αυτή πόλη, τη Βοστώνη, την μοναδική στην Αμερική, με τα μικρά σοκάκια, τα στενά δρομάκια, τα αριστοκρατικά της κτίρια και τον ευγενικό κόσμο.
Συνέντευξη στην Αλεξάνδρα Τσόλκα
Εδώ στην Αθήνα της Αμερικής, είναι το κέντρο της ακαδημαϊκής και πολιτισμικής καρδιάς των ΗΠΑ, το όποιο η Ελένη, ως φυσικό φαινόμενο, ως τσουνάμι, φέρνει βόλτα καθημερινά, κάνοντας μικρά θαύματα εις το όνομα του ελληνισμού αυτής της παραθαλάσσιας πόλης, της πρωτεύουσας της Μασαχουσέτης που κατοικείται από το 5.000 π.Χ.
Εδώ στην Αθήνα της Αμερικής, είναι το κέντρο της ακαδημαϊκής και πολιτισμικής καρδιάς των ΗΠΑ, το όποιο η Ελένη, ως φυσικό φαινόμενο, ως τσουνάμι, φέρνει βόλτα καθημερινά, κάνοντας μικρά θαύματα εις το όνομα του ελληνισμού αυτής της παραθαλάσσιας πόλης, της πρωτεύουσας της Μασαχουσέτης που κατοικείται από το 5.000 π.Χ.
Η Ελένη είναι επιχειρηματίας, ενώ έχει υπήρξε πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνοαμερικανικών Σωματείων Νέας Αγγλίας, για πάρα πολλά χρόνια και στο αξίωμα της γενικής γραμματέας και στο αξίωμα του αντιπροέδρου. Είναι μητέρα τριών υπέροχων παιδιών, της Κυριακής, του Νίκου και Μάγκυ, που όλα διαπρέπουν σε σπουδές και επιτεύγματα.
Για 25 χρόνια έκανε την εκπομπή Greek Program, στο Boston Neighborhood Network, με την συμμετοχή του Θανάση Χαμπέρη. Με τον σύζυγο της, τον Κώστα, έχουν ένα υπέροχο σπίτι στα προάστια της Βοστώνης, που είναι πάντα ανοιχτό σε φίλους δικούς τους και των παιδιών τους, ενώ στην φινετσάτη γειτονιά ξεχωρίζει με την καθαριότητα του που νομίζεις πως σε θαμπώνει το λευκό, όταν έχει ήλιο, τον περιποιημένο όλο λουλούδια που μοσχοβολάνε κήπο και μια τεράστια ελληνική σημαία στην πρόσοψη!
Καλεσμένη στην εκπομπή της, κοιτάω τη πολυχρωμία του κόσμου στους δρόμους ώσπου να φτάσω στο πολυώροφο, από κόκκινο τούβλο αποικιακού ρυθμού κτήριο. Βραδιάζει και η πόλη σφύζει από ζωή, γέλια, κίνηση, αγκαλιασμένους νέους.
Καλεσμένη στην εκπομπή της, κοιτάω τη πολυχρωμία του κόσμου στους δρόμους ώσπου να φτάσω στο πολυώροφο, από κόκκινο τούβλο αποικιακού ρυθμού κτήριο. Βραδιάζει και η πόλη σφύζει από ζωή, γέλια, κίνηση, αγκαλιασμένους νέους.
Στην είσοδο μια φαντασμαγορική Αφροαμερικανίδα, όλο καμπύλες, ψηλά ζυγωματικά, αψίδες τοξότες για φρύδια και ένα έντονα χρωματιστό φουλάρι δεμένο κατά τον αφρικανικό τρόπο με κόμπο στο κέντρο του μετώπου και με μεγάλα σκουλαρίκια κρίκους, μου φρενάρει το άγχος γιατί -αλίμονο!- έχω αργήσει!
Στον δεύτερο όροφο, το στούντιο έχει μπλε και λευκό χρώμα και μια θάλασσα στην εικόνα, να σε πληγώνει στα ματιά -και λίγο στη ψυχή!- από το τόσο γαλανό, όπως μπαίνεις ξαφνικά από τον δρόμο μέσα εδώ!
Η Ελένη μαγικά καθαρίζει κάθε ενέργεια σαν θετικής αύρας σαμάνος και η συζήτηση γίνεται σα σε σαλόνι σπιτιού. Την θυμάμαι και στην μεγάλη παρέλαση για την εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου, που όλη η Βοστώνη ήταν γαλανόλευκη, δίπλα από τον δήμαρχο κ. Μενίνο, να τον ακούει προσεκτικά και με ένα μετρημένο γελάκι ικανοποίησης. Εκείνος έλεγε πως «η ελληνική παροικία της Βοστώνης είναι ισχυρή και πηγαίνει πολύ καλά. Η πόλη της Βοστώνης είχε βρεθεί σε δύσκολη κατάσταση το 1974, 1975 και 1976 κι ήταν η ελληνική παροικία η οποία κράτησε τη συνοχή της Βοστώνης.
Ήταν οι Έλληνες που παρέμειναν και διασώθηκε η Μητροπολιτική περιοχή της Βοστώνης τότε με το θέμα της μεταφοράς των μαθητών με τα λεωφορεία -busing issue- από γειτονιά σε γειτονιά κι ήταν η ελληνική παροικία που σταθεροποίησε την κατάσταση και πάντοτε το λέγω πόσο εκτιμώ την ελληνική παροικία διότι παρέμειναν, εργάζονται σκληρά, ανοίγουν μικρές επιχειρήσεις, ανατρέφουν τις οικογένειές τους, είναι πράγματι στηρίγματα σε πολλές γειτονιές της πόλης μας». Μια από τις σύγχρονες πρωτεργάτριες λοιπόν για αυτήν την εκτίμηση, για αυτή την ευημερία και το σεβασμό που χαίρουν οι Έλληνες, είναι η άκρως μεσογειακή, όλο ταπεραμέντο, δυνατή φωνή -ωραία πάντα κλασσικά θηλυκά, αξιοζήλευτα τακούνια!- Eleni Vidali. Λοιπόν, πες μας τώρα…
– 25 χρόνια τηλεόραση, εθελοντικά για την ενημέρωση του ελληνισμού της Μασαχουσέτης. Γιατί σταματάς;
“Πρέπει να ξέρεις πότε είναι η ώρα να σταματήσεις. Δεν πρέπει ποτέ να γίνεις κουραστική στον κόσμο που σε έχει υποστηρίξει. Ένας κύκλος έκλεισε ένας καινούριος ανοίγει”.
