της οικονομικής πολιτικής απομακρύνονται γρήγορα_ γράφουν οι Financial Times στο άρθρο με τίτλο
Coronavirus> Τhe moment for helicopter money_Economic taboos are being broken to finance the huge government deficits needed to fight the crisis
Τα οικονομικά ταμπού διαλύονται για τη χρηματοδότηση των τεράστιων δημόσιων ελλειμμάτων που απαιτούνται για την αντιμετώπιση της κρίσης
Η πανδημία Covid-19 που καταστρέφει τη ζωή και τα μέσα διαβίωσης σε όλο τον κόσμο έχει επίσης προκαλέσει ένα πιο λεπτό θύμα : τα συμβατικά ταμπού στην σκέψη της οικονομικής πολιτικής απομακρύνονται γρήγορα.
Οι οικονομικές προτάσεις που πριν από μία εβδομάδα φαίνονταν ριζοσπαστικές τώρα φαίνονται δειλές. Φορολογικά πακέτα μεγαλύτερα από οτιδήποτε άλλο είχε φανεί για έτη θεωρούνται πολύ μικρά πλέον και μόνο λίγες μέρες μετά την ανακοίνωσή τους.
Ο Robert Chote, επικεφαλής του παρατηρητηρίου, ο οποίος επιφορτίστηκε με την παρακολούθηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας του Ηνωμένου Βασιλείου, δήλωσε αυτή την εβδομάδα ότι η κυβέρνηση δεν πρέπει να ανησυχεί για τα βραχυπρόθεσμα ελλείμματα επειδή αντιμετωπίζει κάτι σαν «κατάσταση πολέμου».
“Δεν είναι καιρός να είμαστε πιεσμένοι για τις εφάπαξ προσθήκες στο δημόσιο χρέος”, είπε στους βουλευτές.
Υπήρξε μια «αναγνώριση ότι αυτό το σοκ είναι απολύτως διαφορετικό» από προηγούμενες κρίσεις, λέει ο Beatrice Weder di Mauro, καθηγητής οικονομικών και πρόεδρος του Κέντρου Έρευνας Οικονομικής Πολιτικής. “Τα πράγματα κινούνται πολύ γρήγορα και τα μυαλά επίσης.”
Το αποτέλεσμα είναι ότι μια σειρά πολιτικών ιδεών, που κάποτε επηρέαζαν ένα μικρό αριθμό φαινομένων και περιορίζονταν σε καθαρά θεωρητικές συζητήσεις, περνούν πλέον στην κεντρική σκηνή.
Η πιο σημαντική από αυτές τις ανορθόδοξες προσεγγίσεις είναι η “πτώση του ελικοπτέρου” – δηλαδή η εκτύπωση χρήματος και η παράδοση σε όλους, χωρίς επισυναπτόμενα.
Η κ. Weder di Mauro έχει συν-επεξεργαστεί δύο ebooks σχετικά με τα οικονομικά της κρίσης του ιού για εβδομάδες. Παρατηρεί ότι η επικρατούσα τάση των οικονομικών έχει κινηθεί πολύ γρήγορα προς την κατεύθυνση ότι η καλύτερη πολιτική θα εξασφάλιζε ότι «κανείς δεν θα πρέπει να χάσει τη δουλειά ή το εισόδημά του εξαιτίας του ιού».
Ακόμα και οι υποστηρικτές αυτής της αδιανόητης προσέγγισης αναγνωρίζουν ότι θα είναι ακριβό. “Πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να δεχτούμε τα δημοσιονομικά ελλείμματα στην κλίμακα του 2009”, λέει ο Adair Turner, πρώην επικεφαλής της Αρχής Χρηματοπιστωτικών Υπηρεσιών του Ηνωμένου Βασιλείου.
Δεδομένης της ανάγκης για μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα, η συζήτηση για τα ελικόπτερα με χρήματα περιλαμβάνει πραγματικά δύο ξεχωριστά ερωτήματα πολιτικής, λέει. Ο πρώτος είναι ο τρόπος χρηματοδότησης του κινήτρου – πρέπει η κεντρική τράπεζα να το πληρώσει μέσω άμεσης νομισματικής χρηματοδότησης, να εκτυπώσει αποτελεσματικά τα χρήματα ή οι κυβερνήσεις να δανειστούν με τον συνήθη τρόπο; Το δεύτερο είναι πώς κατανέμονται τα χρήματα, είτε μέσω ενημερωτικών δελτίων είτε μέσω άλλων κρατικών δαπανών.
Όπως συμβαίνει, οι οικονομολόγοι και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής είναι θερμοί στις ριζικές απαντήσεις και στις δύο ερωτήσεις.
Οι κεντρικές τράπεζες δεν έχουν ακόμη κατηγορηματικά προσφερθεί να αποτιμήσουν τα ελλείμματα, αλλά έχουν ανοίξει τις βρύσες στα μεγάλα νέα προγράμματα αγοράς περιουσιακών στοιχείων για να αγοράσουν τα υπεράφθονα ομόλογα που θα εκδώσουν σύντομα οι κυβερνήσεις.
Στη ζώνη του ευρώ διεξάγονται ζωντανές συζητήσεις σχετικά με την έκδοση κοινού “corona ομολόγου” ή την αύξηση των πιστωτικών ορίων από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας / ESM, το ταμείο διάσωσης των κυβερνήσεων της Νομισματικής Ένωσης για τους κυρίαρχους, με την προσδοκία ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα κρατήσει το κόστος αυτού του δανεισμού χαμηλό.
