«Δεν έχω κουραστεί από τη ζωή, αλλά δεν νομίζω ότι έχω να πω και κάτι παραπάνω. Δεν μου αρέσει να νοσταλγώ», λέει η ίδια αλλά μέσα απ’ τη κουβέντα ξετυλίγει σιγά σιγά το μύθο της:
«Έφυγα από την Κρήτη, όπου ζούσα σε μια οικογένεια με πολύ αυστηρές αρχές. Και κάποια στιγμή είπα στη μαμά μου “εσείς με φτιάξατε για έναν κόσμο υπέροχο που δεν τον βρήκα”. Δεν τον βρήκα στην Ελλάδα, τον βρήκα στην Αμερική αυτόν τον κόσμο, όπου πήγα 17 ετών ως Σταρ Ελλάς για να διαγωνιστώ στα Καλλιστεία.
Η ομορφιά ποτέ δεν με απασχόλησε. Είχα μια αδελφή που ήταν καλλονή και όταν ήμουν μικρό παιδί εμένα με έλεγαν “ασχημόπαπο”.
Είχα πει τότε στη μητέρα μου “μη σας απασχολεί που είμαι άσχημη, εγώ θέλω να γίνω όμορφη μέσα μου. Στην ψυχή μου”. Κι έτσι μεγάλωσα, με το να θέλω να είμαι όμορφη στην ψυχή.
Η Ρίκα Διαλυνά στα Καλλιστεία
Στα Καλλιστεία πήγα κρυφά από τους γονείς μου. Δεν το ήθελαν. Σπούδαζα στη Σχολή Καλών Τεχνών, κάποιος έστειλε τη φωτογραφία μου και όλα έγιναν τυχαία. Είχα τη φήμη της αριστερής και ίσχυε τότε στην Αμερική ο νόμος Μακάρθι που δεν επέτρεπε αριστερούς, αλλά εμένα με δέχτηκαν. Έφτασε η υπόθεση στο Κογκρέσο, αλλά ο υπουργός Ντάλας επενέβη και πήγα. Και πήρα το βραβείο της 3ης πιο όμορφης γυναίκας στον κόσμο.
Από μικρή το όνειρό μου ήταν να πάω στην Αμερική.
Το όνομά μου ήταν Νίκη, αλλά επέμενα να με φωνάζουν “Αμέρικα” και η μαμά μου το έκοψε και το έκανε Ρίκα. Ονειρευόμουν την Αμερική. Είχα δει ένα όνειρο στο οποίο ήρθε κάποιος Αναστασιάδης, που δεν ήξερα καν αυτό το όνομα, και μου είπε: “Μη φοβάσαι”. Και ο άνθρωπος που υπέγραψε το διαβατήριό μου λεγόταν Αναστασιάδης. Περίεργο ακούγεται, αλλά συνέβη. Η ζωή μου ήταν μια τύχη».
«Ο Φεντερίκο και η γυναίκα του, Τζουλιέτα Μασίνα, με θεωρούσαν παιδί τους.
Έτρωγα σπίτι τους. Και όταν έφυγα πάλι για την Αμερική, μου είπε: “Γιατί, κορίτσι μου, έχω μια ταινία βασισμένη πάνω σου”, αλλά εγώ έφυγα. Ήθελα να επιστρέψω στην Αμερική. Το ήθελα πολύ. Και τα όνειρα που έκανα μου βγήκαν με μεγάλη ευκολία.
Η Ρίκα Διαλυνά με τον Γουόρεν Μπίτι έξω από το Excelsior στις Κάννες
Με τον Γουόρεν Μπίτι ήμασταν στο Φεστιβάλ της Βενετίας και πίναμε καφέ με την Κλαούντια Καρντινάλε. Δίπλα μας, δημοσιογράφοι, κάμερες, έπαιρναν συνέντευξη από τον Γουόρεν. Εκείνος, όταν με είδε, παρατάει ξαφνικά τη συνέντευξη κι αρχίζει να με αγκαλιάζει.
Ένιωσα μια πίεση, σαν να ξεπερνούσε τα όρια. Με έπιασε το κρητικό μου και… απάντησα ανάλογα!