-Μεταξύ μας, δε θα σου λείψει; Δε θα σου λείψει η προετοιμασία, ο σχεδιασμός, ο τηλεοπτικός αέρας, η επικοινωνία, η προσφορά της είδησης, του νέου, η ανάλυση, το δημιουργικό άγχος, όλη αυτή η τρέλα της τηλεόρασης;
“Mου λείπει, ήδη, αλλά αυτό κάνει πιο έντονο το συναίσθημα για κάτι καινούριο”.
– 25 χρόνια στην τηλεόραση, αλλά και Πρόεδρος της Ομοσπονδίας και στην Εκκλησία και όπου σε έχει χρειαστεί η ομογένεια και όλα αυτά εθελοντικά. Πήρε πίσω συναισθηματικά και ψυχολογικά όλη αυτή τη προσφορά; Αισθάνεσαι πλήρης;
«Ο άνθρωπος ποτέ δεν είναι ικανοποιημένος, πιστεύω όμως ότι έχω τον σεβασμό όλων, οπότε, ναι. Αισθάνομαι πλήρης!
– Ξέρω – ξέρουμε όλοι οι Έλληνες εδώ- πως σε όλες σου τις δραστηριότητες έβαλες και από την τσέπη σου χρήματα. Αισθάνθηκες αχαριστία ίσως κάποιες στιγμές και από ποιους;
«Το εάν έβαλα ή δεν έβαλα χρήματα από την τσέπη μου δεν έχει καμία σημασία. Το αν νοιώθω ότι κάποιοι φέρθηκαν αχάριστα κάποιες στιγμές… ΝΑΙ! Ξέρουν αυτοί ποιοι είναι και αν δεν έχουν συναίσθηση, εγώ δεν μπορώ να τους αλλάξω. Η αχαριστία κατά την γνώμη μου είναι ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα. Είναι επίσης αυτό που πληγώνει και όταν λέω πως έχω νιώσει αχαριστία για να είμαι ξεκάθαρη δεν εννοώ πως έπρεπε να μου χτίσουν άγαλμα! Απλώς να μην με μαχαίρωναν στην πλάτη».
– Είναι ενωμένος ο ελληνισμός εκεί Ελένη; Χρειάζεται βοήθεια από την Ελλάδα η συνέχιση της ύπαρξης της εθνικής συνείδησης των ομογενών, δεύτερης και τρίτης γενιάς; Τι μπορεί πιστεύεις να γίνει;
«Επειδή δεν συνηθίζω να λέω ψέματα, όχι! Δεν πιστεύω πως ο Ελληνισμός της Νέας Αγγλίας είναι όσο ενωμένος θα μπορούσε να ήταν. Ο Ελληνισμός όμως γενικά στην Αμερική είναι ενωμένος. Και σίγουρα είναι ενωμένος προς τα Εθνικά θέματα, τα θέματα που αφορούν την ιστορία και το μέλλον της Ελλάδας μας. Δεν νομίζω πως η Ελλάδα είναι σε θέση να βοηθήσει τους ομογενείς απανταχού της γης. Νομίζω αυτό που χρειάζεται να κάνει είναι οι πολιτικοί να σταματήσουν να λένε το ίδιο πράγμα συνέχεια πως είμαστε “περισσότερο Έλληνες από τους Έλληνες”, γιατί από τα λόγια έχουμε πλουτίσει. Από πράξεις έχουμε έλλειψη. Εγώ πιστεύω πως το μόνο που ζητάμε από την Ελλάδα είναι σεβασμό και υποστήριξη στα έργα μας».
–Η ομογένεια στην Βοστώνη είναι μια μεγάλη αγκαλιά για τους Έλληνες καλλιτέχνες, που έχεις βοηθήσει και εσύ προσωπικά όσο μπορείς. Έχεις κάποιους που αυτήν την αγάπη την εκμεταλλευτήκαν; Φέρθηκαν όχι αντάξια αυτής της θέρμης υποδοχής και της αποδοχής;
«Πράγματι είμαστε πολύ τυχεροί εδώ στην Βοστώνη έχουμε καταπληκτικούς καλλιτέχνες και από δω της περιοχής και αυτούς που έχουν έρθει από την Ελλάδα για να σπουδάσουν και έμειναν εδώ. Η εκπομπή μου ήταν πάντα ανοιχτή για όλους τους νέους, για τους καλλιτέχνες και για τους ανθρώπους πού ξεκινούσαν μία καινούργια επιχείρηση. Συγκεκριμένα από καλλιτέχνες που περάσανε από την εκπομπή δεν μπορώ να πω η να σκεφτώ κάποιον ή κάτι συγκεκριμένο που με έκανε να νιώσω άσχημα».
– Βλέπω το δυναμικότατο προφίλ σου στο facebook, που δε μασάς τα λόγια σου. Δε σε νοιάζουν οι δημόσιες σχέσεις, με την έννοια του να μην είσαι συγκρουσιακή ε;
«Αλεξάνδρα μου, εγώ πάντα πίστευα πως πρέπει να σέβεσαι τον κόσμο και να μην τον κοροϊδεύεις. Επίσης όταν σου έχει δώσει ο Θεός την ευκαιρία να είσαι κατά κάποιο τρόπο δημόσιο πρόσωπο εχεις την υποχρέωση να λες τα πράγματα έτσι όπως είναι, αυτό ο κόσμος το σέβεται. Στις δημόσιες σχέσεις και βέβαια πιστεύω, αλλά όχι εις βάρος της αλήθειας η των «πιστεύω» μου».