Ορισμένοι οικονομολόγοι καλούν τώρα ανοιχτά και κατηγορηματικά για το ελικόπτερο με τα χρήματα, υπό την έννοια ότι οι κεντρικές τράπεζες πρέπει να χρηματοδοτούν άμεσα τα δημοσιονομικά ελλείμματα. “Νομίζω ότι είναι κατάλληλος ο καιρός για νομισματική χρηματοδότηση”, λέει ο Lord Turner. “Θα υπήρχε μια σαφήνεια για να εξασφαλίσουμε στους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει όριο στα διαθέσιμα χρήματα”.
Η νομισματική χρηματοδότηση διαδόθηκε ως θεωρητική δυνατότητα από τον Ben Bernanke, πρώην πρόεδρο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ. Από την αποχώρησή του από την Fed, ο κ. Bernanke έχει δηλώσει δημοσίως ότι «υπό ορισμένες ακραίες περιστάσεις» η νομισματική χρηματοδότηση των δαπανών δημοσιονομικού ελλείμματος «μπορεί να είναι η καλύτερη διαθέσιμη εναλλακτική λύση».
Αυτό ήταν εδώ και καιρό μια απαράδεκτη άποψη μεταξύ των οικονομολόγων, οι οποίοι είχαν δυσάρεστα κατάλοιπα από τις στασιμοπληθωριστικές δεκαετίες του 1970 και ανησυχούσαν για τους κινδύνους υπερπληθωρισμού που είχαν καταστρέψει χώρες στη μεσοπολεμική Ευρώπη και πιο πρόσφατα στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Αυτό άλλαξε με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, όταν οι κεντρικές τράπεζες ασχολούνταν με τη μαζική δημιουργία χρημάτων χωρίς πληθωριστικά αποτελέσματα. Προειδοποιήσεις σχετικά με τον υπερπληθωρισμό έχασαν την αιχμηρότητά τους.
Όσον αφορά τις άμεσες πληρωμές μετρητών, συμβαίνουν ήδη. Τον Φεβρουάριο, η κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ αποφάσισε να μεταφέρει 10.000 χιλιάδες HK ($ 1.270) σε όλους τους κατοίκους που πλήττονται οικονομικά από την εκδήλωση του ιού.
Ορισμένοι οικονομολόγοι καλούν τώρα ανοιχτά και κατηγορηματικά για το ελικόπτερο με τα χρήματα, υπό την έννοια ότι οι κεντρικές τράπεζες πρέπει να χρηματοδοτούν άμεσα τα δημοσιονομικά ελλείμματα. “Νομίζω ότι είναι κατάλληλος ο καιρός για νομισματική χρηματοδότηση”, λέει ο Lord Turner. “Θα υπήρχε μια σαφήνεια για να εξασφαλίσουμε στους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει όριο στα διαθέσιμα χρήματα”.
Η νομισματική χρηματοδότηση διαδόθηκε ως θεωρητική δυνατότητα από τον Ben Bernanke, πρώην πρόεδρο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ. Από την αποχώρησή του από την Fed, ο κ. Bernanke έχει δηλώσει δημοσίως ότι «υπό ορισμένες ακραίες περιστάσεις» η νομισματική χρηματοδότηση των δαπανών δημοσιονομικού ελλείμματος «μπορεί να είναι η καλύτερη διαθέσιμη εναλλακτική λύση».
Αυτό ήταν εδώ και καιρό μια απαράδεκτη άποψη μεταξύ των οικονομολόγων, οι οποίοι είχαν δυσάρεστα κατάλοιπα από τις στασιμοπληθωριστικές δεκαετίες του 1970 και ανησυχούσαν για τους κινδύνους υπερπληθωρισμού που είχαν καταστρέψει χώρες στη μεσοπολεμική Ευρώπη και πιο πρόσφατα στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Αυτό άλλαξε με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, όταν οι κεντρικές τράπεζες ασχολούνταν με τη μαζική δημιουργία χρημάτων χωρίς πληθωριστικά αποτελέσματα. Προειδοποιήσεις σχετικά με τον υπερπληθωρισμό έχασαν την αιχμηρότητά τους.
Όσον αφορά τις άμεσες πληρωμές μετρητών, συμβαίνουν ήδη. Τον Φεβρουάριο, η κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ αποφάσισε να μεταφέρει 10.000 χιλιάδες HK ($ 1.270) σε όλους τους κατοίκους που πλήττονται οικονομικά από την εκδήλωση του ιού.
Ο τελευταίος προϋπολογισμός της Σιγκαπούρης προβλέπει επίσης μικρές πληρωμές σε μετρητά σε όλους τους ενήλικες της Σιγκαπούρης.
Στις ΗΠΑ, υποστηρίζεται η προετοιμασία για την αποστολή επιταγών απευθείας σε όλους τους Αμερικανούς. Οι πρώην οικονομικοί σύμβουλοι των προέδρων Barack Obama και George W Bush υποστηρίζουν την ιδέα. Ο Πρόεδρος Donald Trump και ο γραμματέας του οικονομικών Steven Mnuchin το έχουν προτείνει και οι γερουσιαστές το συμπεριέλαβαν στο νομοσχέδιο για την οικονομική τόνωση που περνάει σήμερα από το Κογκρέσο.
Ένας λόγος για τον οποίο οι μη συμβατικές ιδέες κερδίζουν έκταση οφείλεται στο γεγονός ότι η οικονομική κρίση, η αυξανόμενη ανισότητα και ο φόβος της τεχνολογικής αυτοματοποίησης που προκάλεσε την ανεργία είχαν ήδη προκαλέσει αυξανόμενο ενδιαφέρον για νέες πολιτικές προσεγγίσεις. “Υπάρχει μια μερίδα του «αυτό ήθελα πάντα», λέει η κ. Weder di Mauro.
