο μου, περιμένοντας το μετρό να μας γυρίσει στο ξενοδοχείο. Σκασμένοι αμφότεροι φυσικά για το… δοκάρι του Μπουρούση, αλλά γοητευμένοι από τη συγκλονιστική αθλητική εμπειρία που είχαμε ζήσει.
«Ρε μπαμπά, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι; Δηλαδή εγώ την Κυριακή πρέπει να είμαι με την ΤΣΣΚΑ; Απαγορεύεται να είμαι με τον Παναθηναϊκό, με τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη;»…
Η ερώτηση ενός εννιάχρονου παιδιού, έμοιαζε με… χαστούκι στο πρόσωπό μου. Να νιώθει ένα μικρό παιδί ενοχές για τα συναισθήματά του. Του χάιδεψα το κεφάλι, του χαμογέλασα και του απάντησα: «Τι λες Νικόλα μου; Εννοείται θα είσαι με τον Παναθηναϊκό!»…
Πηγαίνοντας στο γήπεδο την Κυριακή, ανυπομονώντας να ζήσουμε άλλη μια μαγική βραδιά, ξεκίνησε μια αθλητική κουβέντα από αυτές που ονειρεύεται να έχει κάθε πατέρας – φίλαθλος με το παιδί του. Για ήρωες του χθες, ήρωες του σήμερα…
«Αλήθεια, μπαμπά, σε ποιους ανθρώπους με τους οποίους δεν έχεις μιλήσει ποτέ θα ήθελες να πάρεις συνέντευξη;» ήταν μια, ομολογώ, απρόσμενη ερώτηση.
Του απάντησα «από τον Πέτερ Σμάιχελ, τον Μάικλ Τζόρνταν και τον Παύλο Γιαννακόπουλο». Με κοίταξε με απορία. Για τους δύο πρώτους δεν αισθάνθηκε την παραμικρή έκπληξη, γνωρίζοντας την τρέλα που έχω μαζί τους. «Γιατί με τον κύριο Παύλο;»…
Με διέκοψε με απορία: «Ναι, αλλά ο κύριος Γιαννακόπουλος είναι πρόεδρος του Παναθηναϊκού. Δεν θέλει το κακό του Ολυμπιακού; Γιατί λες ότι αν δεν υπήρχε ο κύριος Παύλος ίσως να μην βρισκόμασταν στο Βερολίνο;»…
Το ένα χαστούκι, διαδεχόταν το άλλο. Η παιδική αθωότητα ξεγύμνωνε κομμάτι – κομμάτι έναν κόσμο… μίσους. «Μα ο κύριος Γιαννακόπουλος είναι πρόεδρος του Παναθηναϊκού. Δεν θέλει το κακό του Ολυμπιακού;»… Έτσι απλά. Έτσι απλά μπολιάζεται με δηλητήριο καθημερινά η σκέψη χιλιάδων παιδιών απ’ άκρη σε άκρη της Ελλάδας. Όσες προσπάθειες κι αν κάνει ένας γονιός, όταν το ευρύτερο περιβάλλον των social media, των ιστοσελίδων, του σχολείου, της ευρύτερης κοινωνίας κυριαρχείται από συναισθήματα μίσους και φανατισμού, είναι εξαιρετικά δύσκολο να μείνει ανεπηρέαστη η κρίση ενός μικρού παιδιού.
Καθίσαμε σε ένα παγκάκι έξω από την O2 Arena. Και άρχισα να του μιλάω για τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, το πως ονειρευόμουν εγώ να ζήσω μια μέρα τα ντέρμπι «αιωνίων», όχι μόνο ως δημοσιογράφος, αλλά και ως φίλαθλος. Να μπορώ να πηγαίνω στο γήπεδο με φίλους μου Παναθηναϊκούς, να μπορώ να χειροκροτήσω παίκτες όπως ο Διαμαντίδης ή ο Τσαρταρής και να τους βγάλω το καπέλο παραδεχόμενος την ανωτερότητά τους μετά από μια νίκη τους σε ντέρμπι, χωρίς να κινδυνεύω να θεωρηθώ βλάσφημος.
«Με ρώτησες πριν στο τρένο γιατί θα ήθελα να πάρω συνέντευξη από τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Γιατί Νικόλα μου, πρόκειται για έναν από τους σπουδαιότερος ανθρώπους που πέρασαν ποτέ από τον ελληνικό αθλητισμό. Όχι παράγοντες, από τους σπουδαιότερους ανθρώπους. Γιατί μέσα από την αγάπη του για τον Παναθηναϊκό δημιούργησε μια αθλητική αυτοκρατορία, που παρέσυρε ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ. Αν δεν είχε γίνει τόσο μεγάλος ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ, πιθανότατα να μην είχε λόγο να γίνει καλύτερος και ο Ολυμπιακός για να βρεθεί κι αυτός σε φάιναλ φορ Ευρωλίγκας. Να θυμάσαι πάντα κάτι Νικόλα. Στον αθλητισμό δεν υπάρχουν εχθροί. Υπάρχουν μόνο αντίπαλοι. Και ανεξαρτήτως τι ομάδα θα επιλέξεις να υποστηρίζεις μεγαλώνοντας, θα μάθεις πάντα να σέβεσαι τον αντίπαλό σου. Κι όσο καλύτερος θα γίνεται αυτός, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις να γίνεις καλύτερος κι εσύ. Ποτέ να μην εύχεσαι να δεις τον αντίπαλό σου να καταστρέφεται. Πάντα να εύχεσαι να τον βλέπεις καλύτερο. Γιατί τότε θα γίνεις κι εσύ καλύτερος. Και όταν καταφέρεις μια μέρα να τον κερδίσεις, θα αισθάνεσαι ότι έχεις κατακτήσει τον κόσμο»…
Ομολογώ ότι το… τσιπάκι της μνήμης που έχω στον εγκέφαλό μου είναι κατεστραμμένο. Δυσκολεύομαι να θυμηθώ πρόσωπα και γεγονότα, πόσο μάλλον λεπτομέρειες. Σήμερα το πρωί, όμως, μόλις πληροφορήθηκα την είδηση για το θάνατο του Παύλου Γιαννακόπουλου, όλες αυτές οι συζητήσεις με το γιο μου στο Βερολίνο εμφανίστηκαν με μιας στα μάτια μου.
Από τότε συνέβησαν πολλά. Το πόσο μεγάλωσαν όλοι χάρη στο όραμα και το πάθος του Παύλου Γιαννακόπουλου, το πόσο ο δικός του «Εξάστερος» Παναθηναϊκός βοήθησε ακόμη και τον «αιώνιο» αντίπαλο Ολυμπιακό να γίνει καλύτερος, δεν χρειάζεται να το πω εγώ…
Τελικά, ποτέ μου δεν κατάφερα να του πάρω τη συνέντευξη που ονειρευόμουν. Ωστόσο, ο Παύλος Γιαννακόπουλος μου χάρισε κάτι σημαντικότερο: Ένα πολύτιμο όπλο σεβασμού και ένα χειροπιαστό παράδειγμα «υγιούς αθλητικής άμιλλας» με το οποίο κατάφερα να εμπνεύσω τη σκέψη του παιδιού μου προς τον δρόμο του αθλητισμού, όπως τουλάχιστον εγώ τον ονειρεύομαι και τον αντιλαμβάνομαι.
Ο κύριος Παύλος έφυγε. Η κληρονομιά του, όμως, θα είναι πάντα γύρω μας!
0 comments:
Πείτε μας την γνώμη σας
Έχετε κάτι να μας'προτείνετε ... !