– Πρόσφατα είδα μια ανάρτηση σου για τον κ. Χάρη Ρώμα που ήταν άκρως καταγγελτική. Θες να μου πεις τι έγινε;
«Νομίζω αναφέρεσαι σε κάποιο σχόλιο που έγραψα σε κάποιου καλού φίλου το Post στο Facebook. Ναι! Να αναφερθώ στο τι έγινε. Μέσω μιας καρδιακής φίλης μου, μου συζητήθηκε το εάν θα μπορούσα να βοηθήσω τον κ. Ρωμα για να κάνει παράσταση εδώ στη Βοστώνη. Είπα ναι, -για χάρη αυτής της φίλης μου, το τονίζω ξανά- παρόλο που δεν είναι ούτε δουλειά μου, ούτε έχω ξανακάνει κάτι τέτοιο. Σε φίλο μου, όμως, δεν νομίζω ποτέ να έχω πει όχι. Επικοινώνησε μαζί μου ο promoter του και εγώ ξεκίνησα τις διαδικασίες που χρειαζόντουσαν, εδώ στη Βοστόνη, φερειπείν την αίθουσα, τα σκηνικά, τα εισιτήρια, τη διαφήμιση και διάφορα άλλα. Μέρες πριν την θεατρική παράσταση, αποφάσισαν να ακυρώσουν. Εγώ βγήκα εκτεθειμένη σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που ήδη είχαν εργαστεί. Θα έμεναν οι άνθρωποι έτσι; Τα πλήρωσα όλα από την τσέπη μου, παρ’ όλο που μου είχε εγγυηθεί ο κ. Ρώμας, πώς θα μου τα έδινε εκείνος τα χρήματα που ξόδεψα. Να σημειώσουμε πως με τον κ. Ρωμα και πριν την ημερομηνία που ήτανε να γίνει η θεατρική παράσταση και μετά υπήρξαν πάρα πολλές συνομιλίες. Δυστυχώς, όμως, παρά τα μηνύματα και τα τηλεφωνήματα ο κ. Ρώμας δεν κράτησε την υπόσχεση και στο τέλος ούτε απαντούσε στο τηλέφωνο ούτε και στα μηνύματα. Αλλη μια εμπειρία ζωής για μενα…»…
Και για τον κ. Βελόπουλο είδα να τον αποκαλείς «Mr. Gucci». Γιατί;
«Αλεξάνδρα μου! Βλέπω πως δεν σου ξεφεύγει τίποτα! Ο κ. Βελόπουλος, εν ολίγοις με έστησε, δεν εμφανίστηκε στην εκπομπή, όπου το ραντεβού είχε επιβεβαιωθεί το προηγούμενο βράδυ, διότι είχε ξεκινήσει από το μεσημέρι της Δευτέρας μέχρι περίπου 8:00 μ.μ. να πηγαίνει στα μαγαζιά, μαζί με τη σύζυγο και κόρη του, διότι έψαχναν να βρουν Gucci, σε καλή τιμή. Στη συνέχεια μου επιτέθηκε και μου είπε ψέματα, κατά τη διάρκεια επίσημου δείπνου της ομογένειας προς τιμή των αντιπροσώπων από την κυβέρνηση, ισχυριζόμενος πως «τον είχε στείλει ο κ. Καρατζαφέρης σε κάποια συνάντηση με στέλεχος του κόμματος». Μετά από συνομιλία με το γραφείο του κ. Καρατζαφέρη διαπιστώθηκε δεν είχε σταλεί σε κανένα ραντεβού εκ μέρους του κόμματος ή προσωπικά εκ μέρους του κ. Καρατζαφέρη. Έψαξα και βρήκα από security κάμερες, πως, ήταν, όντως στα μαγαζιά και ψώνιζε Gucci! Και δυστυχώς εκεί δεν είχε τέλος η υπόθεση. Μου έστειλε μία επιστολή, στην οποια έγραφε, ούτε λίγο, ούτε πολύ, πώς δεν είμαι σωστή δημοσιογράφος, διότι δεν τον πήρα το πρωί της Δευτέρας τηλέφωνο να επιβεβαιώσω το ραντεβού, πράγμα το οποίο θεώρησα τελείως γελοίο. Αυτό που με πείραξε είναι πως στην επιστολή αναφέρθηκε πως «δεν είμαι σωστή αντιπρόσωπος του Ελληνισμού», εποχή που ήμουν πρώτη αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνοαμερικανικών Σωματείων Νέας Αγγλίας, διότι έγραψα e–mail στον υπεύθυνο Δημοσίων Σχέσεων του ΛΑΟΣ στα Αγγλικά και όχι στα Ελληνικά».
-Τηλεόραση, εθελοντισμός τεράστιος, δουλειά και τρία παιδιά… Πως οργανώνεις τη μέρα Ελένη για να μη κλατάρεις;
«Είναι πολύ απλό δεν οργανώνω την ημέρα μου, πάνω-κάτω ξέρω τί χρειάζεται να κάνω αλλά όπως τα φέρει ο Θεός. Αυτή την άνεση που δείχνω τώρα με πήρε χρόνια να την αποκτήσω, παλιά, -τι παλιά, δηλαδή, πριν μερικά χρόνια!- προσπαθούσα να κάνω τα πάντα για τους πάντες να είμαι σωστή σε όλα και ας κοιμόμουν μόνο τρεις με τέσσερις ώρες το 24ωρο».
-Γεννήθηκες στη Βοστώνη με γονείς που κατάγονται από που; Και πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια; Οι σπουδές σου; Τα πρώτα σου επαγγελματικά βήματα;
«Έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει στην Βοστώνη οι γονείς μου είναι και οι δύο από την Αθήνα καταγωγή είναι από τη Σμύρνη και από την Τήνο και λίγο από τη Μάνη. Tα παιδικά μου χρόνια ηταν φυσιολογικά για ένα παιδί από γονείς Έλληνες μετανάστες που είχαν επιχειρήσειs. Οι γονείς μου ήταν πολύ αυστηροί και πάρα πολύ εργατικοί, με σκοπό να μεγαλώσουν τα παιδιά τους ως σωστούς ανθρώπους και καλούς χριστιανούς. Όσο για τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα με καμάρι να πω, πως ξεκίνησαν από τις επιχειρήσεις των γονέων μου πιτσαρία και καθαριστήριο».