Ο Betsey Stevenson, καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν και πρώην οικονομικός σύμβουλος του Λευκού Οίκου επί Obama, επισημαίνει στον ευρύ συνασπισμό ανθρώπων όλα τα υποστηρικτικά ταμεία : “Οι άνθρωποι της αριστεράς. . . λένε ότι αυτό είναι σπουδαίο, οι άνθρωποι της δεξιάς. . .θέλουν να βοηθήσουν τη μεσαία τάξη. Όσοι απ΄αυτούς τους αρέσει η διοικητική απλότητα. Και τότε οι άνθρωποι που συνειδητοποιούν το χρόνο είναι επί της ουσίας.”
Ένας δεύτερος παράγοντας πίσω από το ενδιαφέρον για αυτές τις ιδέες είναι ότι δεν είναι εντελώς χωρίς προηγούμενο. Η χρηματοπιστωτική κρίση και τα επακόλουθά της ανάγκασαν τις κεντρικές τράπεζες να αναλάβουν δράσεις που τους έφεραν πιο κοντά στη νομισματική χρηματοδότηση.
Τα ελικόπτερα με τα χρήματα είναι ήδη εδώ, υπό την έννοια ότι “μια κεντρική τράπεζα παρέχει μεταφορές στον ιδιωτικό τομέα”, λέει ο Eric Lonergan, διευθυντής μακροοικονομικών κεφαλαίων. Προσθέτει ότι η ΕΚΤ προσφέρει τώρα δάνεια σε τράπεζες με χαμηλότερο επιτόκιο, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, από ό, τι οι τράπεζες λαμβάνουν από τα αποθεματικά που βρίσκονται κατατεθιμένα στην ΕΚΤ. Το περιθώριο αυτό είναι μια καθαρά χρηματοδοτούμενη φορολογική μεταφορά χρημάτων. Ο κ. Lonergan υποστηρίζει ότι αυτό μπορεί να επεκταθεί και να συνδεθεί με όρους που ουσιαστικά θα μεταφέρουν την επιδότηση σε ιδιώτες.
Ο Λόρδος Turner λέει ότι δεν υπάρχει σκληρή διάκριση μεταξύ της οριστικής νομισματικής χρηματοδότησης και της υφιστάμενης πρακτικής των κεντρικών τραπεζών να αγοράζουν κρατικά ομόλογα. “Κάθε χρόνο η Τράπεζα της Ιαπωνίας αγοράζει ιαπωνικό δημόσιο χρέος ισοδύναμο με το δημόσιο έλλειμμα. Έτσι ο όγκος των ομολόγων που ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα δεν αυξάνεται. Αυτό είναι μόνιμη νομισματική χρηματοδότηση “, υποστηρίζει.
Οι κυβερνήσεις έχουν επίσης στείλει επιταγές σε όλους τους πολίτες πριν από όλα. “Ο Πρόεδρος George W Bush έκανε απευθείας προσφορές μετρητών”, λέει η κ. Stevenson. Η διαφορά είναι ότι στις περικοπές του 2001 και του 2008 η πρόθεση ήταν να προωθηθεί η ζήτηση, σήμερα αυτό σημαίνει να «δώσουν τα χρήματα στα χέρια των ανθρώπων που θα χάσουν τη δουλειά τους» και να αποτραπεί μια «κλιμακωτή οικονομική ύφεση».
Εκτός από τα προηγούμενα, ο σημαντικότερος λόγος για το ενδιαφέρον για την πτώση ελικοπτέρων – τόσο ως νομισματική χρηματοδότηση όσο και ως άμεσες πληρωμές σε μετρητά – είναι το εύρος της οικονομικής πρόκλησης.
“Αν κάποιος σας έλεγε τα Χριστούγεννα ότι φέτος θα ήταν ένα τεράστιο συμμετρικό σοκ που θα χτυπήσει όλες τις προηγμένες χώρες και ότι αυτό θα κοστίσει περίπου 50 τοις εκατό του ΑΕΠ μέσα σε λίγους μήνες ή ίσως περισσότερο. . . και ότι τα γεγονότα που συμβαίνουν θα ήταν όπως σε έναν πόλεμο, όλοι θα έλεγαν ότι είναι τρελός », λέει η κ. Weder di Mauro. “Δεν υπήρχε φαντασία για να δούμε πως και πού θα μπορούσε να προκύψει κάτι τέτοιο.”
Οι κυβερνήσεις τώρα αναγκάζονται να δαπανήσουν πολύ περισσότερα και να το κάνουν πολύ πιο γρήγορα από ό, τι θα συνηθιζαν. “Η στάση μας πρέπει να είναι ότι είμαστε σε πόλεμο με αυτήν την πανδημία, θα κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο”, και τα διψήφια ελλείμματα είναι ένα τίμημα που αξίζει να πληρώσουμε, λέει η κ. Stevenson. “Αν κερδίσουμε τον πόλεμο, μπορούμε να αποκαταστήσουμε αυτά τα χρήματα.”
Η κ. Weder di Mauro αναφέρει ότι “τα θεσμικά μας όργανα δεν είναι φτιαγμένα γι ‘αυτό”. Για καλό λόγο, οι κυβερνήσεις έχουν σχεδιάσει συστήματα για να κατευθύνουν τις δαπάνες σε εκείνους που τις χρειάζονται περισσότερο για να αποφύγουν τον «ηθικό κίνδυνο», όπου άτομα ή εταιρείες λαμβάνουν δημόσια χρήματα και ανταμείβονται για την πενιχρή ανταπόκρισή τους στις συνθήκες.
