Ο μαύρος λεκές στον πάγο αποκάλυψε 2 νεκρούς στρατιώτες. Ήταν εδώ από το 1918

Ο μαύρος λεκές στον πάγο ήταν εύκολα αναγνωρίσιμος. Ο τεχνικός που ήλεγχε ένας μουσαμά που κάλυπτε ένα τμήμα του παγετώνα Πρεσένα στις ιταλικές Άλπεις - μια πειραματική προσπάθεια να επιβραδυνθεί το λιώσιμό του- κάλεσε αμέσως μια ομάδα διάσωσης. Το κομμάτι του πάγου μεταφέρθηκε αεροπορικώς στην κοντινή πόλη της Βιτσέντσα. Μέσα του βρίσκονταν δύο στρατιώτες που έπεσαν στη μάχη του Πρεσένα τον Μάιο του 1918 και θάφτηκαν σε μια σχισμάδα .Οι στολές τους και η θέση τους υποδηλώνουν ότι θα μπορούσαν κάλλιστα να ήταν Kaiserschützen, εξειδικευμένοι στρατιώτες ορεινών ταγμάτων που πολέμησαν για λογαριασμό της Αυστρο-Ουγγρικής Αυτοκρατορίας για να υπερασπιστούν αυτά τα βουνά από τους Ιταλούς ομολόγους τους, τους Alpini, κατά τη διάρκεια του Λευκού Πολέμου, ενός εντυπωσιακού, αλλά ελάχιστα γνωστού επεισοδίου του Α' Παγκοσμίου Πολέμου την περίοδο 1914-1918 . Εκείνη την εποχή οι μάχες αυτές διεξάγονταν στο μεγαλύτερο υψόμετρο απ'ότι οποιεσδήποτε άλλες τον κόσμο (τις έχουν πλέον ξεπεράσει οι μάχες που έλαβαν χώρα στα Ιμαλάια τη δεκαετία του 1990). Οι δύο στρατοί δεν ήταν οι πιο θανάσιμοι εχθροί των αντιπάλων τους. Η θερμοκρασία έπεφτε μέχρι και στους -30 ° C, και το κρύο, οι καταιγίδες και οι χιονοστιβάδες σκότωσαν πολλούς, αν όχι τους περισσότερους, από όσους έχασαν τη ζωή τους στις μάχες.

Αντί για χαρακώματα, οι αλπινιστές έσκαβαν στον πάγο, διανοίγοντας σήραγγες δίπλα σε φυσικές εσοχές. Και οι δύο πλευρές χρησιμοποιούσαν μεταχειρισμένα καλώδια αυτοκινήτου για τη μεταφορά του οπλισμού τους μέχρι τις κορυφές (οι Αυστριακοί είχαν επίσης άφθονους ρώσους αιχμάλωτους που έφεραν από το ανατολικό μέτωπο, τους οποίους χρησιμοποιούσαν ως ένα κοπάδι μουλαριών), και το σφυροκόπημα που επιφύλαξε το κάθε στράτευμα στο άλλο άλλαξε ριζικά το τοπίο. Σε μια προσπάθεια να διώξουν τους Ιταλούς από την ψηλότερη κορυφή, την Σαν Ματέο στα 3.678 μ., οι Αυστριακοί κατάφεραν να την κοντύνουν κατά έξι μέτρα.
Η υποχώρηση των πάγων αποκαλύπτει αυτές τις ουλές, μαζί με τους άνδρες που πέθαναν εκεί - και όχι μόνο από την εποχή στην οποία αναφερθήκαμε. Ο Ότζι, ο άνθρωπος των πάγων με ηλικία 5.000 ετών βρέθηκε πεθαμένος ή δολοφονημένος κοντά στο σημείο αυτό το 1991. Τα βουνά παραδίδουν επίσης ανάμεσα στα άλλα ημερολόγια, ένα ποίημα, μια ωδή σε μια ψείρα , «φίλος των μεγάλων ημερών μου» - ακόμα και ένα μη απεσταλμένο ερωτικό γράμμα που απευθύνεται στη Μαρία . Οι ψείρες έχουν διασωθεί, όπως και οι γαλότσες από άχυρο των στρατιωτών που έφτιαχναν γι 'αυτούς οι Ρώσοι κρατούμενοι και, συγκινητικά, δεν διαφέρουν και πολύ από αυτές του Ότζι.

Ο Ότζι βρέθηκε σε αρκετά καλύτερη κατάσταση από ότι μερικοί από τους μεταγενέστερους ομολόγους του. Πέθανε στην άκρη ενός παγετώνα, με αποτέλεσμα το σώμα του να παγώσει αλλά να μην συνθλιβεί. Οι δυο στρατιώτες που βρέθηκαν πέρυσι είχαν συνενωθεί από την δύναμη του παγετώνα. Οι επιστήμονες εργάστηκαν για πολύ καιρό για να τους χωρίσουν και να συγκεντρώσουν στοιχεία. Ήταν πιθανώς 17 ή 18 ετών. Ο ένας έφερε μια τρύπα από σφαίρα στο κρανίο του και ένα κομμάτι από οβίδα. Ο άλλος είχε ένα κουτάλι τυλιγμένο στα προστατευτικά που ήταν τυλιγμένα γύρω από τα πόδια του - μια κοινή πρακτική των στρατιωτών που μεταφέρονταν από χαράκωμα σε χαράκωμα, σαν να ήθελαν να διατηρήσουν τουλάχιστον μια ελάχιστη αίσθηση προσωπικής ζωής.