– Θυμάσαι να υπάρχει γύρω σου ρατσισμός εκείνα τα χρόνια γιατί ήσουν Ελληνίδα, χριστιανή ορθόδοξη, με μαύρα μαλλιά και καστανά σκούρα μάτια ανάμεσα στους Wasp? Τώρα πως είναι τα πράγματα; Οι Έλληνες, εδώ; Έχουν οι ομογενείς ρατσισμό;
«Ρατσισμός και βέβαια υπάρχει, υπήρχε, αλλα θέλω να πιστεύω μία μέρα δεν θα υπάρχει πια. Με κοροϊδεύανε για τα μαλλιά μου που είναι σγουρά, για το όνομά μου, πως μιλούσα άλλη γλώσσα, που η φούστα μου ηταν μέχρι το γόνατο, τα φαγητό που έτρωγα τα μεσημέρι! Ενας γείτονας θυμάμαι μας κορόιδευε το Πάσχα που σουβλίζουμε το αρνί. Θυμάμαι επίσης πως ο ρατσισμός ήταν έντονος και προς την μητέρα μου, η οποία ήταν γυναίκα που μιλούσε με προφορά, άσχετα αν ήταν δυναμική επιχειρηματίας. Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω πώς και τα παιδιά μου αντιμετώπισαν ρατσισμό. Εντάξει για να είμαι ειλικρινής η μικρή μου ΟΧΙ, δεν μασάει… Αυτό που με μεγαλύτερη δυσκολία έχω ξεπεράσει είναι όταν αναφερόντουσαν πως είμαι Ελληνίδα με αποκαλούσαν “greasy“… δηλαδή λαδωμένη».
– «… Όσο πιο πολύ μεγαλώνεις το φόβο για τα ναρκωτικά και το έγκλημα, τους μετανάστες και τους εξωγήινους, τόσο περισσότερο ελέγχεις τους ανθρώπους…» αφορίζει ο Νόαμ Τσόμσκι, επίσης Βοστωνέζος σαν εσένα, καθηγητής στο Τμήμα Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης MIT. Το χεις δει στην πράξη;
«Tο έχω δει και από την καλή και από την ανάποδη, βλέπεις είμαι παιδί μεταναστών σε μια χώρα που μόνο οι εξωγήινοι θεωρούνται φυσιολογικοί».
– Για ποιο κομμάτι του ελληνισμού, ποιους ομογενείς εδώ, καμαρώνεις και νιώθεις
«Καμαρώνω για τους Ελληνες μετανάστες –like my parents– του 60 που με λίγες γνώσεις πήγαν σε νέες Πατρίδες και θυσίασαν όλη τους την ζωή για να έχουμε εμείς ένα καλύτερο αύριο. Είμαι περήφανη!».
–Τι αισθάνεσαι μέσα σου πιο έντονο; Ποια είναι η πατρίδα σου; Και τι είναι η πατρίδα τελικά; Τι είναι πιο δυνατό για σένα, το «πατρίδα μας τα παιδικά μας χρόνια» ή το «κάλλιο για την πατρίδα κανένας να χαθεί, παρά να κρεμάσει φούντα για ξένον στο σπαθί», που έλεγε ο εθνομάρτυς Ρήγας Φεραίος Βελεστινλής;
«Έχω γεννηθεί στην Αμερική και αγαπάω αυτή τη χώρα δεν παύω, όμως να λατρεύω την Ελλάδα και να ζω για την στιγμή που θα βγει από αυτόν τον ασφυκτικό κλοιό που βρίσκεται σήμερα! Ευχή και κατάρα δίνω στους ανθρώπους να μην λατρέψουν δύο Πατρίδες! Δεν θα είναι ποτέ ευτυχισμένοι».
– Πως είναι να ζεις σ αυτή τη μεγάλη, πολύβουή, γεμάτη νέους, φοιτητές, διανοούμενους, τη πανάκριβη, πολύ στιλάτη και λίγο σνομπ Βοστώνη, Ελένη Βιδάλη;
«Παρόλο που ζω στην Βοστώνη το σπίτι μου είναι στα σύνορα με το Milton μέσα στο δάσος οπότε δεν έχω την πίεση της πόλης. Βασικά η Βοστώνη είναι ένα χωριό όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο ο πληθυσμός της είναι περίπου 650.000, θεωρείται από τις πιο πλούσιες πολιτείες με γρήγορους ρυθμούς ανάπτυξης και αυτό την κάνει να φαίνεται σνομπ, το ακριβή δεν μου φαίνεται σωστός χαρακτηρισμός! Πανάκριβη θα την έλεγα! Οι φοιτητές δίνουν αυτή την όμορφη νότα στην πόλη και κυρίως την αίσθηση ότι ανάμεσά τους βρίσκονται τα μεγάλα μυαλά του μέλλοντος μας. Με λίγα λόγια λατρεύω την Βοστώνη»!
–Από όλα αυτά τα χρόνια, που κάνεις και εσύ και η οικογένεια σου τα πάντα για τον ελληνισμό στην Μασαχουσέτη, αλλά τα πάντα, τι έχει κερδίσει η ψυχή σου τελικά;
«Δεν υπάρχει κέρδος, μετά απ όλα αυτά, αλλά αυτό που μένει είναι ικανοποίηση για πολλά και η απογοήτευση από ακόμα περισσότερα. Όσο για την ψυχή μου υπάρχει ηρεμία. Πιστεύω ότι έκανα το καλύτερο που μπορούσα και θα συνεχίσω να το κάνω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου».
– Το μεγαλύτερο σου επίτευγμα που είναι θεωρείς; Τι είναι αυτό που έχεις πετύχει και ως γυναίκα με παιδιά προσφοράς και εθελοντισμού και ως άτομο με δυναμισμό και ευαισθησίες;
«Το μεγαλύτερό μου επίτευγμα είναι τα παιδιά μου! Είχα κατηγορηθεί από ορισμένους πώς ασχολούμαι με πολλά και διάφορα, ενώ πρέπει να ασχοληθώ με τα παιδιά μου και με το σπίτι μου! Είχα ακούσει πως πιθανόν τα παιδιά μου να μένουνε και νηστικά το σπίτι μου να είναι βρώμικο ή πώς μεγαλώνουν τα παιδιά μου από μόνα τους, δηλαδή δεν υπήρχε μητέρα στη ζωή τους. Ο Θεός με έχει ευλογήσει με πάρα πολύ καλά παιδιά πάνω από όλα είναι καλοί άνθρωποι και καλοί χριστιανοί».
Το περασμένο καλοκαίρι ήσουν στο Μάτι για ρεπορτάζ. Πες μου, τι ένιωσες; Θλίψη; Θυμό; Απογοήτευση; Τι είδες εκεί, στα καμένα Ελένη;
«Το περασμένο καλοκαίρι έχει σημαδέψει την ζωή μου για πάντα! Βρέθηκα στο Μάτι, λίγο μετά την τραγωδία και οι εικόνες ήταν τρομακτικές! Βρέθηκα σε ένα χώρο, που λίγο πριν χάθηκαν πάνω από εκατό ψυχές! Τα συναισθήματα που είχα δεν περιγράφονται! Εύχομαι, ποτέ, ποτέ, να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο».