Στην παρούσα κρίση, ωστόσο, οι εν λόγω κλάδοι έχουν γίνει εμπόδια στην επιδίωξη της σωστής πολιτικής. Μια περίπτωση άμεσων πληρωμών σε μετρητά είναι ότι θα φτάσει σε περισσότερους ανθρώπους γρηγορότερα από το υπάρχον σύστημα παροχών. Η κ. Stevenson αναφέρει ότι το κρατικό σύστημα ασφάλισης ανεργίας των ΗΠΑ θα αντιπαρατεθεί με μια πλημμυρίδα αξιώσεων για να το πλήξουν αυτό
“Είναι πολύ πιθανό ότι θα χρειαστεί να επεξεργαστούν 1 εκατομμύριο αξιώσεις εβδομαδιαίως, αλλά δεν είναι στελεχωμένοι για να το επεξεργαστούν αυτό”, λέει. “Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουμε ποιος πραγματικά το χρειάζεται αυτό. Πάρτε χρήματα στα χέρια σας όλοι, και μετά μπορούμε να τα ξεκαθαρίσουμε όλα αργότερα. ”
Υπάρχουν μερικές χώρες όπου τα άμεσα δελτία μετρητών θεωρούνται λιγότερο σημαντικά επειδή έχουν πιο περίπλοκα και γενναιόδωρα συστήματα παροχών. Η Γερμανία και άλλες χώρες είχαν επιτυχία με την επιχορήγηση του Kurzarbeit, όπου οι εργοδότες πληρώνονται για να κρατούν τους μισθωτούς στη μισθοδοσία τους, ενώ προσωρινά κόβουν τις βάρδιές τους. Ωστόσο, ακόμη και σε μια χώρα όπως η Νορβηγία, ορισμένοι οικονομολόγοι ζήτησαν καθολικές πληρωμές σε μετρητά για να αποφευχθούν οι περίπλοκες διαδικασίες ελέγχου των πόρων.
But, she adds: “The instruments still have to be adjusted to how severe the problem turns out to be. Whatever it takes doesn’t mean you shoot everything you have in the beginning.”
Όσον αφορά τα ελικόπτερα με τα χρήματα, οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες δεν είναι ακόμη απολύτως εκεί. Ακόμη και αν αντιμετωπίσουν την προοπτική της οριστικής νομισματικής χρηματοδότησης, οι πιο ισχυροί ηγέτες της ευρωζώνης θα προτιμούν να έχουν εγγυημένο κοινό δανεισμό – μέσω ενός ευρωομόλογου δανείου – στον οποίο έχουν αντιταχθεί προηγουμένως, αλλά μπορεί να το θεωρούν ως μικρότερο κακό. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, τα ταμπού του παρελθόντος εξανεμίζονται γρήγορα.
“Η δημοσιονομική-νομισματική διάκριση μπορεί να καταρρεύσει” εάν η κρίση είναι μακροχρόνια, λέει η κ. Weder di Mauro. “Κατά τη διάρκεια ενός πολέμου, όλοι οι τύποι διακρίσεων καταρρέουν.”
Αλλά, προσθέτει: “Τα όργανα πρέπει να προσαρμοστούν στο πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα. Ό, τι χρειάζεται, δεν σημαίνει ότι θα πυροβολήσεις όλα όσα έχεις στην αρχή. ”
Coronavirus> Τhe moment for helicopter money_Economic taboos are being broken to finance the huge government deficits needed to fight the crisis
The Covid-19 pandemic that is ravaging lives and livelihoods around the world has also claimed a more subtle victim: conventional taboos in economic policy thinking are swiftly being swept away.
Economic proposals that a week ago looked radical now appear timid. Fiscal packages bigger than anything seen in years are considered too small only a few days after they were announced.
Robert Chote, the head of the watchdog charged with monitoring UK fiscal discipline, said this week the government should not worry about short-term deficits because it was facing something like a “wartime situation”.
“This is not a time to be squeamish about one-off additions to the public debt,” he told MPs.
There has been a “recognition that this shock is absolutely different” from previous crises, says Beatrice Weder di Mauro, an economics professor and president of the Centre for Economic Policy Research. “Things are moving very fast, and minds are too.”
The result is that a series of policy ideas which were once the province of a small number of mavericks and limited to purely theoretical discussions are taking centre stage.
The most important of those unorthodox approaches is the “helicopter drop” — printing money and handing it out to everyone, with no strings attached.
Ms Weder di Mauro has co-edited two ebooks on the economics of the virus crisis in as many weeks. She observes that the mainstream of economics has moved very fast towards the view that the best policy would assure that “nobody should lose their job or their income because of the virus”.
Even supporters of this once unthinkable approach acknowledge it will be expensive. “We have to be willing to accept fiscal deficits on the scale of 2009,” says Adair Turner, the former head of the UK’s Financial Services Authority.
Given the need for large fiscal deficits, the debate about helicopter money really involves two separate policy questions, he says. The first is how to finance the stimulus — should the central bank pay for it through direct monetary financing, effectively printing money, or should governments borrow in the usual way? The second is how the money is then distributed, whether through cash handouts or other government spending.
As it is, economists and policymakers are warming to radical answers to both questions.
Central banks have not yet explicitly offered to monetise deficits, but they have opened the taps on big new asset purchase programmes to buy the glut of bonds governments will soon issue. In the eurozone, there are live discussions about issuing a joint “corona bond” or ramping up credit lines from the European Stability Mechanism, the monetary union’s rescue fund for sovereigns, in the expectation that the European Central Bank would keep the cost of such borrowing low.
Some economists now call openly for explicit helicopter money in the sense that central banks should directly fund government deficits. “I do think the time is right for monetary finance,” says Lord Turner. “There would be a clarity of assuring people that there is no limit on the money available.”
Monetary finance was popularised as a theoretical possibility by Ben Bernanke, former US Federal Reserve chair. Since leaving the Fed, Mr Bernanke has publicly argued that “under certain extreme circumstances” monetary financing of fiscal deficit spending “may be the best available alternative”.