Μετά από χρόνια, συναντηθήκαμε στην Paramount και με θυμήθηκε. “Θέλω το τηλέφωνό σου”, μου είπε. “It’s too late”, του απάντησα…
Με τον Μπράντο γνωρίστηκα όταν πρωτοπήγα στην Αμερική για τα Καλλιστεία. Τότε να πω ότι το εισιτήριό μου το είχε πληρώσει ο πατέρας μου, που μου έλεγε πάντα: “Προχώρα σε ό,τι σου δίνει η μοίρα”. Λοιπόν, μας είχαν πάει να παρακολουθήσουμε ένα γύρισμα και σε εκείνη την ταινία πρωταγωνιστούσε ο Μάρλον. Όλα τα κορίτσια πήγαν να τον πλησιάσουν.
Η Ρίκα Διαλυνά με τον Μάρλον Μπράντο
Εγώ δεν πήγα και ξαφνικά τον βλέπω να έρχεται αυτός σε μένα. Μου λέει: “Τι κάνεις το βράδυ;”. Τον ρωτάω γιατί. “Θέλω να βγούμε μαζί για φαγητό”. Του λέω: “Δεν μπορώ”. “Μα θα είναι μαζί μας κι ένα άλλο ζευγάρι, ο Λόρενς Ολίβιε και η Βίβιαν Λι”. Το άκουσαν οι δημοσιογράφοι κι έγινε τεράστιο θέμα.
Πώς ένα κοριτσόπουλο είπε όχι στον Μάρλον Μπράντο! Με τεράστια γράμματα. Αυτό έχει μείνει στην Ιστορία».
Κάννες, 1966. Ο θρυλικός καβγάς με Αλίκη και Δημήτρη που βρίσκονταν εκεί για την προώθηση της ταινίας τους «Διπλοπενιές».
Η Ρίκα βρισκόταν εκεί επίσης. Ο καβγάς ξέσπασε μεταξύ του Παπαμιχαήλ και του Βίκτωρα Μιχαηλίδη, παραγωγού της ταινίας. Πιάστηκαν κυριολεκτικά στα χέρια γιατί ο Παπαμιχαήλ ισχυρίστηκε ότι ο Μιχαηλίδης αγνόησε την Αλίκη και ήθελε να προβάλει τη Ρίκα στους δημοσιογράφους.
«Τα άσχημα τα ξεχνάω. Και δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτή τη φάση. Εμένα στην Ιταλία με λάτρευαν οι παπαράτσι. Τότε οι παπαράτσι σε ανέβαζαν και σε κατέβαζαν. Όταν με είδαν, άρχισαν να με φωτογραφίζουν και η Αλίκη νόμιζε ότι ήταν φτιαχτό. Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ το δημιούργησε όλο αυτό, όχι η Αλίκη.
Την Αλίκη την αγαπούσα, δεν με έβλεπε ανταγωνιστικά.
Και θυμάμαι ότι ένας δημοσιογράφος είχε γράψει την ιστορία υπέρ εμού. Δεν θέλω, όμως, να σκέφτομαι τα άσχημα. Και δεν έχω κακίες. Έζησα μια υπέροχη ζωή. Όταν έγραφα το βιβλίο μου, έλεγα πως ήταν όνειρο και όταν είδα τους ηθοποιούς που έχω συνεργαστεί στις φωτογραφίες, είπα ότι δεν ήταν όνειρο τελικά.
Η Ρίκα Διαλυνά στο εξώφυλλο ιταλικού περιοδικού
Είχα μια καλή νεράιδα και ταυτόχρονα μια κακή νεράιδα. Όταν ήμουν στη Γερμανία για τα γυρίσματα μιας ταινίας, μου είπαν: “Πεθαίνει ο πατέρας σου”. Πήρα άδεια 24 ώρες. Μόλις γύρισα, είχα να κάνω μια σκηνή στην οποία κορόιδευα τους πεθαμένους. Όταν την τελείωσα, με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν: “Ο πατέρας σου έφυγε”. Εκείνη λοιπόν τη στιγμή η κακή νεράιδα είχε κάνει τη δουλειά της. Και δυστυχώς, δουλεύουν και οι δύο νεράιδες στη ζωή μου».