-Τι σε πληγώνει από την Ελλάδα και τι σε γεμίζει χαρά και ευτυχία;
«Θα πω κάτι που διαπίστωσα το περασμένο καλοκαίρι, πως ναι, με πληγώνει το ότι η Ελλάδα είναι το καλύτερο οικόπεδο του πλανήτη, αλλά οι Ελληνες δεν το προσέχουν, για να μη πω το καταστρέφουν. Χαρά μου έδωσε η διαπίστωση, όσο κι αν σου φανεί παράξενο, πως κυρίως από την νέα γενιά, βλέπω ψήγματα ευγένειας. Ελπίζω να συνεχιστεί…»…
– Πες μου μια σπουδαία εικόνα για το μέλλον για την Ελένη; Τι κάδρο θα βάζεις στην ιδανική φωτογραφία για το μέλλον σου;
«Δεν θέλω πολλά, θέλω πάντα να είμαι στο μυαλό των ανθρώπων, ως κάποια που προσπαθούσε για το καλό τους χωρίς δεύτερες σκέψεις και χωρίς ιδιοτέλεια αν και αρχή μου είναι ότι τα καλύτερα έρχονται».
– Πιστεύεις πολύ, προσεύχεσαι, πηγαίνεις εκκλησία. Αλήθεια, πως εκτιμάς το ρόλο της, ως συνδετικό υλικό στους Έλληνες της Αμερικής;
«Και πιστεύω και πάω στην εκκλησία πάνω απ’ όλα όμως θέλω να είμαι καλός άνθρωπος, δεν νομίζω ότι υπάρχει ομογενής που να μην πιστεύει ότι η εκκλησία είναι συνδετικός κρίκος μεταξύ μας».
– Δως μου έναν στίχο από τραγούδι ή από ποίημα, ελληνικό ή αγγλικό, δε με νοιάζει, που κλείνει λίγο Ελένη στις λέξεις του…
«Λοιπόν, «Ο αετός πεθαίνει στον αέρα», και «όταν χορεύεις γράφεις στη γη αυτό που θέλει να πει η ψυχή σου» και γαμώ την καλοσύνη μου, γαμώ το φιλότιμο μου…»…
Η Ελένη μαγικά καθαρίζει κάθε ενέργεια σαν θετικής αύρας σαμάνος και η συζήτηση γίνεται σα σε σαλόνι σπιτιού. Την θυμάμαι και στην μεγάλη παρέλαση για την εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου, που όλη η Βοστώνη ήταν γαλανόλευκη, δίπλα από τον δήμαρχο κ. Μενίνο, να τον ακούει προσεκτικά και με ένα μετρημένο γελάκι ικανοποίησης. Εκείνος έλεγε πως «η ελληνική παροικία της Βοστώνης είναι ισχυρή και πηγαίνει πολύ καλά. Η πόλη της Βοστώνης είχε βρεθεί σε δύσκολη κατάσταση το 1974, 1975 και 1976 κι ήταν η ελληνική παροικία η οποία κράτησε τη συνοχή της Βοστώνης.
Ήταν οι Έλληνες που παρέμειναν και διασώθηκε η Μητροπολιτική περιοχή της Βοστώνης τότε με το θέμα της μεταφοράς των μαθητών με τα λεωφορεία -busing issue- από γειτονιά σε γειτονιά κι ήταν η ελληνική παροικία που σταθεροποίησε την κατάσταση και πάντοτε το λέγω πόσο εκτιμώ την ελληνική παροικία διότι παρέμειναν, εργάζονται σκληρά, ανοίγουν μικρές επιχειρήσεις, ανατρέφουν τις οικογένειές τους, είναι πράγματι στηρίγματα σε πολλές γειτονιές της πόλης μας». Μια από τις σύγχρονες πρωτεργάτριες λοιπόν για αυτήν την εκτίμηση, για αυτή την ευημερία και το σεβασμό που χαίρουν οι Έλληνες, είναι η άκρως μεσογειακή, όλο ταπεραμέντο, δυνατή φωνή -ωραία πάντα κλασσικά θηλυκά, αξιοζήλευτα τακούνια!- Eleni Vidali. Λοιπόν, πες μας τώρα…
– 25 χρόνια τηλεόραση, εθελοντικά για την ενημέρωση του ελληνισμού της Μασαχουσέτης. Γιατί σταματάς;
“Πρέπει να ξέρεις πότε είναι η ώρα να σταματήσεις. Δεν πρέπει ποτέ να γίνεις κουραστική στον κόσμο που σε έχει υποστηρίξει. Ένας κύκλος έκλεισε ένας καινούριος ανοίγει”.
-Μεταξύ μας, δε θα σου λείψει; Δε θα σου λείψει η προετοιμασία, ο σχεδιασμός, ο τηλεοπτικός αέρας, η επικοινωνία, η προσφορά της είδησης, του νέου, η ανάλυση, το δημιουργικό άγχος, όλη αυτή η τρέλα της τηλεόρασης;
“Mου λείπει, ήδη, αλλά αυτό κάνει πιο έντονο το συναίσθημα για κάτι καινούριο”.
– 25 χρόνια στην τηλεόραση, αλλά και Πρόεδρος της Ομοσπονδίας και στην Εκκλησία και όπου σε έχει χρειαστεί η ομογένεια και όλα αυτά εθελοντικά. Πήρε πίσω συναισθηματικά και ψυχολογικά όλη αυτή τη προσφορά; Αισθάνεσαι πλήρης;
«Ο άνθρωπος ποτέ δεν είναι ικανοποιημένος, πιστεύω όμως ότι έχω τον σεβασμό όλων, οπότε, ναι. Αισθάνομαι πλήρης!
– Ξέρω – ξέρουμε όλοι οι Έλληνες εδώ- πως σε όλες σου τις δραστηριότητες έβαλες και από την τσέπη σου χρήματα. Αισθάνθηκες αχαριστία ίσως κάποιες στιγμές και από ποιους;
«Το εάν έβαλα ή δεν έβαλα χρήματα από την τσέπη μου δεν έχει καμία σημασία. Το αν νοιώθω ότι κάποιοι φέρθηκαν αχάριστα κάποιες στιγμές… ΝΑΙ! Ξέρουν αυτοί ποιοι είναι και αν δεν έχουν συναίσθηση, εγώ δεν μπορώ να τους αλλάξω. Η αχαριστία κατά την γνώμη μου είναι ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα. Είναι επίσης αυτό που πληγώνει και όταν λέω πως έχω νιώσει αχαριστία για να είμαι ξεκάθαρη δεν εννοώ πως έπρεπε να μου χτίσουν άγαλμα! Απλώς να μην με μαχαίρωναν στην πλάτη».