This had long been an unacceptable view among economists, who were scarred by the stagflationary 1970s and worried about the dangers of hyperinflation that had ravaged countries in interwar Europe and more recently in the developing world. This changed with the global financial crisis, when central banks engaged in massive money creation without inflationary effects. Warnings about hyperinflation lost their bite.
As for direct cash handouts, they are already happening. In February, the government of Hong Kong decided to transfer HK$10,000 ($1,270) to all residents financially affected by the virus outbreak. Singapore’s latest budget, too, provides for small cash payments to all adult Singaporeans.
In the US, support is building for sending cheques directly to all Americans. Former economic advisers to presidents Barack Obama and George W Bush support the idea. President Donald Trump and his Treasury secretary Steven Mnuchin have proposed it, and senators have included it in the stimulus bill currently going through Congress.
One reason why these unconventional ideas are gaining traction is because the financial crisis, growing inequality and the fear of technological automation causing unemployment had already triggered growing interest in new policy approaches. “There is a bit of ‘I always wanted this’,” says Ms Weder di Mauro.
Betsey Stevenson, an economics professor at the University of Michigan and a former economic adviser at the Obama White House, points to the broad coalition of people all supporting cash handouts: “People on the left . . . saying this is great, people on the right . . . wanting to help the middle class; those who like the administrative simplicity of it; and then people who realise time is of the essence.”
A second factor behind the interest in these ideas is that they are not entirely without precedent. The financial crisis and its aftermath forced central banks to take actions that brought them closer to monetary financing.
Helicopter money is already here in the sense that “a central bank gives transfers to the private sector”, says Eric Lonergan, a macro fund manager. He adds that the ECB now offers loans to banks at a lower interest rate, under certain conditions, than banks receive on reserves held on deposit with the ECB. That margin is an outright money-financed fiscal transfer. Mr Lonergan argues this can be expanded and tied to conditions that in effect would transfer the subsidy to individuals.
Lord Turner says that there is no hard distinction between outright monetary financing and central banks’ existing practice of buying government bonds. “Every year the Bank of Japan buys Japanese government debt equal to the government deficit. So the volume of bonds owned by the private sector does not rise. That is permanent monetary finance,” he argues.
Governments have also sent no-strings-attached cheques to all citizens before. “[President George W] Bush did direct cash handouts,” says Ms Stevenson. The difference is that in the 2001 and 2008 recessions the intention was to stimulate demand, today it is to “put money in the hands of people who will lose their jobs” and prevent a “cascading economic downturn”.
Aside from precedent, the most important reason for the interest in helicopter drops — both as monetary finance and as direct cash payments — is the scale of the economic challenge.
“If anybody had told you at Christmas that this year would be one [with] an enormous symmetric shock hitting all the advanced countries and that this would cost something like 50 per cent of GDP for a few months or maybe longer . . . the kind of thing that happens in a war, everybody would have said you are crazy,” says Ms Weder di Mauro. “There was no imagination to see where something like this could come from.”
Governments now find themselves needing to spend much more, and to do so much faster, than they are accustomed to. “The attitude should be we’re at war with this pandemic, we’re going to win this war,” and double-digit deficits are a price worth paying, says Ms Stevenson. “If we win the war, we can recoup that money.”
Ms Weder di Mauro says “our institutions are not built for this”. For good reason, governments have designed systems to direct spending to those who need it the most and to avoid “moral hazard”, where individuals or companies receiving public money are rewarded for poor behaviour.
In the current crisis, however, these disciplines have become obstacles to pursuing the right policy. One case for direct cash payments is that it will reach more people faster than the existing benefit system. Ms Stevenson says the US’s state-level unemployment insurance system will struggle with the flood of claims about to hit it.
“It is quite possible they will have to process 1m [claims] a week, but they are not staffed up to process that,” she says. “It’s too hard to figure out who really needs it. Get money into everybody’s hands, then we can clean it all up later.”
There are some countries where direct cash handouts are considered less important because they have more sophisticated and generous benefit systems. Germany and other countries have had success with subsidising Kurzarbeit, where employers are paid to keep employees on their payroll while temporarily cutting their shifts. Yet even in a country like Norway, some economists have called for universal cash payouts to avoid convoluted processes of means-testing.
As for helicopter money, governments and central banks are not quite there yet. It could even be that faced with the prospect of outright monetary finance, the more hawkish eurozone leaders will prefer joint guaranteed borrowing — through a eurobond — which they have previously opposed but may consider a lesser evil. Either way, past taboos are rapidly evaporating.
“The fiscal-monetary distinction may break down” if the crisis is long-lasting, says Ms Weder di Mauro. “In wartime, all sorts of distinctions break down.”
But, she adds: “The instruments still have to be adjusted to how severe the problem turns out to be. Whatever it takes doesn’t mean you shoot everything you have in the beginning.”
Disclaimer Τhe present email, the information included herein, as well as the attached documents, may contain confidential and/or privileged material, and are intended only for the persons or legal entities to which are addressed (“Recipients”). If you receive this by mistake, please delete this email and any attachment from your system and notify the sender immediately.
Στις ΗΠΑ, υποστηρίζεται η προετοιμασία για την αποστολή επιταγών απευθείας σε όλους τους Αμερικανούς. Οι πρώην οικονομικοί σύμβουλοι των προέδρων Barack Obama και George W Bush υποστηρίζουν την ιδέα. Ο Πρόεδρος Donald Trump και ο γραμματέας του οικονομικών Steven Mnuchin το έχουν προτείνει και οι γερουσιαστές το συμπεριέλαβαν στο νομοσχέδιο για την οικονομική τόνωση που περνάει σήμερα από το Κογκρέσο.