Λίγοι από τους στρατιώτες μπορούν να ταυτοποιηθούν : η εύρεση DNA δεν είναι το πρόβλημα, χωρίς όμως σχετικές πληροφορίες όπως για παράδειγμα μια μεταλλική ταυτότητα με το όνομά τους ραμμένη, στην περίπτωση των Αυστριακών στο εσωτερικών των ρούχων τους, ή κάποια καταγραφή των ιστορικών γεγονότων, το DNA δεν είναι αρκετό.

Οι δύο στρατιώτες θάφτηκαν σε ανώνυμους τάφους, σε μια κηδεία στο χωριό Πέιο, στο όμορφο κοιμητήριο της εκκλήσσιας Σαν Ρόκο του 15ου αιώνα. ΤοΠέιο είνια σήμερα μια αυτόνομη επαρχία του Τρεντίνο η οποία, μαζί με το γειτονικό Νότιο Τιρόλο, όπου πέθανε ο Ότζι, έγιναν μέρος της Ιταλίας το 1919. Όμως κάποτε το χωριό ήταν το ψηλότερο στην Αυστρο-Ουγγρική Αυτοκρατορία, και ως εκ τούτου, βαθιά συμβολικό. Ο αυτοκράτορας αποφάσισε ότι δεν θα πρέπει να εκκενωθεί, όπως έγινε με πολλά άλλα ορεινά χωριά κοντά στην πρώτη γραμμή και έτσι οι άνθρωποι του Πέιο έμειναν και έγιναν μάρτυρες της αναδιαμόρφωσης της γης των προγόνων τους.

Το ιταλόφωνο Τρεντίνο και το γερμανόφωνο Νότιο Τυρόλο έχουν διαφορετικές ιστορίες αλλά μοιράζονται τη νοοτροπία των συνόρων, ανήκοντας και στις δυο αλλά και σε καμία από τις χώρες που τα πλαισιώνουν. Ένα από τα παράδοξα του Λευκού Πολέμου ήταν ότι οι άνδρες που πολέμησαν στις αντίθετες πλευρές είχαν συχνά αναρριχηθεί παρέα πριν από τον πόλεμο. Οι πράξεις φιλίας συνεχίστηκαν και μετά την κήρυξη των εχθροπραξιών - για παράδειγμα την ημέρα των Χριστουγέννων ανταλλάσονταν δώρα ανταλλάσσονταν σε αυτή την έρημη χώρα που περιτριγύριζε ο πάγος.
Ο Φράνκο Νικόλις, ο αρχαιολόγος που ηγείται των ανασκαφών στο Τρεντίνο, συχνά αναρωτιέται πώς οι νέοι στρατιώτες κατανοούσαν τον πόλεμο. Μιλούσαν την ίδια γλώσσα με τον εχθρό τους και πολεμουσαν για τα βουνά που μοιράζονταν.
Σήμερα σε ένα εστιατόριο στο Πέιο που ονομάζεται Il Cantuccio, ο αυτοκράτορας Franz Joseph και η σύζυγός του Σίσσυ κοιτάζουν τους θαμώνες απο πορτραίτα τους στον τοίχο. Όμως ο εθνικισμός δεν έχει θέση εδώ. Η Αν Μαρί Βάιζερ, τοπική αντιπρόσωπος του Μαύρου Σταυρού - της αυστριακής οργάνωσης που έχει επιφορτιστεί την διατήρηση της μνήμης των πεσόντων στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο- A κατά καιρούς επισκέπτεται αιφνιδιαστικά το νεκροταφείο του Σαν Ρόκο για να ελέγξει ότι οι τάφοι των στρατιωτών συντηρούνται ορθά. Όντως έτσι γίνεται πάντα, αναφέρει.

Το ζευγάρι που έχει την ευθύνη για την αντικατάσταση των λουλουδιών και το ξεχορτάριαμα είναι ο Μαουρίτσιο Βιντσέντσι και η σύζυγός του Αντονέλλα. Ο κύριος Βιτσέντσι, ένας οδηγός του βουνού που είχε καθοδηγιτικό ρόλο στη διάσωση πολλών λειψάνων στρατιωτών και διευθύνει το μικρό πολεμικό μουσείο του Πέιο, γνωρίζει καλά ότι οι στρατιώτες αυτοί θα μπορούσαν να είναι συγγενείς του. Γνωρίζει επίσης ότι θα αποκαλυφθούν και άλλοι. Οι παγετώνες δεν έχουν ακόμη αποκαλύψει όλα τα μυστικά τους.

The Economist πηγη