– Είναι ενωμένος ο ελληνισμός εκεί Ελένη; Χρειάζεται βοήθεια από την Ελλάδα η συνέχιση της ύπαρξης της εθνικής συνείδησης των ομογενών, δεύτερης και τρίτης γενιάς; Τι μπορεί πιστεύεις να γίνει;
«Επειδή δεν συνηθίζω να λέω ψέματα, όχι! Δεν πιστεύω πως ο Ελληνισμός της Νέας Αγγλίας είναι όσο ενωμένος θα μπορούσε να ήταν. Ο Ελληνισμός όμως γενικά στην Αμερική είναι ενωμένος. Και σίγουρα είναι ενωμένος προς τα Εθνικά θέματα, τα θέματα που αφορούν την ιστορία και το μέλλον της Ελλάδας μας. Δεν νομίζω πως η Ελλάδα είναι σε θέση να βοηθήσει τους ομογενείς απανταχού της γης. Νομίζω αυτό που χρειάζεται να κάνει είναι οι πολιτικοί να σταματήσουν να λένε το ίδιο πράγμα συνέχεια πως είμαστε “περισσότερο Έλληνες από τους Έλληνες”, γιατί από τα λόγια έχουμε πλουτίσει. Από πράξεις έχουμε έλλειψη. Εγώ πιστεύω πως το μόνο που ζητάμε από την Ελλάδα είναι σεβασμό και υποστήριξη στα έργα μας».
–Η ομογένεια στην Βοστώνη είναι μια μεγάλη αγκαλιά για τους Έλληνες καλλιτέχνες, που έχεις βοηθήσει και εσύ προσωπικά όσο μπορείς. Έχεις κάποιους που αυτήν την αγάπη την εκμεταλλευτήκαν; Φέρθηκαν όχι αντάξια αυτής της θέρμης υποδοχής και της αποδοχής;
«Πράγματι είμαστε πολύ τυχεροί εδώ στην Βοστώνη έχουμε καταπληκτικούς καλλιτέχνες και από δω της περιοχής και αυτούς που έχουν έρθει από την Ελλάδα για να σπουδάσουν και έμειναν εδώ. Η εκπομπή μου ήταν πάντα ανοιχτή για όλους τους νέους, για τους καλλιτέχνες και για τους ανθρώπους πού ξεκινούσαν μία καινούργια επιχείρηση. Συγκεκριμένα από καλλιτέχνες που περάσανε από την εκπομπή δεν μπορώ να πω η να σκεφτώ κάποιον ή κάτι συγκεκριμένο που με έκανε να νιώσω άσχημα».
– Βλέπω το δυναμικότατο προφίλ σου στο facebook, που δε μασάς τα λόγια σου. Δε σε νοιάζουν οι δημόσιες σχέσεις, με την έννοια του να μην είσαι συγκρουσιακή ε;
«Αλεξάνδρα μου, εγώ πάντα πίστευα πως πρέπει να σέβεσαι τον κόσμο και να μην τον κοροϊδεύεις. Επίσης όταν σου έχει δώσει ο Θεός την ευκαιρία να είσαι κατά κάποιο τρόπο δημόσιο πρόσωπο εχεις την υποχρέωση να λες τα πράγματα έτσι όπως είναι, αυτό ο κόσμος το σέβεται. Στις δημόσιες σχέσεις και βέβαια πιστεύω, αλλά όχι εις βάρος της αλήθειας η των «πιστεύω» μου».
– Πρόσφατα είδα μια ανάρτηση σου για τον κ. Χάρη Ρώμα που ήταν άκρως καταγγελτική. Θες να μου πεις τι έγινε;
«Νομίζω αναφέρεσαι σε κάποιο σχόλιο που έγραψα σε κάποιου καλού φίλου το Post στο Facebook. Ναι! Να αναφερθώ στο τι έγινε. Μέσω μιας καρδιακής φίλης μου, μου συζητήθηκε το εάν θα μπορούσα να βοηθήσω τον κ. Ρωμα για να κάνει παράσταση εδώ στη Βοστώνη. Είπα ναι, -για χάρη αυτής της φίλης μου, το τονίζω ξανά- παρόλο που δεν είναι ούτε δουλειά μου, ούτε έχω ξανακάνει κάτι τέτοιο. Σε φίλο μου, όμως, δεν νομίζω ποτέ να έχω πει όχι. Επικοινώνησε μαζί μου ο promoter του και εγώ ξεκίνησα τις διαδικασίες που χρειαζόντουσαν, εδώ στη Βοστόνη, φερειπείν την αίθουσα, τα σκηνικά, τα εισιτήρια, τη διαφήμιση και διάφορα άλλα. Μέρες πριν την θεατρική παράσταση, αποφάσισαν να ακυρώσουν. Εγώ βγήκα εκτεθειμένη σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που ήδη είχαν εργαστεί. Θα έμεναν οι άνθρωποι έτσι; Τα πλήρωσα όλα από την τσέπη μου, παρ’ όλο που μου είχε εγγυηθεί ο κ. Ρώμας, πώς θα μου τα έδινε εκείνος τα χρήματα που ξόδεψα. Να σημειώσουμε πως με τον κ. Ρωμα και πριν την ημερομηνία που ήτανε να γίνει η θεατρική παράσταση και μετά υπήρξαν πάρα πολλές συνομιλίες. Δυστυχώς, όμως, παρά τα μηνύματα και τα τηλεφωνήματα ο κ. Ρώμας δεν κράτησε την υπόσχεση και στο τέλος ούτε απαντούσε στο τηλέφωνο ούτε και στα μηνύματα. Αλλη μια εμπειρία ζωής για μενα…»…
Και για τον κ. Βελόπουλο είδα να τον αποκαλείς «Mr. Gucci». Γιατί;