Ένας λόγος για τον οποίο οι μη συμβατικές ιδέες κερδίζουν έκταση οφείλεται στο γεγονός ότι η οικονομική κρίση, η αυξανόμενη ανισότητα και ο φόβος της τεχνολογικής αυτοματοποίησης που προκάλεσε την ανεργία είχαν ήδη προκαλέσει αυξανόμενο ενδιαφέρον για νέες πολιτικές προσεγγίσεις. “Υπάρχει μια μερίδα του «αυτό ήθελα πάντα», λέει η κ. Weder di Mauro.
Ο Betsey Stevenson, καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν και πρώην οικονομικός σύμβουλος του Λευκού Οίκου επί Obama, επισημαίνει στον ευρύ συνασπισμό ανθρώπων όλα τα υποστηρικτικά ταμεία : “Οι άνθρωποι της αριστεράς. . . λένε ότι αυτό είναι σπουδαίο, οι άνθρωποι της δεξιάς. . .θέλουν να βοηθήσουν τη μεσαία τάξη. Όσοι απ΄αυτούς τους αρέσει η διοικητική απλότητα. Και τότε οι άνθρωποι που συνειδητοποιούν το χρόνο είναι επί της ουσίας.”
Ένας δεύτερος παράγοντας πίσω από το ενδιαφέρον για αυτές τις ιδέες είναι ότι δεν είναι εντελώς χωρίς προηγούμενο. Η χρηματοπιστωτική κρίση και τα επακόλουθά της ανάγκασαν τις κεντρικές τράπεζες να αναλάβουν δράσεις που τους έφεραν πιο κοντά στη νομισματική χρηματοδότηση.
Τα ελικόπτερα με τα χρήματα είναι ήδη εδώ, υπό την έννοια ότι “μια κεντρική τράπεζα παρέχει μεταφορές στον ιδιωτικό τομέα”, λέει ο Eric Lonergan, διευθυντής μακροοικονομικών κεφαλαίων. Προσθέτει ότι η ΕΚΤ προσφέρει τώρα δάνεια σε τράπεζες με χαμηλότερο επιτόκιο, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, από ό, τι οι τράπεζες λαμβάνουν από τα αποθεματικά που βρίσκονται κατατεθιμένα στην ΕΚΤ. Το περιθώριο αυτό είναι μια καθαρά χρηματοδοτούμενη φορολογική μεταφορά χρημάτων. Ο κ. Lonergan υποστηρίζει ότι αυτό μπορεί να επεκταθεί και να συνδεθεί με όρους που ουσιαστικά θα μεταφέρουν την επιδότηση σε ιδιώτες.
Ο Λόρδος Turner λέει ότι δεν υπάρχει σκληρή διάκριση μεταξύ της οριστικής νομισματικής χρηματοδότησης και της υφιστάμενης πρακτικής των κεντρικών τραπεζών να αγοράζουν κρατικά ομόλογα. “Κάθε χρόνο η Τράπεζα της Ιαπωνίας αγοράζει ιαπωνικό δημόσιο χρέος ισοδύναμο με το δημόσιο έλλειμμα. Έτσι ο όγκος των ομολόγων που ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα δεν αυξάνεται. Αυτό είναι μόνιμη νομισματική χρηματοδότηση “, υποστηρίζει.
Οι κυβερνήσεις έχουν επίσης στείλει επιταγές σε όλους τους πολίτες πριν από όλα. “Ο Πρόεδρος George W Bush έκανε απευθείας προσφορές μετρητών”, λέει η κ. Stevenson. Η διαφορά είναι ότι στις περικοπές του 2001 και του 2008 η πρόθεση ήταν να προωθηθεί η ζήτηση, σήμερα αυτό σημαίνει να «δώσουν τα χρήματα στα χέρια των ανθρώπων που θα χάσουν τη δουλειά τους» και να αποτραπεί μια «κλιμακωτή οικονομική ύφεση».
Εκτός από τα προηγούμενα, ο σημαντικότερος λόγος για το ενδιαφέρον για την πτώση ελικοπτέρων – τόσο ως νομισματική χρηματοδότηση όσο και ως άμεσες πληρωμές σε μετρητά – είναι το εύρος της οικονομικής πρόκλησης.
“Αν κάποιος σας έλεγε τα Χριστούγεννα ότι φέτος θα ήταν ένα τεράστιο συμμετρικό σοκ που θα χτυπήσει όλες τις προηγμένες χώρες και ότι αυτό θα κοστίσει περίπου 50 τοις εκατό του ΑΕΠ μέσα σε λίγους μήνες ή ίσως περισσότερο. . . και ότι τα γεγονότα που συμβαίνουν θα ήταν όπως σε έναν πόλεμο, όλοι θα έλεγαν ότι είναι τρελός », λέει η κ. Weder di Mauro. “Δεν υπήρχε φαντασία για να δούμε πως και πού θα μπορούσε να προκύψει κάτι τέτοιο.”
Οι κυβερνήσεις τώρα αναγκάζονται να δαπανήσουν πολύ περισσότερα και να το κάνουν πολύ πιο γρήγορα από ό, τι θα συνηθιζαν. “Η στάση μας πρέπει να είναι ότι είμαστε σε πόλεμο με αυτήν την πανδημία, θα κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο”, και τα διψήφια ελλείμματα είναι ένα τίμημα που αξίζει να πληρώσουμε, λέει η κ. Stevenson. “Αν κερδίσουμε τον πόλεμο, μπορούμε να αποκαταστήσουμε αυτά τα χρήματα.”
Η κ. Weder di Mauro αναφέρει ότι “τα θεσμικά μας όργανα δεν είναι φτιαγμένα γι ‘αυτό”. Για καλό λόγο, οι κυβερνήσεις έχουν σχεδιάσει συστήματα για να κατευθύνουν τις δαπάνες σε εκείνους που τις χρειάζονται περισσότερο για να αποφύγουν τον «ηθικό κίνδυνο», όπου άτομα ή εταιρείες λαμβάνουν δημόσια χρήματα και ανταμείβονται για την πενιχρή ανταπόκρισή τους στις συνθήκες.