«Αν κυκλοφορούσα στην Ελλάδα με ένα ράσο, θα ήμουν ευτυχισμένη. Πήγα στην Αμερική και με είδαν ως ηθοποιό, στη Γαλλία το ίδιο, ο Φεντερίκο Φελίνι το ίδιο, που δεν θέλω να τα λέω.
Στην Ελλάδα, όμως, με έβλεπαν πάντα ως την ωραία γυναίκα. Χρησιμοποιούσαν τα ρούχα μου, όχι εμένα. Αυτή είναι η διαφορά. Και γι’ αυτό πάντα ήθελα την Αμερική. Ποτέ δεν ένιωσα σταρ, όπως έγραφαν τα περιοδικά. Οι άλλοι το έφτιαξαν αυτό. Δεν θεωρώ ότι είμαι κάτι σπουδαίο. Με κολακεύει όταν με λένε “σύμβολο” αλλά ποτέ δεν το ένιωσα.
Επίσης, ποτέ δεν τσακώθηκα με άνθρωπο. Αλλά ποτέ! Δεν το θεωρώ υγιές. Προτιμούσα να φύγω παρά να τσακωθώ με κάποιον. Και επειδή έχω κάνει μια πολύ ωραία πορεία στη ζωή, δεν θέλω να κοιτάω τα άσχημα. Είχα πάντα ένα άστρο. Και όταν μου συνέβαινε κάτι, κοίταζα ψηλά.
Είμαι υπεραισιόδοξη. Και όταν έχασα τον άνθρωπό μου, με τον οποίο ήμουν μαζί 37 χρόνια, πέρασα μια κατάθλιψη ενός χρόνου -με συντροφιά το γατί μου που με βοήθησε- και μετά μετακόμισα.
Δεν μπορούσα να ζήσω σε εκείνο το σπίτι. Τον έβλεπα παντού. Και θέλω να πουλήσω τα δύο σπίτια στην Αθήνα, αλλά κρατάω το σπίτι στο Πόρτο Ύδρα, εκεί όπου γνώρισα τον άνδρα μου.
Η ζωή μου ήταν μια σύμπτωση. Ό,τι ονειρευόμουν ερχόταν από μόνο του.
Ποτέ δεν έχω μισήσει άνθρωπο. Απλά δεν μιλάω αν κάποιος με πειράξει. Δεν θέλω να μολύνω τον εαυτό μου με κακίες, θα απομακρυνθώ. Και να μου λείπουν οι πολλοί άνθρωποι».
Για την «απόλυτη καλλονή του κινηματογράφου», η γυναίκα δεν έχει ηλικία. «Ξέρεις τι απαντούσε ο Τσοχατζόπουλος όταν τον ρωτούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου “τι ώρα είναι;”. “Ό,τι ώρα θέλετε, πρόεδρε”. Αυτό απαντώ και εγώ όταν με ρωτούν “πόσο χρονών είσαι;”. “Ό,τι ηλικία θέλετε έχω. Φτάνει να είστε εσείς ευχαριστημένοι”.
Αν μπεις στο Ίντερνετ θα δεις να γράφουν επτά διαφορετικές ηλικίες. Δεν έχουν βάλει, όμως, τη σωστή. Δεν θέλω να με επηρεάζει η ηλικία.
Μπορεί να είσαι 90 ή 100 ετών και μέσα σου να αισθάνεσαι μόλις σαράντα. Εγώ δεν έχω ηλικία. Πολλοί πιστεύουν ότι πηγαίνω στα ινστιτούτα ομορφιάς και κάνω λίφτινγκ. Και από τα ινστιτούτα μου ζητούν να τους επισκέπτομαι για να κάνουν διαφήμιση στα μαγαζιά τους. Δεν πάω όμως.
Περιμένω τη μέρα που θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα μου πουν: “Κυρία Διαλυνά, ελάτε, θέλουμε να σας προτείνουμε αυτή τη φορά να διαφημίσετε μια γυναίκα 200 ετών!”. Εκεί, ναι, θα πάω! Ένα είναι το μυστικό ομορφιάς μου, ότι δεν έπεφτα ποτέ στο κρεβάτι χωρίς πρώτα να καθαρίσω το πρόσωπό μου από το μέικ απ».
0 comments:
Πείτε μας την γνώμη σας
Έχετε κάτι να μας'προτείνετε ... !