«Αλεξάνδρα μου! Βλέπω πως δεν σου ξεφεύγει τίποτα! Ο κ. Βελόπουλος, εν ολίγοις με έστησε, δεν εμφανίστηκε στην εκπομπή, όπου το ραντεβού είχε επιβεβαιωθεί το προηγούμενο βράδυ, διότι είχε ξεκινήσει από το μεσημέρι της Δευτέρας μέχρι περίπου 8:00 μ.μ. να πηγαίνει στα μαγαζιά, μαζί με τη σύζυγο και κόρη του, διότι έψαχναν να βρουν Gucci, σε καλή τιμή. Στη συνέχεια μου επιτέθηκε και μου είπε ψέματα, κατά τη διάρκεια επίσημου δείπνου της ομογένειας προς τιμή των αντιπροσώπων από την κυβέρνηση, ισχυριζόμενος πως «τον είχε στείλει ο κ. Καρατζαφέρης σε κάποια συνάντηση με στέλεχος του κόμματος». Μετά από συνομιλία με το γραφείο του κ. Καρατζαφέρη διαπιστώθηκε δεν είχε σταλεί σε κανένα ραντεβού εκ μέρους του κόμματος ή προσωπικά εκ μέρους του κ. Καρατζαφέρη. Έψαξα και βρήκα από security κάμερες, πως, ήταν, όντως στα μαγαζιά και ψώνιζε Gucci! Και δυστυχώς εκεί δεν είχε τέλος η υπόθεση. Μου έστειλε μία επιστολή, στην οποια έγραφε, ούτε λίγο, ούτε πολύ, πώς δεν είμαι σωστή δημοσιογράφος, διότι δεν τον πήρα το πρωί της Δευτέρας τηλέφωνο να επιβεβαιώσω το ραντεβού, πράγμα το οποίο θεώρησα τελείως γελοίο. Αυτό που με πείραξε είναι πως στην επιστολή αναφέρθηκε πως «δεν είμαι σωστή αντιπρόσωπος του Ελληνισμού», εποχή που ήμουν πρώτη αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνοαμερικανικών Σωματείων Νέας Αγγλίας, διότι έγραψα e–mail στον υπεύθυνο Δημοσίων Σχέσεων του ΛΑΟΣ στα Αγγλικά και όχι στα Ελληνικά».
-Τηλεόραση, εθελοντισμός τεράστιος, δουλειά και τρία παιδιά… Πως οργανώνεις τη μέρα Ελένη για να μη κλατάρεις;
«Είναι πολύ απλό δεν οργανώνω την ημέρα μου, πάνω-κάτω ξέρω τί χρειάζεται να κάνω αλλά όπως τα φέρει ο Θεός. Αυτή την άνεση που δείχνω τώρα με πήρε χρόνια να την αποκτήσω, παλιά, -τι παλιά, δηλαδή, πριν μερικά χρόνια!- προσπαθούσα να κάνω τα πάντα για τους πάντες να είμαι σωστή σε όλα και ας κοιμόμουν μόνο τρεις με τέσσερις ώρες το 24ωρο».
-Γεννήθηκες στη Βοστώνη με γονείς που κατάγονται από που; Και πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια; Οι σπουδές σου; Τα πρώτα σου επαγγελματικά βήματα;
«Έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει στην Βοστώνη οι γονείς μου είναι και οι δύο από την Αθήνα καταγωγή είναι από τη Σμύρνη και από την Τήνο και λίγο από τη Μάνη. Tα παιδικά μου χρόνια ηταν φυσιολογικά για ένα παιδί από γονείς Έλληνες μετανάστες που είχαν επιχειρήσειs. Οι γονείς μου ήταν πολύ αυστηροί και πάρα πολύ εργατικοί, με σκοπό να μεγαλώσουν τα παιδιά τους ως σωστούς ανθρώπους και καλούς χριστιανούς. Όσο για τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα με καμάρι να πω, πως ξεκίνησαν από τις επιχειρήσεις των γονέων μου πιτσαρία και καθαριστήριο».
«Ρατσισμός και βέβαια υπάρχει, υπήρχε, αλλα θέλω να πιστεύω μία μέρα δεν θα υπάρχει πια. Με κοροϊδεύανε για τα μαλλιά μου που είναι σγουρά, για το όνομά μου, πως μιλούσα άλλη γλώσσα, που η φούστα μου ηταν μέχρι το γόνατο, τα φαγητό που έτρωγα τα μεσημέρι! Ενας γείτονας θυμάμαι μας κορόιδευε το Πάσχα που σουβλίζουμε το αρνί. Θυμάμαι επίσης πως ο ρατσισμός ήταν έντονος και προς την μητέρα μου, η οποία ήταν γυναίκα που μιλούσε με προφορά, άσχετα αν ήταν δυναμική επιχειρηματίας. Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω πώς και τα παιδιά μου αντιμετώπισαν ρατσισμό. Εντάξει για να είμαι ειλικρινής η μικρή μου ΟΧΙ, δεν μασάει… Αυτό που με μεγαλύτερη δυσκολία έχω ξεπεράσει είναι όταν αναφερόντουσαν πως είμαι Ελληνίδα με αποκαλούσαν “greasy“… δηλαδή λαδωμένη».
– «… Όσο πιο πολύ μεγαλώνεις το φόβο για τα ναρκωτικά και το έγκλημα, τους μετανάστες και τους εξωγήινους, τόσο περισσότερο ελέγχεις τους ανθρώπους…» αφορίζει ο Νόαμ Τσόμσκι, επίσης Βοστωνέζος σαν εσένα, καθηγητής στο Τμήμα Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης MIT. Το χεις δει στην πράξη;
«Tο έχω δει και από την καλή και από την ανάποδη, βλέπεις είμαι παιδί μεταναστών σε μια χώρα που μόνο οι εξωγήινοι θεωρούνται φυσιολογικοί».
– Για ποιο κομμάτι του ελληνισμού, ποιους ομογενείς εδώ, καμαρώνεις και νιώθεις
«Καμαρώνω για τους Ελληνες μετανάστες –like my parents– του 60 που με λίγες γνώσεις πήγαν σε νέες Πατρίδες και θυσίασαν όλη τους την ζωή για να έχουμε εμείς ένα καλύτερο αύριο. Είμαι περήφανη!».