Στην παρούσα κρίση, ωστόσο, οι εν λόγω κλάδοι έχουν γίνει εμπόδια στην επιδίωξη της σωστής πολιτικής. Μια περίπτωση άμεσων πληρωμών σε μετρητά είναι ότι θα φτάσει σε περισσότερους ανθρώπους γρηγορότερα από το υπάρχον σύστημα παροχών. Η κ. Stevenson αναφέρει ότι το κρατικό σύστημα ασφάλισης ανεργίας των ΗΠΑ θα αντιπαρατεθεί με μια πλημμυρίδα αξιώσεων για να το πλήξουν αυτό
“Είναι πολύ πιθανό ότι θα χρειαστεί να επεξεργαστούν 1 εκατομμύριο αξιώσεις εβδομαδιαίως, αλλά δεν είναι στελεχωμένοι για να το επεξεργαστούν αυτό”, λέει. “Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουμε ποιος πραγματικά το χρειάζεται αυτό. Πάρτε χρήματα στα χέρια σας όλοι, και μετά μπορούμε να τα ξεκαθαρίσουμε όλα αργότερα. ”
Υπάρχουν μερικές χώρες όπου τα άμεσα δελτία μετρητών θεωρούνται λιγότερο σημαντικά επειδή έχουν πιο περίπλοκα και γενναιόδωρα συστήματα παροχών. Η Γερμανία και άλλες χώρες είχαν επιτυχία με την επιχορήγηση του Kurzarbeit, όπου οι εργοδότες πληρώνονται για να κρατούν τους μισθωτούς στη μισθοδοσία τους, ενώ προσωρινά κόβουν τις βάρδιές τους. Ωστόσο, ακόμη και σε μια χώρα όπως η Νορβηγία, ορισμένοι οικονομολόγοι ζήτησαν καθολικές πληρωμές σε μετρητά για να αποφευχθούν οι περίπλοκες διαδικασίες ελέγχου των πόρων.
But, she adds: “The instruments still have to be adjusted to how severe the problem turns out to be. Whatever it takes doesn’t mean you shoot everything you have in the beginning.”
Όσον αφορά τα ελικόπτερα με τα χρήματα, οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες δεν είναι ακόμη απολύτως εκεί. Ακόμη και αν αντιμετωπίσουν την προοπτική της οριστικής νομισματικής χρηματοδότησης, οι πιο ισχυροί ηγέτες της ευρωζώνης θα προτιμούν να έχουν εγγυημένο κοινό δανεισμό – μέσω ενός ευρωομόλογου δανείου – στον οποίο έχουν αντιταχθεί προηγουμένως, αλλά μπορεί να το θεωρούν ως μικρότερο κακό. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, τα ταμπού του παρελθόντος εξανεμίζονται γρήγορα.
“Η δημοσιονομική-νομισματική διάκριση μπορεί να καταρρεύσει” εάν η κρίση είναι μακροχρόνια, λέει η κ. Weder di Mauro. “Κατά τη διάρκεια ενός πολέμου, όλοι οι τύποι διακρίσεων καταρρέουν.”
Αλλά, προσθέτει: “Τα όργανα πρέπει να προσαρμοστούν στο πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα. Ό, τι χρειάζεται, δεν σημαίνει ότι θα πυροβολήσεις όλα όσα έχεις στην αρχή. ”
Coronavirus> Τhe moment for helicopter money_Economic taboos are being broken to finance the huge government deficits needed to fight the crisis
The Covid-19 pandemic that is ravaging lives and livelihoods around the world has also claimed a more subtle victim: conventional taboos in economic policy thinking are swiftly being swept away.
Economic proposals that a week ago looked radical now appear timid. Fiscal packages bigger than anything seen in years are considered too small only a few days after they were announced.
Robert Chote, the head of the watchdog charged with monitoring UK fiscal discipline, said this week the government should not worry about short-term deficits because it was facing something like a “wartime situation”.
“This is not a time to be squeamish about one-off additions to the public debt,” he told MPs.
There has been a “recognition that this shock is absolutely different” from previous crises, says Beatrice Weder di Mauro, an economics professor and president of the Centre for Economic Policy Research. “Things are moving very fast, and minds are too.”
The result is that a series of policy ideas which were once the province of a small number of mavericks and limited to purely theoretical discussions are taking centre stage.
The most important of those unorthodox approaches is the “helicopter drop” — printing money and handing it out to everyone, with no strings attached.
Ms Weder di Mauro has co-edited two ebooks on the economics of the virus crisis in as many weeks. She observes that the mainstream of economics has moved very fast towards the view that the best policy would assure that “nobody should lose their job or their income because of the virus”.
Even supporters of this once unthinkable approach acknowledge it will be expensive. “We have to be willing to accept fiscal deficits on the scale of 2009,” says Adair Turner, the former head of the UK’s Financial Services Authority.
Given the need for large fiscal deficits, the debate about helicopter money really involves two separate policy questions, he says. The first is how to finance the stimulus — should the central bank pay for it through direct monetary financing, effectively printing money, or should governments borrow in the usual way? The second is how the money is then distributed, whether through cash handouts or other government spending.
As it is, economists and policymakers are warming to radical answers to both questions.
Central banks have not yet explicitly offered to monetise deficits, but they have opened the taps on big new asset purchase programmes to buy the glut of bonds governments will soon issue. In the eurozone, there are live discussions about issuing a joint “corona bond” or ramping up credit lines from the European Stability Mechanism, the monetary union’s rescue fund for sovereigns, in the expectation that the European Central Bank would keep the cost of such borrowing low.
