Βόλτα στην Καστέλλα με παλιά λεωφορεία

Υπάρχει και νοσταλγία εποχούμενη. Συνήθως, όταν νοσταλγείς, πετάς με τα φτερά της φαντασίας: μεταφέρεσαι από το παρόν σε παρελθόν
που δεν υπάρχει πια ή και, εάν υπήρξε κάποτε, δεν ήταν ακριβώς όπως (θέλεις να) το θυμάσαι. Κάτι τέτοιο είναι η νοσταλγία: ό,τι θέλεις να θυμάσαι αφαιρώντας τα αγκάθια από την τριανταφυλλιά της μνήμης. Υπάρχει όμως και νοσταλγία εποχούμενη. 

Μπαίνεις, ας πούμε, στο λεωφορείο, που σε κάνει σεργιάνι, φέρ’ ειπείν, από το Τουρκολίμανο (όπως το έλεγαν τότε, προτού το κάνουν Μικρολίμανο της πολιτικής ορθότητας) στην Καστέλλα και, συγχρόνως, μπαίνεις σε μηχανή του χρόνου που σε οδηγεί κάποιες δεκαετίες πίσω…
Αθήνα 1958, Αμπελόκηποι. 

Στον προσφυγικό συνοικισμό Στέγης Πατρίδος (παράγκες, περίπου πίσω από τη σημερινή Αμερικανική Πρεσβεία) είναι ο Κυριάκος, λεβεντόπαιδο και χρυσοχέρης που δουλεύει εισπράκτορας στα λεωφορεία: τα κίτρινα και μπλε τότε με τη μουσούδα στη μηχανή. 

Τότε γίνεται η συγκοινωνιακή αλλαγή, κυκλοφορούν τα πρώτα, σύγχρονα, μπλε/άσπρα (μοντέρνα πράγματα!), με θέση για εισπράκτορα. Το αφεντικό του Κυριάκου παίρνει καινούργιο λεωφορείο (δεν ήταν κρατικά τότε· κρατικά ήταν τα τραμ και, μετά, τα τρόλεΐ). Ο Κυριάκος φορτώνει τη γειτονιά στο καινούργιο, στην Αλεξάνδρας, στον Παναθηναϊκό και την πάει τσάρκα (φορτωμένο καμάρι και πιτσιρικαρία το λεωφορείο) στο Σούνιο. Θρύλος!

Ενα ίδιο λεωφορείο, Scania-Vabis, του ’57, ένα άλλο, Volvo, του ’70, ένα τρόλεϊ (το πρώτο εν Ελλάδι), FIAT 1939, που κυκλοφόρησε μόνο στη γραμμή Πειραιάς-Καστέλλα, μετά τον πόλεμο (1948-1983) κι ένα ρώσικο (σοβιετικό!) τρόλεϊ ZiU, δεκαετίας ’70, επιδείχθηκαν, εν στάσει και εν κινήσει, από τον ΟΑΣΑ (Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Αθήνας) την Κυριακή σε εθιμική εκδήλωση που πραγματοποιείται κάθε Κυριακή Βαΐων, εδώ και πάνω από δυο εικοσαετίες. Ατμόσφαιρα εορταστική και τα μάλα νοσταλγική!


Επιμέλεια: Πέτρος Μανταίος
ΠΗΓΗ