–Τι αισθάνεσαι μέσα σου πιο έντονο; Ποια είναι η πατρίδα σου; Και τι είναι η πατρίδα τελικά; Τι είναι πιο δυνατό για σένα, το «πατρίδα μας τα παιδικά μας χρόνια» ή το «κάλλιο για την πατρίδα κανένας να χαθεί, παρά να κρεμάσει φούντα για ξένον στο σπαθί», που έλεγε ο εθνομάρτυς Ρήγας Φεραίος Βελεστινλής;
«Έχω γεννηθεί στην Αμερική και αγαπάω αυτή τη χώρα δεν παύω, όμως να λατρεύω την Ελλάδα και να ζω για την στιγμή που θα βγει από αυτόν τον ασφυκτικό κλοιό που βρίσκεται σήμερα! Ευχή και κατάρα δίνω στους ανθρώπους να μην λατρέψουν δύο Πατρίδες! Δεν θα είναι ποτέ ευτυχισμένοι».
– Πως είναι να ζεις σ αυτή τη μεγάλη, πολύβουή, γεμάτη νέους, φοιτητές, διανοούμενους, τη πανάκριβη, πολύ στιλάτη και λίγο σνομπ Βοστώνη, Ελένη Βιδάλη;
«Παρόλο που ζω στην Βοστώνη το σπίτι μου είναι στα σύνορα με το Milton μέσα στο δάσος οπότε δεν έχω την πίεση της πόλης. Βασικά η Βοστώνη είναι ένα χωριό όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο ο πληθυσμός της είναι περίπου 650.000, θεωρείται από τις πιο πλούσιες πολιτείες με γρήγορους ρυθμούς ανάπτυξης και αυτό την κάνει να φαίνεται σνομπ, το ακριβή δεν μου φαίνεται σωστός χαρακτηρισμός! Πανάκριβη θα την έλεγα! Οι φοιτητές δίνουν αυτή την όμορφη νότα στην πόλη και κυρίως την αίσθηση ότι ανάμεσά τους βρίσκονται τα μεγάλα μυαλά του μέλλοντος μας. Με λίγα λόγια λατρεύω την Βοστώνη»!
–Από όλα αυτά τα χρόνια, που κάνεις και εσύ και η οικογένεια σου τα πάντα για τον ελληνισμό στην Μασαχουσέτη, αλλά τα πάντα, τι έχει κερδίσει η ψυχή σου τελικά;
«Δεν υπάρχει κέρδος, μετά απ όλα αυτά, αλλά αυτό που μένει είναι ικανοποίηση για πολλά και η απογοήτευση από ακόμα περισσότερα. Όσο για την ψυχή μου υπάρχει ηρεμία. Πιστεύω ότι έκανα το καλύτερο που μπορούσα και θα συνεχίσω να το κάνω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου».
– Το μεγαλύτερο σου επίτευγμα που είναι θεωρείς; Τι είναι αυτό που έχεις πετύχει και ως γυναίκα με παιδιά προσφοράς και εθελοντισμού και ως άτομο με δυναμισμό και ευαισθησίες;
«Το μεγαλύτερό μου επίτευγμα είναι τα παιδιά μου! Είχα κατηγορηθεί από ορισμένους πώς ασχολούμαι με πολλά και διάφορα, ενώ πρέπει να ασχοληθώ με τα παιδιά μου και με το σπίτι μου! Είχα ακούσει πως πιθανόν τα παιδιά μου να μένουνε και νηστικά το σπίτι μου να είναι βρώμικο ή πώς μεγαλώνουν τα παιδιά μου από μόνα τους, δηλαδή δεν υπήρχε μητέρα στη ζωή τους. Ο Θεός με έχει ευλογήσει με πάρα πολύ καλά παιδιά πάνω από όλα είναι καλοί άνθρωποι και καλοί χριστιανοί».
Το περασμένο καλοκαίρι ήσουν στο Μάτι για ρεπορτάζ. Πες μου, τι ένιωσες; Θλίψη; Θυμό; Απογοήτευση; Τι είδες εκεί, στα καμένα Ελένη;
«Το περασμένο καλοκαίρι έχει σημαδέψει την ζωή μου για πάντα! Βρέθηκα στο Μάτι, λίγο μετά την τραγωδία και οι εικόνες ήταν τρομακτικές! Βρέθηκα σε ένα χώρο, που λίγο πριν χάθηκαν πάνω από εκατό ψυχές! Τα συναισθήματα που είχα δεν περιγράφονται! Εύχομαι, ποτέ, ποτέ, να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο».
-Τι σε πληγώνει από την Ελλάδα και τι σε γεμίζει χαρά και ευτυχία;
«Θα πω κάτι που διαπίστωσα το περασμένο καλοκαίρι, πως ναι, με πληγώνει το ότι η Ελλάδα είναι το καλύτερο οικόπεδο του πλανήτη, αλλά οι Ελληνες δεν το προσέχουν, για να μη πω το καταστρέφουν. Χαρά μου έδωσε η διαπίστωση, όσο κι αν σου φανεί παράξενο, πως κυρίως από την νέα γενιά, βλέπω ψήγματα ευγένειας. Ελπίζω να συνεχιστεί…»…
– Πες μου μια σπουδαία εικόνα για το μέλλον για την Ελένη; Τι κάδρο θα βάζεις στην ιδανική φωτογραφία για το μέλλον σου;
«Δεν θέλω πολλά, θέλω πάντα να είμαι στο μυαλό των ανθρώπων, ως κάποια που προσπαθούσε για το καλό τους χωρίς δεύτερες σκέψεις και χωρίς ιδιοτέλεια αν και αρχή μου είναι ότι τα καλύτερα έρχονται».
– Πιστεύεις πολύ, προσεύχεσαι, πηγαίνεις εκκλησία. Αλήθεια, πως εκτιμάς το ρόλο της, ως συνδετικό υλικό στους Έλληνες της Αμερικής;
«Και πιστεύω και πάω στην εκκλησία πάνω απ’ όλα όμως θέλω να είμαι καλός άνθρωπος, δεν νομίζω ότι υπάρχει ομογενής που να μην πιστεύει ότι η εκκλησία είναι συνδετικός κρίκος μεταξύ μας».
– Δως μου έναν στίχο από τραγούδι ή από ποίημα, ελληνικό ή αγγλικό, δε με νοιάζει, που κλείνει λίγο Ελένη στις λέξεις του…
«Λοιπόν, «Ο αετός πεθαίνει στον αέρα», και «όταν χορεύεις γράφεις στη γη αυτό που θέλει να πει η ψυχή σου» και γαμώ την καλοσύνη μου, γαμώ το φιλότιμο μου…»…
0 comments:
Πείτε μας την γνώμη σας
Έχετε κάτι να μας'προτείνετε ... !