Some economists now call openly for explicit helicopter money in the sense that central banks should directly fund government deficits. “I do think the time is right for monetary finance,” says Lord Turner. “There would be a clarity of assuring people that there is no limit on the money available.”
Monetary finance was popularised as a theoretical possibility by Ben Bernanke, former US Federal Reserve chair. Since leaving the Fed, Mr Bernanke has publicly argued that “under certain extreme circumstances” monetary financing of fiscal deficit spending “may be the best available alternative”.
This had long been an unacceptable view among economists, who were scarred by the stagflationary 1970s and worried about the dangers of hyperinflation that had ravaged countries in interwar Europe and more recently in the developing world. This changed with the global financial crisis, when central banks engaged in massive money creation without inflationary effects. Warnings about hyperinflation lost their bite.
As for direct cash handouts, they are already happening. In February, the government of Hong Kong decided to transfer HK$10,000 ($1,270) to all residents financially affected by the virus outbreak. Singapore’s latest budget, too, provides for small cash payments to all adult Singaporeans.
In the US, support is building for sending cheques directly to all Americans. Former economic advisers to presidents Barack Obama and George W Bush support the idea. President Donald Trump and his Treasury secretary Steven Mnuchin have proposed it, and senators have included it in the stimulus bill currently going through Congress.
One reason why these unconventional ideas are gaining traction is because the financial crisis, growing inequality and the fear of technological automation causing unemployment had already triggered growing interest in new policy approaches. “There is a bit of ‘I always wanted this’,” says Ms Weder di Mauro.
Betsey Stevenson, an economics professor at the University of Michigan and a former economic adviser at the Obama White House, points to the broad coalition of people all supporting cash handouts: “People on the left . . . saying this is great, people on the right . . . wanting to help the middle class; those who like the administrative simplicity of it; and then people who realise time is of the essence.”
A second factor behind the interest in these ideas is that they are not entirely without precedent. The financial crisis and its aftermath forced central banks to take actions that brought them closer to monetary financing.
Helicopter money is already here in the sense that “a central bank gives transfers to the private sector”, says Eric Lonergan, a macro fund manager. He adds that the ECB now offers loans to banks at a lower interest rate, under certain conditions, than banks receive on reserves held on deposit with the ECB. That margin is an outright money-financed fiscal transfer. Mr Lonergan argues this can be expanded and tied to conditions that in effect would transfer the subsidy to individuals.
Lord Turner says that there is no hard distinction between outright monetary financing and central banks’ existing practice of buying government bonds. “Every year the Bank of Japan buys Japanese government debt equal to the government deficit. So the volume of bonds owned by the private sector does not rise. That is permanent monetary finance,” he argues.
Governments have also sent no-strings-attached cheques to all citizens before. “[President George W] Bush did direct cash handouts,” says Ms Stevenson. The difference is that in the 2001 and 2008 recessions the intention was to stimulate demand, today it is to “put money in the hands of people who will lose their jobs” and prevent a “cascading economic downturn”.
Aside from precedent, the most important reason for the interest in helicopter drops — both as monetary finance and as direct cash payments — is the scale of the economic challenge.
“If anybody had told you at Christmas that this year would be one [with] an enormous symmetric shock hitting all the advanced countries and that this would cost something like 50 per cent of GDP for a few months or maybe longer . . . the kind of thing that happens in a war, everybody would have said you are crazy,” says Ms Weder di Mauro. “There was no imagination to see where something like this could come from.”
Governments now find themselves needing to spend much more, and to do so much faster, than they are accustomed to. “The attitude should be we’re at war with this pandemic, we’re going to win this war,” and double-digit deficits are a price worth paying, says Ms Stevenson. “If we win the war, we can recoup that money.”
Ms Weder di Mauro says “our institutions are not built for this”. For good reason, governments have designed systems to direct spending to those who need it the most and to avoid “moral hazard”, where individuals or companies receiving public money are rewarded for poor behaviour.
In the current crisis, however, these disciplines have become obstacles to pursuing the right policy. One case for direct cash payments is that it will reach more people faster than the existing benefit system. Ms Stevenson says the US’s state-level unemployment insurance system will struggle with the flood of claims about to hit it.
“It is quite possible they will have to process 1m [claims] a week, but they are not staffed up to process that,” she says. “It’s too hard to figure out who really needs it. Get money into everybody’s hands, then we can clean it all up later.”
There are some countries where direct cash handouts are considered less important because they have more sophisticated and generous benefit systems. Germany and other countries have had success with subsidising Kurzarbeit, where employers are paid to keep employees on their payroll while temporarily cutting their shifts. Yet even in a country like Norway, some economists have called for universal cash payouts to avoid convoluted processes of means-testing.
As for helicopter money, governments and central banks are not quite there yet. It could even be that faced with the prospect of outright monetary finance, the more hawkish eurozone leaders will prefer joint guaranteed borrowing — through a eurobond — which they have previously opposed but may consider a lesser evil. Either way, past taboos are rapidly evaporating.
“The fiscal-monetary distinction may break down” if the crisis is long-lasting, says Ms Weder di Mauro. “In wartime, all sorts of distinctions break down.”
But, she adds: “The instruments still have to be adjusted to how severe the problem turns out to be. Whatever it takes doesn’t mean you shoot everything you have in the beginning.”
Disclaimer Τhe present email, the information included herein, as well as the attached documents, may contain confidential and/or privileged material, and are intended only for the persons or legal entities to which are addressed (“Recipients”). If you receive this by mistake, please delete this email and any attachment from your system and notify the sender immediately.
0 comments:
Πείτε μας την γνώμη σας
Έχετε κάτι να μας'προτείνετε ... !